Μια νέα επιστημονική έρευνα αποκαλύπτει τους ακριβείς μηχανισμούς που η ζάχαρη προκαλεί φλεγμονή και πυροδοτεί την εκδήλωση αυτοάνοσων ασθενειών.

Τα άτομα που καταναλώνουν αυξημένη ποσότητα ζάχαρης ή άλλους υδατάνθρακες (ψωμί, πατάτες, γλυκά, αλκοόλ) για μεγάλο χρονικό διάστημα, έχουν αυξημένο κίνδυνο να αναπτύξουν αυτοάνοσο νόσημα.

Αν και αυτό είναι κοινή γνώση για πολλούς επιστήμονες, μια νέα μελέτη που δημοσιεύτηκαν στο Cell Metabolism αποκαλύπτει νέες λεπτομέρειες για το πώς λειτουργεί αυτή η διαδικασία.

Στους ασθενείς με αυτοάνοσο νόσημα, το ανοσοποιητικό σύστημα επιτίθεται σε υγιείς ιστούς του ίδιου του οργανισμού. Οι συνέπειες μπορεί να είναι η εκδήλωση ρευματοειδούς αρθρίτιδας, νόσος του Χασιμότο και φλεγμονώδη νοσήματα του εντέρου, όπως η νόσος του Crohn και η ελκώδης κολίτιδα, ο διαβήτης τύπου 1 ή η σκλήρυνση κατά πλάκας.

Ερευνητές από το Ινστιτούτο Max Planck και το Πανεπιστήμιο Julius-Maximilians του Würzburg στη Γερμανία, απέδειξαν ότι η υπερβολική κατανάλωση γλυκόζης προάγει άμεσα κάποιες παθογόνες λειτουργίες σε κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος.

Φυσιολογικά τα κύτταρα του ανοσοποιητικού χρειάζονται μεγάλες ποσότητες γλυκόζης για να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους. Με τη βοήθεια ειδικών μεταφορέων στην κυτταρική τους μεμβράνη, μπορούν να απορροφήσουν γλυκόζη από το περιβάλλον.

Ωστόσο, η υπερβολική ποσότητα γλυκόζης οδηγεί στην ενεργοποίηση μεταβολικών διεργασιών, που προάγουν τη φλεγμονή και απορρυθμίζουν τελικά τη λειτουργία των κυττάρων του ανοσοποιητικού συστήματος.

Γραφική απεικόνιση: η γλυκόζη προσλαμβάνεται από τον υποδοχέα GLUT3 που βρίσκεται στη μεμβράνη των λεμφοκυττάρων  Th17 και προωθείται στο εσωτερικό του κυττάρου. Αυξημένες ποσότητες γλυκόζης, αυξάνουν την παραγωγή κιτρικού και στη συνέχεια acetyl–CoA, που επιδρά σε προ-φλεγμονώδη γονίδια και ενεργοποιούν μεταβολικούς μηχανισμούς που διαταράσσουν την λειτουργία των λεμφοκυττάρων Th17 και οδηγούν στην ανάπτυξη αυτοανοσίας. Adapted, Sophia M.Hochrein Cell Metabolism 2022

Η αποκατάσταση των φυσιολογικών μεταβολικών διεργασιών, καταστέλλει την υπερβολική αντίδραση του ανοσοποιητικού συστήματος.

Εξειδικευμένες Εξετάσεις Εντοπίζουν τις Μεταβολικές Διαταραχές που Οδηγούν στην Εκδήλωση Αυτοάνοσου Νοσήματος

Μέχρι και λίγα χρόνια πριν η ανίχνευση συγκεκριμένων διαταραχών δεν ήταν δυνατή με τις κοινές εργαστηριακές εξετάσεις.

Σε περίπτωση που δεν εντοπιστούν οι ελλείψεις και οι μεταβολικές διαταραχές που προάγουν τη χρόνια φλεγμονή και διαταράσσουν τη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος, η πορεία της υγείας των ασθενών επιδεινώνεται σταθερά^3-5.

Παράλληλα, μειώνεται σημαντικά και η απόκριση σε φαρμακευτικές αγωγές που στοχεύουν στη διακοπή της φλεγμονής και στη διαχείριση των υποτροπών, όπως κορτιζόνη, αντιφλεγμονώδη και βιολογικοί παράγοντες.

Κατά την τελευταία δεκαετία μια νέα κατηγορία εξετάσεων εντοπίζει με ακρίβεια τις ελλείψεις και τις μεταβολικές διαταραχές που συνδέονται με τα αυτοάνοσα νοσήματα.

Μετράνε μικρά μόρια, τους μεταβολίτες, που συμμετέχουν στις χημικές αντιδράσεις του οργανισμού. Οι συγκεκριμένες εξετάσεις ονομάζονται μεταβολομικές αναλύσεις. Το πλεονέκτημά τους είναι ότι καταγράφουν τις ακριβείς ελλείψεις και μεταβολικές διαταραχές, καθιστώντας έτσι αποτελεσματική την αντιμετώπιση των αυτοάνοσων νοσημάτων.

Το είδος των συγκεκριμένων αναλύσεων δεν είναι συγκρίσιμο με τις κοινές εργαστηριακές εξετάσεις. Πρόκειται για υψηλά εξειδικευμένες εξετάσεις, που διενεργούνται σε λιγότερα από 10 εργαστήρια παγκοσμίως με πολύ υψηλά στάνταρ.

Η μέτρηση των μικρών μορίων που συμμετέχουν στο μεταβολισμό της γλυκόζης, εντοπίζουν τις μεταβολικές διαταραχές που προάγουν τις χρόνιες φλεγμονές και την εκδήλωση αυτοανοσίας.

Ο εντοπισμός και η διόρθωση των μεταβολικών διαταραχών με ιατρικές παρεμβάσεις στον τρόπο ζωής, στις ελλείψεις του οργανισμού και στη διατροφή, βελτιώνουν την πορεία της υγείας ασθενών με αυτοάνοσο νόσημα.

Με βάση την κλινική μας εμπειρία σε ασθενείς με αυτοάνοσο, ιατρικές παρεμβάσεις σύμφωνα με τα αποτελέσματα των μεταβολομικών αναλύσεων επιφέρουν:

• Βελτίωση της πορείας της νόσου, με αναχαίτιση της περαιτέρω καταστροφής του οργάνου που πλήττεται από το ανοσοποιητικό σύστημα.

• Μείωση των συμπτωμάτων που οφείλονται στη χρόνια φλεγμονή: του πόνου, των κατακρατήσεων, του χρόνιου χαμηλού πυρετού, της κόπωσης, της κακής διάθεσης (μελαγχολία, υπερένταση, εκνευρισμός), την έντονη πείνα, την υπνηλία, τη διαταραχή του ύπνου και τη μειωμένη πνευματική διαύγεια.

• Μείωση του αισθήματος κόπωσης και αύξηση των επιπέδων ενέργειας.

• Μείωση της ευαισθησίας σε λοιμώξεις και καλύτερη λειτουργία του ανοσοποιητικού. Ενισχύεται σημαντικά η φυσιολογική λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος, ώστε να αναγνωρίζει τους δικούς του ιστούς και να τους διαχωρίζει από παθογόνους μικροοργανισμούς.

• Βελτίωση της ανταπόκρισης στη φαρμακευτική αγωγή.

Συνήθως απαιτούνται 6-8 μήνες για την επίτευξη μιας σημαντικής αλλαγής και ένα έτος για να σταθεροποιηθεί ο οργανισμός σε ένα καλύτερο επίπεδο λειτουργίας.

Ο συνδυασμός ιατρικών παρεμβάσεων στον τρόπο ζωής, στη διόρθωση των ελλείψεων και στη διατροφή, μαζί με νεότερες φαρμακευτικές θεραπείες, βελτιώνει σημαντικά την πορεία και την ποιότητα ζωής των ασθενών.

Ο εντοπισμός και η διόρθωση των ελλείψεων του οργανισμού και των μεταβολικών διαταραχών, είναι αναπόσπαστο κομμάτι στην αντιμετώπιση ενός αυτοάνοσου.

Σήμερα η ιατρική διαθέτει περισσότερα εργαλεία από αυτά που διέθετε δέκα ή πέντε μόλις χρόνια πριν. Τα αυτοάνοσα νοσήματα δε θεωρούνται πλέον άλυτες καταστάσεις υγείας που χαρακτηρίζονται από σταθερή επιδείνωση.

Είναι ζωτικής σημασίας η ταχύτερη δυνατή παρέμβαση για την αποκατάσταση των παραπάνω, με στόχο την αναστολή της εξέλιξης της νόσου.

Μέσα από την κλινική μας εμπειρία έχουμε διαπιστώσει ότι η διόρθωση των ελλείψεων του οργανισμού σε βιταμίνες και άλλα στοιχεία και η αποκατάσταση των μεταβολικών διαταραχών, αλλάζουν ριζικά την πορεία των αυτοάνοσων νοσημάτων προς το καλύτερο και βελτιώνουν την ποιότητα ζωής των ασθενών, από μια εικόνα σταθερής επιδείνωσης, σε μια σταθερής βελτίωσης.