Εργαζόμενοι και νέοι έδωσαν το παρών και τη δεύτερη μέρα του 42^ου Φεστιβάλ ΚΝΕ – ΟΔΗΓΗΤΗ στο Βόλο.

Η Κατερίνα Θεοχάρη και το μουσικό συγκρότημα της Τ.Ο. ΑΕΙ Βόλου της ΚΝΕ ενθουσίασαν τους επισκέπτες, ενώ για δεύτερη μέρα στο επίκεντρο ήταν η έκθεση για τα 70χρονα από την ίδρυση του ΔΣΕ με το πρωτότυπο υλικό.

Στις 10 το βράδυ πραγματοποιήθηκε η κεντρική πολιτική συγκέντρωση με ομιλητή τον Γιάννη Πρωτούλη, μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ (αποσπάσματα επισυνάπτονται).

Αμέσως μετά ξεκίνησε η μεγάλη συναυλία με τους Δ. Μπάση, Ρ. Αντωνοπούλου, Μ. Ανδρουλιδάκη.

Μετά το τέλος της συναυλίας οι επισκέπτες έμειναν στο παραδοσιακό γλέντι με τους: Μαρίνα Μπαρούτα (φωνή), Γιώργο Κερασιώτη (κλαρίνο), Κώστα Καραδέμητρο (κιθάρα), Στέφανο Τραγουδάρα (ακορντεόν), με τον χορό και το κέφι να κρατάνε μέχρι πολύ αργά.

 

Αποσπάσματα ομιλίας Γιάννη Πρωτούλη,μέλους της Κ.Ε. ΤΟΥ ΚΚΕ

Το Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του Οδηγητή για μια ακόμη χρονιά είναι συνεπές στο ραντεβού του με τη νεολαία.

Η αντοχή του στο διάβα των χρόνων ούτε τυχαία είναι ούτε κάτι απλό κι αυτονόητο.

Σε μια περίοδο που οι πολιτικές νεολαίες των άλλων κομμάτων είτε απλά υπάρχουν ως σφραγίδες, είτε φυτοζωούν, είτε βυθίζονται στην ανυποληψία, τις ίντρικγκες και τους αλληλοσπαραγμούς, η ΚΝΕ με την παρουσία της, τον αγώνα της, την μαζική της παρέμβαση στη νεολαία, δείχνει ότι στη νέα γενιά υπάρχουν ζωντανές και πρωτοπόρες δυνάμεις, που μπορούν να δράσουν οργανωμένα, συλλογικά, μαχητικά, μπορούν να κάνουν τη διαφορά, αν συναντηθούν με την ανατρεπτική ιδεολογία, πολιτική και δράση του ΚΚΕ.

Το κέρδισμα της νεολαίας στη συλλογική πάλη, δεν είναι μια απλή κι εύκολη υπόθεση. Σήμερα η ριζοσπαστικοποίηση της νεολαίας, συνολικά των εργατικών – λαϊκών δυνάμεων, είναι μια πολύ πιο σύνθετη, πολύ πιο δύσκολη διαδικασία από ότι στο παρελθόν.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σήμερα δεν υπάρχει το σοσιαλιστικό σύστημα που οικοδομήθηκε τον 20^Ο αιώνα και που ενέπνευσε γενιές και γενιές νέων κομμουνιστών κι άλλων αγωνιστών, με την τεράστια προσφορά του παρά τα λάθη και τις αδυναμίες που οδήγησαν στην ανατροπή του. Με τα τεράστια επιτεύγματα του σοσιαλισμού στην εργασία τις επιστήμες, τον πολιτισμό, τον αθλητισμό, στην παιδεία, την προστασία των παιδιών. Επιτεύγματα τέτοια για την πρόοδο της ανθρωπότητας που η πιο αναπτυγμένη καπιταλιστική χώρα δεν μπορεί να πλησιάσει ούτε κατά διάνοια.

Σήμερα, η νεολαία δεν έχει ούτε την πείρα ούτε καν την ανάμνηση αυτών των χρόνων. Σήμερα βαραίνει αρνητικά το ιστορικό αυτό πισωγύρισμα που μετατρέπεται σε ισχυρό όπλο στη φαρέτρα της αστικής τάξης, επιδρά στις λαϊκές συνειδήσεις και εκφράζεται με το ερώτημα, που θέτει και καλοπροαίρετα λαϊκός κόσμος και ιδιαίτερα οι νέοι άνθρωποι: «που υπάρχει σήμερα αυτό που λέει το ΚΚΕ, που υπάρχει ο σοσιαλισμός; Και εκεί που υπήρχε, απέτυχε».

Σήμερα δεν αρκεί απλά και μόνο η χειροτέρευση, η επιδείνωση της ζωής του λαού και της νεολαίας για να οδηγήσει στη συμμετοχή στο κίνημα, για να οδηγήσει σε ένα μαζικό ξεσηκωμό, που πολλοί αναρωτιούνται «γιατί δε γίνεται τελικά, αφού ο κόσμος υποφέρει».
Ανοίγουμε λοιπόν ξανά συζήτηση και πρωτοστατούμε για την ανασύνταξη του εργατικού λαικού κινήματος, τη συμμετοχή της νεολαίας τονίζοντας ότι κανένας βιομήχανος εφοπλιστής, τραπεζίτης, μεγαλέμπορος καπιταλιστής δεν θα λυπηθεί τον εργαζόμενο λαό, κανένας από αυτούς δεν θα δώσει μισθό, ασφάλιση, δικαιώματα, σύνταξη στους γέροντες. Αυτοί θα παίρνουν ολοένα και πιο πολλά. Ξεπέρασμα της κρίσης για αυτούς σημαίνει οι εργάτες να γίνουν πολύ πιο φθηνοί, το κράτος να τους δίνει περισσότερα και όχι για λαϊκές ανάγκες.

Η ανασύνταξη σε όλα τα επίπεδα του λαικού κινήματος και κυρίως στον προσανατόλισμό του, να μπουν μπροστά οι ανάγκες της εποχής μας, πώς θέλουμε να ζούμε τον 21^ο αιώνα με βάση τις ικανότητες και δυνατότητες της κοινωνίας και όχι ότι περισσεύει από τα αφεντικά. Αυτό είναι βασικό στοιχείο για να αλλάξουν τα πράγματα.

Από τον καναπέ, τη μοιρολατρία δεν αλλάζουν συνειδήσεις. Έτσι θα βγαίνουν ξανά και ξανά επίδοξοι σωτήρες, εργολάβοι λύσεων με το λαό στη γωνία, θα ξεγελούν, θα εξαπατούν ότι μπορεί να υπάρχει λύση με μια κυβερνητική εναλλαγή και θα διαιωνίζεται η εξουσία των καπιταλιστών.

Μαζί με την προσπάθεια για ανάπτυξη του καθημερινού αγώνα, πάνω στα φλέγοντα προβλήματα που βιώνει ο λαός μας οι κομμουνιστές ανοίγουμε συζήτηση χωρίς να λυπούμαστε χρόνο και κόπο για να εξηγήσουμε πως λειτουργεί κι αναπτύσσεται η καπιταλιστική οικονομία, που οδηγεί ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης, δίνουμε απαντήσεις στα ζητήματα του σοσιαλισμού, γιατί ανατράπηκε, αλλά και γιατί παραμένει επίκαιρος κι αναγκαίος όσο ποτέ.

Αν δε γίνει αυτό, τότε η λαϊκή αγανάκτηση, ακόμη κι αν έχει στην αρχή αγωνιστικά χαρακτηριστικά, είναι πολύ εύκολο να μετατρέπεται στην πορεία σε συμβιβασμό και ηττοπάθεια, να παγιδεύεται στις λογικές του μικρότερου κακού, να αναζητά μια καλύτερη κυβερνητική διαχείριση στο πλαίσιο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, πολύ περισσότερο να εγκλωβίζεται σε αντιδραστικές, φασιστικές αντιλήψεις κι απόψεις.

Κι αυτό το ζήσαμε τα τελευταία χρόνια κι όχι μόνο στην Ελλάδα.

Αγαπητοί φίλοι και φίλες, σύντροφοι και συντρόφισσες.

Δε χρειάζονται πολλές κουβέντες για να περιγράψει κανείς την κατάσταση που βιώνει σήμερα ο λαός, τα νέα παιδιά, ως αποτέλεσμα παλιών και νέων αντιλαϊκών μέτρων, παλιών και νέων μνημονίων.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, δύο χρόνια σχεδόν μετά την ανάδειξη της στη διακυβέρνηση, συνεχίζει από κει που σταμάτησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις.

Όχι μόνο δεν κατάργησε κανένα αντεργατικό – αντιλαϊκό νόμο του παρελθόντος, αλλά φόρτωσε και νέα βάρη στο λαό.

Δεν είναι υπερβολή ούτε σχήμα λόγου όταν το Κόμμα μας λέει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέχθηκε για να κάνει τη βρώμικη δουλειά για λογαριασμό του κεφαλαίου και της ΕΕ.

Γιατί μπορεί, αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι, η διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης να μην επιτρέπει διαφοροποιήσεις στο πεδίο της πολιτικής που ασκούν οι διάφορες κυβερνήσεις, να μην επιτρέπει στο πεδίο της οικονομίας παρεκκλίσεις από την πιστή εφαρμογή των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων και μέτρων από κάθε κυβέρνηση που διαχειρίζεται το σύστημα, όμως στο πεδίο των συνθημάτων, της προπαγάνδας, του πλασαρίσματος αυτής της πολιτικής, υπάρχουν περιθώρια ελιγμών.

Και εκεί ο ΣΥΡΙΖΑ έχει, ακόμη, και μεγαλύτερη ευελιξία και μεγαλύτερη μαστοριά από τα άλλα αστικά κόμματα…..

…….Αξιοποιώντας και την οπορτουνιστική του φυσιογνωμία, και το κομμουνιστογενές, αγωνιστικό παρελθόν ορισμένων στελεχών του όπως ο ψαλιδοχέρης Κατρούγκαλος που γυρνά αριστερά και δεξιά και δηλώνει κομμουνιστής.
Ποιος άλλος θα μπορούσε να φέρει το τρίτο μνημόνιο; να εγκαταστήσει το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, με πρόσχημα τις προσφυγικές ροές, να παρακαλά για την ίδρυση νέας ΝΑΤΟϊκής βάσης στην Κάρπαθο; Ποιος άλλος θα μπορούσε να κατεδαφίσει την κοινωνική ασφάλιση, και μάλιστα να τα εμφανίζει όλα αυτά ως «κοινωνική ευαισθησία».

Από τη μία καταγγέλλει την ΕΕ για την πολιτική λιτότητας, για να γίνει αρεστός και σε ένα πιο ριζοσπαστικό ακροατήριο, από την άλλη σπέρνει νέες αυταπάτες, ότι αυτή η λυκοσυμμαχία μπορεί να διορθωθεί, αν σχηματιστεί μια συμμαχία του νότου ή αν αλλάξει ο συσχετισμός υπέρ των προοδευτικών δυνάμεων, στις οποίες συμπεριλαμβάνει τον Ολάντ, τον Ρέντσι κι άλλες αντιλαϊκές κυβερνήσεις.

Από τη μια χαντακώνει τα όνειρα και τις ελπίδες της νέας γενιάς, την καταδικάζει στην εργασιακή ζούγκλα, φτάνει στο σημείο μέχρι και το επίδομα ανεργίας, να το δίνει ως επιδότηση σε εργοδότες και από την άλλη της χαϊδεύει τα αυτιά, με μέτρα, όπως η ψήφος στα 17.

Και πολλά άλλα. Εκεί βρίσκεται η ευελιξία του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν την έχουν τα άλλα αστικά κόμματα.

Το πιο επικίνδυνο όμως είναι ότι καλλιεργεί ένα σύγχρονο ραγιαδισμό, καλυμμένο με δήθεν προοδευτικό και ριζοσπαστικό μανδύα. ότι καλλιεργεί τις μειωμένες απαιτήσεις, τη λογική που λέει ότι «ε αφού δε μπορεί να αλλάξει κάτι, ας συμβιβαστούμε με τα ψίχουλα».

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δηλητήριο για το λαό και τη νεολαία από αυτή τη λογική.

Αυτή η λογική της «αναγκαίας προσαρμογής», όπως τη λένε, καθηλώνει δυνάμεις που σήμερα πρέπει να δράσουν, να βγουν στο προσκήνιο με γραμμή ρήξης και ανατροπής, για να αλλάξει πραγματικά ο συσχετισμός δύναμης.

Παραπέμπει στο άγνωστο μέλλον, στη δευτέρα παρουσία κάθε σκέψη ανατροπής της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Και επιπλέον δημιουργεί συγχύσεις…

…Κρύβοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει ό,τι πιο υποχωρητικό και συμβιβασμένο με το σύστημα, που ξέβρασε η ταξική πάλη, το εργατικό κίνημα σε διάφορες ιστορικές στιγμές.

Και φυσικά αυτή η λογική ούτε πραγματική ανακούφιση δίνει από τα σημερινά πιεστικά προβλήματα.

Γιατί τέτοιες λογικές το μόνο που καταφέρνουν είναι να ακρωτηριάζουν το κίνημα, αφήνοντας το λαό ευάλωτο, εκτεθειμένο στις ορέξεις του κεφαλαίου.

Ενώ, η ιστορία διδάσκει ότι μόνο όταν το εργατικό-λαϊκό κίνημα έβαζε στο στόχαστρο το κεφάλαιο, τη στρατηγική του, την εξουσία του, κατάφερνε να αποσπάσει και ορισμένες κατακτήσεις έστω και προσωρινές, να έχει νίκες.

Αγαπητοί φίλοι και φίλες, σύντροφοι και συντρόφισσες

Ο ΣΥΡΙΖΑ είπε πολλά ψέματα κι έχει δίκιο ο λαός που κολλάει στο ΣΥΡΙΖΑ τη ρετσινιά του ψεύτη και του απατεώνα.

Τα μεγαλύτερα όμως ψέματα δεν ήταν αυτά που είπε για τον ΕΝΦΙΑ, για την 13^η σύνταξη, για την επαναφορά των ΣΣΕ και του κατώτατου μισθού. Αυτά ήταν τα επακόλουθα ενός μεγαλύτερου ψέματος που είπε. Ότι, δηλαδή, στα πλαίσια του συστήματος και της ΕΕ, με το κεφάλαιο να έχει στα χέρια του τα κλειδιά της οικονομίας και της εξουσίας, μπορεί μία κυβέρνηση να ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική, να κάνει τις αγορές να χορεύουν, όπως έλεγαν.

Και επειδή αυτό το ψέμα χρεοκόπησε, κατέρρευσε παταγωδώς, τώρα στήνεται η καινούρια απάτη, το καινούριο παραμύθι. Αυτό της «δίκαιης ανάπτυξης».

Η ανάκαμψη, ακόμη κι αν έρθει, θα είναι για τα κέρδη των λίγων, δεν θα οδηγήσει σε αναπλήρωση απωλειών, κατάργηση αντιλαϊκών νόμων, ουσιαστική ανακούφιση, μείωση της τεράστιας ανεργίας. Για το κεφάλαιο θα δίνουν και για το λαό θα υπάρχει ο κόφτης με τη φοροληστεία, τις περικοπές στις συντάξεις, τις μειώσεις στις κοινωνικές δαπάνες, στα πάντα. Ένα μόνο δε θα κόβεται, με βάση το νόμο που ψήφισαν. Οι φοροαπαλλαγές, τα προνόμια, οι επιδοτήσεις στο κεφάλαιο για τις επενδύσεις τους.

Και μάλιστα αυτές οι περικοπές θα γίνονται αυτόματα, χωρίς καν νόμους κι αποφάσεις της βουλής.

Η όποια ανάκαμψη, αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι, είναι ούτως ή άλλως αβέβαιη, αφού η ελληνική οικονομία δεν είναι σε γυάλα, επηρεάζεται άμεσα από τις εξελίξεις στην παγκόσμια και ευρωπαϊκή καπιταλιστική οικονομία, και εκεί οι προβλέψεις είναι αρκετά δυσοίωνες.

Η ΝΔ προβάλλει το δικό της αντιλαϊκό μείγμα, με τίτλο «λιγότεροι φόροι, λιγότερες κρατικές δαπάνες». Μόνο που – όπως δείχνουν και τα κυβερνητικά πεπραγμένα της ΝΔ – το «λιγότεροι φόροι» απευθύνεται στο κεφάλαιο και όχι στο χαράτσωμα του λαού, ενώ το «λιγότερες κρατικές δαπάνες» σημαίνει νέο πετσόκομμα όσων κρατικών κονδυλίων έχουν απομείνει για την κάλυψη λαϊκών αναγκών.

Η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το ΠΟΤΑΜΙ κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ, ότι εξαιτίας των ιδεοληψιών του, δε μπορεί να υπηρετήσει με συνέπεια τις αναδιαρθρώσεις που έχει ανάγκη το κεφάλαιο. Τον κατηγορούν ότι καθυστερεί να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις του 3^ου μνημονίου.

Τους έχετε δει ποτέ να υπερασπίζονται τα εργατικά – λαϊκά δικαιώματα, τους έχετε δει να τα βάζουν ποτέ με βιομήχανους, εφοπλιστές; Εκεί είναι κότες. Αυτό που κάνουν είναι μόνο επιθέσεις ενάντια σε απελπισμένους, κατατρεγμένους ανθρώπους, συνδικαλιστές, εργάτες, κομμουνιστές. 

Με αφορμή μάλιστα τις εκλογές σε μια σειρά χώρες, όπως στη Γερμανία, τη Γαλλία, το δημοψήφισμα στη Βρετανία, έχει ανοίξει μια ολόκληρη συζήτηση, μαζί με μπόλικη υποκρισία, για την εκλογική άνοδο και ισχυροποίηση αντιδραστικών, εθνικιστικών, ακροδεξιών δυνάμεων του ευρωσκεπτικισμού στην Ευρώπη.

Αυτό που αποσιωπούν, όμως, αυτές οι περισπούδαστες αναλύσεις είναι ότι τα κόμματα αυτά δεν είναι απλά κόμματα κάποιων λαοπλάνων λαϊκιστών. Στηρίζονται ανοιχτά από τμήματα του κεφαλαίου. Για παράδειγμα το κόμμα «εναλλακτική για τη Γερμανία» ιδρύθηκε ως κόμμα ενός ισχυρού τμήματος των Γερμανών βιομηχάνων, που αντιδρά στην κυρίαρχη γραμμή της ΕΕ και καλοβλέπει την επιστροφή στο γερμανικό μάρκο. Στηρίχτηκαν αυτές οι δυνάμεις από την ίδια την ΕΕ, στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, στην Ουκρανία κ.α., για να κατασυκοφαντηθεί το σοσιαλιστικό παρελθόν αυτών των χωρών.

Να γιατί είναι αδιέξοδο, αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι, αυτό που προτείνουν μια σειρά οπορτουνιστικές και άλλες δυνάμεις του αριστερόστροφου ευρωσκεπτικισμού (ΛΑΕ – Κωνσταντοπούλου – ΑΝΤΑΡΣΥΑ), που, αφού πρωτοστάτησαν και έδωσαν στήριξη στην εξαπάτηση της “πρώτης φοράς αριστερά”, σήμερα προβάλλουν ως πανάκεια το εθνικό νόμισμα, που δήθεν θα σώσει το λαό.

Αποδείχθηκε και στην πράξη με το brexit ότι η έξοδος μιας χώρας από την ΕΕ μπορεί να είναι πραγματικά προς όφελος του λαού µόνο αν συνδέεται µε την πάλη για ριζικές ανατροπές, με την πάλη ενάντια στη καπιταλιστική εξουσία και ιδιοκτησία. Διαφορετικά προκύπτουν μπουμπούκια τύπου Φάρατζ και Λεπέν.

Αγαπητοί φίλοι και φίλες, σύντροφοι και συντρόφισσες

Διανύουμε μια περίοδο που δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι εγκυμονεί πολύ σοβαρές εξελίξεις. Η εξέλιξη της καπιταλιστικής κρίσης, η όξυνση των ανταγωνισμών σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο, αποτελούν την εύφλεκτη ύλη που συσσωρεύεται, ιδιαίτερα στην περιοχή μας.

Ο κίνδυνος ενός γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου είναι υπαρκτός.

Αυτή τη στιγμή στην γειτονιά μας, υπάρχει πρωτόγνωρη συγκέντρωση πολεμικών δυνάμεων διαφόρων χωρών. Στο επίκεντρο είναι ο φυσικός πλούτος της περιοχής, οι ενεργειακοί δρόμοι των αγωγών, τα γεωπολιτικά, στρατιωτικά ερείσματα, που βοηθούν τα σχέδια εκείνης ή της άλλης ιμπεριαλιστικής δύναμης.

Γι'  αυτά δημιουργήθηκε το ISIS, γι αυτά γίνεται ο πόλεμος στη Συρία, όπου οι Ευρωαμερικάνοι ιμπεριαλιστές επιδιώκουν να ανατρέψουν το καθεστώς Ασαντ, που βρίσκεται σε στενή συμμαχία με τη Ρωσία και το Ιράν, για να προωθήσουν το σχέδιο της “Μεγάλης Μέσης Ανατολής”, και να διευκολύνουν την πρόσβαση των δικών τους μονοπωλίων στην περιοχή.

Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, απαιτείται, λαϊκή αγωνιστική ετοιμότητα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τις επεμβάσεις, τη συμμετοχή της χώρας μας σε αυτές. Απαιτείται, επίσης, ο κάθε λαός να αναπτύξει τη δική του αυτοτελή δράση, για να διεκδικεί σε κάθε καμπή και στιγμή τη δική του λύση, με κριτήριο τις δικές του ανάγκες και με στόχο την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την αποδέσμευση από τις διάφορες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες.