Εβδομήντα επτά χρόνια πριν, στις 17 Δεκεμβρίου του 1943, δυνάμεις των Ες-Ες εισέβαλαν στη Δράκεια και αιχμαλώτισαν τους άμαχους άνδρες του χωριού ως αντίποινα για την επίθεση που είχαν δεχθεί από Έλληνες αντάρτες. Δε σταμάτησαν όμως εκεί. Την επομένη, στις 18 Δεκεμβρίου εκτέλεσαν 118 άνδρες,  βάφοντας κόκκινο με το αίμα των αθώων το ρέμα και κατέστρεψαν 58 από τα συνολικά 350 σπίτια του χωριού.

Μόλις πέντε ημέρες μετά το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων, έμελλε να είναι η Δράκεια που θα αντίκριζε το σκληρό και απάνθρωπο πρόσωπο του Γερμανού κατακτητή και θα καταγραφόταν ως μια από τις μεγαλύτερες θηριωδίες του ναζισμού.

Η Δράκεια ανακηρύχθηκε «Μαρτυρικό Χωριό» και οι πολίτες της Μαγνησίας τιμούμε κάθε χρόνο τη μνήμη των ηρώων, δεν ξεχνάμε και κρατούμε ζωντανή και άφθαρτη στη μνήμη μας τη θυσία τους με αίσθημα ευγνωμοσύνης, αλλά και καθήκοντος για διαρκή επαγρύπνηση ώστε να μη βιώσουμε ποτέ ξανά τη φρίκη του ναζισμού και του φασισμού. Αυτή τη χρονιά, η έκτακτη υγειονομική συγκυρία της πανδημίας δε μας επιτρέπει να αποδώσουμε τον προσήκοντα φόρο τιμής στους ήρωες νεκρούς μας, όπως κάνουμε κάθε χρόνο, αυτό όμως δεν απομειώνει στο ελάχιστο τη σημασία της ημέρας και των διδαγμάτων της.

Ο λαός που ξεχνά την ιστορία του είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει. Εμείς οι Έλληνες, φέροντας ανεξίτηλες στο dna μας τις τραγικές μνήμες του ναζισμού, οφείλουμε να απομονώνουμε τους σύγχρονους υμνητές του που επιχειρούν να σπείρουν το μίσος και το διχασμό, εκμεταλλευόμενοι δυσχερείς οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες, για να καλλιεργήσουν τα δεινά του μέλλοντος.

Ειδικά σήμερα, που οι νοσταλγοί του φασισμού – ναζισμού κάνουν απειλητικά την εμφάνιση τους όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και σε όλη την Ευρώπη, η συγκρότηση ενός προοδευτικού μετώπου πάνω στις αρχές της Δημοκρατίας, της ισότητας, της ισονομίας, της κοινωνικής Δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης κρίνεται επιτακτική περισσότερο από ποτέ.