«Κύριε καθηγητά, τρέξτε γρήγορα γιατί με κοιτάει στα μάτια!» Ο φύλακας που ήταν βουτηγμένος μέχρι τα γόνατα μέσα στη λάσπη είχε μπροστά του το κεφάλι της Αιγύπτιας θεάς Ισιδας και εκλιπαρούσε τον αρχαιολόγο (και σημερινό διευθυντή του Μουσείου της Ακρόπολης) Δημήτρη Παντερμαλή και τους συνεργάτες του να επιστρέψουν στο Δίον για να καθαρίσουν το νέο εντυπωσιακό εύρημα μιας μάλλον αθόρυβης αλλά εξαιρετικά παραγωγικής ανασκαφής, που εκείνη τη χρονιά συμπλήρωνε 30 χρόνια ζωής.

Ήταν ο Αύγουστος του 2003 που σημαδεύτηκε από την ανακάλυψη του Ιερού του Διός Υψίστου, σχεδόν άθικτου και με το λατρευτικό άγαλμα του θεού μέσα στο ναό του.

Δεκατρία χρόνια μετά, το υποβλητικό, υγρό, στοχαστικό σύμπαν αυτής της καταπράσινης φέτας γης στους ανατολικούς πρόποδες του Ολύμπου, με τις αρχαίες πηγές και τα κρυστάλλινα νερά, προσγειώνεται στο κέντρο του Μανχάταν. Θέλει όραμα, φαντασία αλλά και σκληρή δουλειά για να φέρεις δύο τόσο διαμετρικά αντιθετικούς κόσμους κοντά. Το τόλμησε το Ωνάσειο Πολιτιστικό Κέντρο Νέας Υόρκης με την πρότασή του στον Δημήτρη Παντερμαλή να σκεφτεί πάνω στην ιδέα μιας έκθεσης σπάνιων αρχαιοτήτων από το Δίον στην ακοίμητη καρδιά της μητροπολιτικής Νέας Υόρκης. Ο συνδετικός κρίκος είναι ο Όλυμπος, μια λέξη αυτονόητα οικεία στους χιλιάδες πεζούς που διασταυρώνονται στη συμβολή της Πέμπτης Λεωφόρου και των 51 Δρόμων, εκεί όπου υψώνεται ο «Ολυμπιακός Πύργος» (Olympic Tower) και στεγάζεται ο ανακαινισμένος εκθεσιακός χώρος του Ωνάσειου Πολιτιστικού Κέντρου. Από τον Όλυμπο στο Μανχάταν, αρχαίοι και σύγχρονοι θεοί, συμβολικές, μυθικές ή αρχιτεκτονικές κορυφές έχουν τη δύναμη να υποτιμούν το χρόνο, να προσπερνούν αιώνες και να δημιουργούν γέφυρες που δύσκολα φαντάζεται κανείς.

Από αυτή την άποψη, η νέα φιλόδοξη παραγωγή του Ωνασείου δεν είναι μία ακόμη αρχαιολογική έκθεση. Δίπλα στα πολύ εντυπωσιακά εκθέματα (ορισμένα από τα οποία δεν έχουν εκτεθεί ποτέ στο παρελθόν στο κοινό), ο υπεύθυνος ανασκαφών στο Δίον (από το 1973) Δημήτρης Παντερμαλής έχει φροντίσει να ξετυλίξει μια παράλληλη αφήγηση με την οποία συνδέει το μύθο με τον άνθρωπο.

Παρακολουθώ τους Αμερικανούς επισκέπτες την ημέρα των εγκαινίων. Ορισμένοι είναι ακαδημαϊκοί και επώνυμοι δημοσιογράφοι μεγάλων εφημερίδων, όπως οι New York Times και η Wall Street Journal. Από τον τρόπο που κινούνται στο χώρο της έκθεσης έχεις την αίσθηση ότι λαμβάνουν μέρος σε κάτι που θυμίζει ιεροτελεστία. Δεν υπερβάλλω. Κάθε τους βήμα υποδηλώνει σεβασμό και θαυμασμό. Το Δίον υπήρξε η κατεξοχήν ιερή πόλη των Μακεδόνων. Από εδώ ξεκινούσε ο Βάφυρας, το αρχαίο ποτάμι που στα πεντακάθαρα νερά του λούζονταν οι Νύμφες. Εδώ λατρευόταν ο Ολύμπιος Δίας και οι Μούσες, προς τιμήν των οποίων διεξάγονταν γιορτές που απέκτησαν μεγάλη φήμη ως οι «Ολυμπιακοί Αγώνες της Μακεδονίας». Ο Φίλιππος και ο Αλέξανδρος πανηγύριζαν τις νίκες τους στο Δίον. Εδώ γιόρτασε ο Φίλιππος Β΄ την άλωση και την καταστροφή της Ολύνθου, πρωτεύουσας της Χαλκιδικής Συμμαχίας. Στα ίδια χώματα ο Μέγας Αλέξανδρος επικαλέστηκε τη βοήθεια του υψίστου των θεών, πραγματοποιώντας την πανηγυρική ετοιμασία της εκστρατείας του στην Ασία. Στο Δίον τοποθετήθηκε το περίφημο σύμπλεγμα του Λυσίππου, που έγινε με εντολή του Αλέξανδρου μετά τη μάχη του Γρανικού.

Για τον Δημήτρη Παντερμαλή η έκθεση της Νέας Υόρκης (που εγκαινίασαν ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Δημήτριος και οι υπουργοί Πολιτισμού και Παιδείας Αριστείδης Μπαλτάς και Νίκος Φίλης) είναι μια αφορμή για να κοιτάξει ξανά ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής του. Βρέθηκε στο Δίον το 1970 και παρέλαβε επισήμως τη διεύθυνση των ανασκαφών τρία χρόνια αργότερα από τον καθηγητή Γεώργιο Μπακαλάκη. «Θα μπορούσα να είχα πάει κάπου αλλού», εξομολογείται, «αλλά νομίζω ότι το φυσικό περιβάλλον έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην επιλογή μου. Τα τείχη μέσα στο νερό ήταν μια πολύ δυνατή ιδέα για να της αντισταθείς». Με αφορμή το Δίον, ο Δημήτρης Παντερμαλής στοχάζεται πάνω στο περιεχόμενο μιας αρχαιολογικής έκθεσης αλλά και της ανασκαφής. «Στο Δίον εξελίσσεται ένας ζωντανός διάλογος με τη φύση, κάτι που σε πάει πέρα από την εξέλιξη της φόρμας, που δεν μπορεί να είναι το αποκλειστικό θέμα μιας έκθεσης. Η ανασκαφή δεν γίνεται μόνο για να μελετηθούν μεμονωμένοι τύποι αγαλμάτων. Κάθε εύρημα είναι και ένα χρηστικό αντικείμενο που έχει να μας πει πολλά πράγματα για τη ζωή των ανθρώπων. Έτσι, κάτι αφηρημένο γίνεται τόπος και επενδύεται με συναίσθημα. Αυτή η σύνδεση είναι πολύ σημαντική για να κατανοήσουμε το παρελθόν, αυτό που προηγήθηκε».

 

πηγή:kathimerini.gr