Σθεναρό αγώνα υπόσχονται οι κάτοικοι νοτίου Πηλίου έναντι στην προκείμενη λήψη αποφάσεων για τη δημιουργία Αιολικού πάρκου στην περιοχή τους.

Χαρακτηριστικά τονίζουν: “Θέλουμε τα βουνά μας, τα ιστορικά χώματα του τόπου μας ασπίλωτα κι ελεύθερα! Θέλουμε την υγεία των παιδιών μας, την ομορφιά του τόπου μας, τη φυσική μας κληρονομιά! Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να στερεί έναν λαό από το δικαίωμά του να αποφασίζει και διαλέγει ο ίδιος όσα αφορούν τη γή, την ποιότητα ζωής και το μέλλον του! Είναι κάτι που αφορά όλους μας.

Η ζωή, η υγεία και η Πατρίδα μας ανήκουν! Έχουμε να παλέψουμε με δυνατό εχθρό, αλλά τίποτε, ποτέ δε λύγισε όσους έχουν πάρει την απόφαση να αγωνιστούν για το δίκαιο έως εσχάτου! Ζητούμε την κινητοποίηση όλων όσους μας αφορά και μας αγγίζει. Καλούμε να ευαισθητοποιηθούν οι απλοί πολίτες, σύλλογοι, εκκλησίες, καλλιτέχνες, γεωργοί, φυσιολάτρες, κυνηγοί, οικολόγοι, κάτοικοι και λάτρες αυτού του υπέροχου τόπου, του μυθικού Πηλίου, που μπροστά στα μάτια μας ξεΠΩΛΕΙΤΑΙ!!!”

Μάλιστα έγραψαν κι ένα σχετικό ποίημα το οποίο δημοσιεύουμε αυτούσιο στο pagasitikosnews.com

ΟΧΙ” στα αιολικά πάρκα δηλώνουν σθεναρά οι κάτοικοι νοτίου Πηλίου! Μη βιάζετε τα βουνά μας!!!

“Άύριο στις κορφές μας, που τις λούζει το θαλάσσιο το αγέρι, σιδερένια φτερά θα αλέθουν τις ακτίνες του ήλιου καθώς θ' ανατέλλει ή θα βουλιάζει ξανά στις αντίπερα όχθες της γής… Σιδερένια φτερά θα βουϊζουν, και κοσύφια δε θα λαλούν… Κι ο άνθρωπος, σκυμμένος, γυρτός θα περνάει… τη ντροπή και το αίσχος να μη δεί… και θα κλαίει η καρδιά, θα ματώνει η ψυχή… Και η συνείδηση θα κράζει, σαν κόρακας στο πεδίο της μάχης, μετά απ' την μάχη… που χάσαμε…

Και η μόνη μάχη που χάσαμε, είναι εκείνη που δε δώσαμε!!!”

“«ΟΧΙ» στα αιολικά πάρκα νοτίου Πηλίου!!!

«ΟΧΙ» στην παραβίαση της φυσικής και ιστορικής κληρονομιάς μας!”

“Ευλόγησε τα δάκρυα, ουρανέ,

τ' αμόλυντα τα δάκρυα των παιδιών σου!

-‘κείνων που δεν πρόδωσαν ποτέ,

και δε λύγισαν στο διάβα των εχθρών σου!!

Σπάραξε τη γή μας μια κραυγή –

οργής και αγανάκτησης και πόνου –

και σαν θρήνος επιτάφιος συγκινεί

τα ύψη και τα βάραθρα του Χρόνου…

Γή ματωβαμμένη, σιωπηλή,

μνήμα και μνημείο των Καιρών…

Πεθαίνει, κι ανασταίνεται και ζεί,

και κραίνει στη φωνή των κεραυνών!

Κι είν' άπαρτες, γαλάζιες οι κορφές,

στα σύνορα των άστρων και του νού…

Κι άπαρτες θα μέναν απ' το Χθές –

σύμβολα φωτός και λυτρωμού!

Σύμβολα και όψεις λευτεριάς,

κι αγώνων μύριων χρονικά…

Κορφές, που στον ορίζοντα «ΕΛΛΑΣ»

γράφουν με ψηφία φλογερά.

Και τώρα που στο διάβα του Χαμού,

πέφτουν ένα-ένα τα ιερά,

κάποιος –με το χρέος του Σταυρού –

θα δικάζεται για ύστερη φορά”…