Λίγες ώρες πριν από τη «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών», με το θεαματικό κύμα συλλήψεων μελών της βασιλικής οικογένειας, ένας άλλος πολιτικός σεισμός πολλών Ρίχτερ εκδηλώθηκε με επίκεντρο το Ριάντ. Το απόγευμα του Σαββάτου, ο σουνίτης πρωθυπουργός του Λιβάνου ανακοίνωσε εντελώς αιφνιδιαστικά (ούτε καν οι στενότεροι συνεργάτες του ήξεραν τίποτα) από τη σαουδαραβική πρωτεύουσα την παραίτησή του, καταγγέλλοντας το Ιράν και τη σιιτική οργάνωση της χώρας του, Χεζμπολάχ, για αποσταθεροποίηση και απειλές κατά της ζωής του.

Οχι μόνο στα αραβικά αλλά και στα πιο σοβαρά δυτικά μέσα ενημέρωσης επικράτησε αμέσως η υποψία ότι ο Χαρίρι (η οικογένεια του οποίου ζούσε ήδη στη Σαουδική Αραβία, όπου ο πατέρας του έχτισε την περιουσία του, ενώ ο ίδιος έχει και σαουδαραβική υπηκοότητα) εκβιάστηκε να παραιτηθεί από τον ισχυρό άνδρα του βασιλείου, πρίγκιπα διάδοχο Μοχάμεντ, ο οποίος τον είχε καλέσει εσπευσμένα στο Ριάντ την προηγούμενη μέρα. Ο Λιβανέζος πρόεδρος Μισέλ Αούν δεν δέχθηκε την παραίτησή του, περιμένοντας την επιστροφή του στη Βηρυτό, ενώ κυβερνητικές πηγές υποπτεύονταν ότι ο Χαρίρι βρισκόταν σε κατ' οίκον περιορισμό στο Ριάντ.

Γεγονός είναι ότι ο οίκος των Σαούντ δεν είδε ποτέ με καλό μάτι τον σχηματισμό, πριν από έναν χρόνο, κυβέρνησης εθνικής ενότητας στον Λίβανο, στην οποία συμμετείχε και η Χεζμπολάχ, οργάνωση που διατηρεί στενούς δεσμούς με τον μεγάλο ανταγωνιστή του σουνιτικού βασιλείου στην περιοχή του Κόλπου, το σιιτικό Ιράν. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η πρόσφατη συνάντηση του Χαρίρι, στη Βηρυτό, με τον Αλί Ακμπάρ Βελαγιατί, διπλωματικό σύμβουλο του ανώτατου ηγέτη του Ιράν, Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ. Η αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης του Λιβάνου από το Ριάντ είχε εγγραφεί στην ημερήσια διάταξη.