Flash back
από τον
Χρήστο Τόλιο

Ο Θησέας Αγριάς διάγει το ωραιότερο φεγγάρι της 83χρονης ιστορίας του. Ερωτοτροπεί με τις επαγγελματικές κατηγορίες. Είναι θέμα χρόνου να κάνει την υπέρβαση. Φέτος έφτασε στο “παρά πέντε”. Η ομάδα με τα πράσινα , που ιδρύθηκε όταν η Αγριά ήταν ψαροχώρι , τώρα πλέον είναι μια κοσμοπολίτικη και πανέμορφη κωμόπολη, κουβαλάει στην πλάτη της μια ηλικία που ελάχιστοι αυτόχθονες Αγριώτες είναι συνομήλικοι αυτής.

Συμμετείχε ιστορικά σε όλα τα πρωταθλήματα της ΕΠΣΘ, κατά βάση δε στη μεγάλη κατηγορία.Ένα κλαμπ που κατάφερε τα πάντα. Να πάρει πρωταθλήματα (1992-2005-2018), κύπελλα (19189-2009 -ένα παλιό το θυμάμαι στα γραφεία της δίπλα στην παλαιά Κοινότητα και ένα κυοφορούμενο φετινό , που βάσει δυναμικής το έχει “αγκαλιά”).Να παράξει ποδοσφαιριστές από τα γεννοφάσκια τους και να τους “προάγει” σε ομάδες Εθνικών Κατηγοριών.

Ονόματα να δείτε: Αφοί Σταμάτη, Αφοί Μπαλα, Βελεντζάκος, Πασχαλίδης, Ρηγούλιας, Χατζηκώστας, Ιωάννου, Παπαδήμος, Αλιάτης, Γεωργούδης στον Ολυμπιακό Βόλου, Χανταμπάκης, Κιτσιλής Ντίνου, Τελίδης, Τζιοβάρας στη Νίκη Βόλου, Παναγιώτης Μαυρίδης στον Ηρακλή Θεσσαλονίκης του Λες Σάννον, ο νεαρός Μπουργάνης στο νεοσύστατο ΝΠΣ Βόλου.

Πόσοι ακόμη άραγε; (να μην ξεχάσω και τους αφούς Οικονόμου, Χρήστο και Σωκράτη βεβαίως) και να την διοικούν παράγοντες κατά καιρούς που έδωσαν και την ψυχή τους για το σωματείο αυτό, εξασφαλίζοντας την επιβίωσή του, την συντήρησή του και τέλος την απογείωσή του.

Τάκης Στεφάνου, Θανάσης Καρκαλάς, ο Κεφαλάς, ο Ρεμπελάκος, ο Τάσος ο Σκοπελίτης, ο Κώστας ο Μαλαματίνης, ο Χάρης ο Φιλίππου, ο Γιώργος ο Φιλίππου, ο Χρήστος ο Μάστορας ο αείμνηστος, ο Γιάννης ο Ζαρίφης, ο Δημήτρης ο Καραντάκος, ο Λιάκος ο Ντινέζος, ο σημερινός πρόεδρος της πόλης, ο Δημήτρης ο Μπουργάνης, ο Τάκης ο Αλιάτης και ο τελευταίος όλων χρονολογικά να ηγείται σήμερα του σωματείου, ο Νίκος ο Αραμπατζής. Και άλλοι κύριοι προσέφεραν , άλλοι πολλά, άλλοι λιγότερα.

Όμως θα σταθώ σε δύο ανθρώπους που ήταν στην εποχή τους σημείο αναφοράς: τον Σταύρο τον Παρίση και τον Δημήτρη τον Καταή από τις θέσεις του γενικού αρχηγού της ομάδας.

Από προπονητές άραγε; όλο τον ανφάν-γκατέ πέρασε από εκεί. Οι κ.κ. Μανιατάκης, Κοντογιάννης Λιαδέλης, Βελεντζάκος, Πούλιος, Πολυχρόνου (μερικοί στα δύσκολα χρόνια), Πασχαλίδης, Λ. Γάκης , κατόπιν με την εκτόξευσή του , μερικά από τα καλύτερα ονόματα του Νομού μας: Θανάσης Βήττας., Βαγγέλης Βουρούκος, Γιώργος Καραμίχαλος, Κ. Παπαδήμος, Κώστας Σταματίου, Λάκης Μπακάλης, με τον υπηρεσιακό Απόστολο Σιώμο να βάζει πλάτη στην ομάδα από όλα τα πόστα (ποδοσφαιριστής, προπονητής, παράγοντας).

Θα ήθελα, ως γαλουχημένος Αγριώτης, να γράψω ορισμένα σημεία αναφοράς που άλλαξαν τον ρού αυτής της ιστορικής ομάδας.Μέχρι το 1983 , ήταν η περίοδος που η ομάδα αυτή ήταν σαν τους σημερινούς Ρομά , αλλάζοντας γήπεδο, όπως οι ζεν πρεμιέ τα υποκάμισα. Αναγκαζόταν κάθε χρονιά να αγωνίζεται ενίοτε στο “Βοηθητικό” ή στην “¨Κλούβα” ή στο Στάδιο Βόλου ή όπου την καλούσε η ανάγκη.

Οι παίχτες προπονούνταν σε έναν χώρο που μόνο για προπόνηση δεν ήτο.Όμως, τουναντίον επιβίωσε, καθιερώθηκε για χρόνια στην Α' Τοπική και όσες φορές υποβιβάστηκε στη 2η τη τάξει κατηγορία, ήταν καταδικασμένη να πρωταγωνιστεί.

Εκείνα τα χρόνια, από τις τάξεις της βγήκαν τα μεγαλύτερα ταλέντα που προανέφερα. Σε εκείνα τα πιο δύσκολα χρόνια θα αναφερθώ και στον επίλογό μου.Το 1983, με την κατασκευή του γηπέδου έγινε το πρώτο μεγάλο βήμα για την καταξίωση της ομάδας αυτής. Της έδωσε δυναμική, φωνή στην κερκίδα και οντότητα.Την επόμενη χρονιά ανέβηκε από την Β' κατηγορία (στην οποία ταλαιπωρήθηκε για 4 χρόνια), αρχίζοντας να σταθεροποιείται στην παραπάνω κατηγορία, εισπράττοντας και τον δεύτερό της τίτλο (κύπελλο) το 1989.

Όμως αυτή η έδρα χρήζει αναβάθμισης διότι με την παρέλευση 40 ετών και με την αλλαγή των απαιτήσεων της ομάδας, είναι παρωχημένη.Είμαι σίγουρος πως το σημερινό Δ.Σ. του τοπικού σωματείου θα πράξει τα δέοντα.

Το δεύτερο μεγάλο βήμα έγινε το 1991 που ανέβασε ακόμη ένα σκαλοπάτι τον Θησέα και οι μεταγενέστερες διοικήσεις φρόντισαν να την κρατήσουν σε υψηλά επίπεδα. Αυτοί οι παράγοντες, με ζέση και όραμα για τον Θησέα ήταν τη δεδομένη στιγμή ο Γιάννης ο Κοπτσιαλής , ο Χρήστος ο Μάστορας, ο Τάκης ο Κουτσουμπέλας και ο Γιώργος ο Φιλίππου.

Έκτοτε η ομάδα ωρίμαζε σιγά-σιγά με σταθερά και όχι έωλα βήματα γλυκοκοίταζε πάντοτε την παραπάνω Δ' Εθνική. Άλλοτε την αγκάλιαζε , όπως την περίοδο 2005-2009 και το 2018 έως σήμερα και πότε την φλέρταρε όπως τις περιόδους 1993-2005 και 2010 -2018.Τη σαιζόν 1991-92 είχε ένα πραγματικό οπλοστάσιο στο δυναμικό της έχοντας μόνο μια “αδιάφορη ήττα” από τη Δάφνη.

Θεοδωρίδης, Μητσάκης, Βαλαρούτσος, Βαγγόπουλος, Μάνος, Μιχαήλ, Τζιοβάρας , Καρυοφίλης, Καραγιώργος, Κατσικαδάμος, Βαϊτσης, Γεωργούδης ήταν το ρόστερ του με ένα δίδυμο που έκανε τη διαφορά, τους Παπαδήμο και Β. Μαλακασιώτη.Καλύτερό του μόνο στον Γ.Σ. Αλμυρού, με τους Βασιλάκο, Σταματίου, είδαν τα μάτια μου στο ερασιτεχνικό της Μαγνησίας.

Θα κλείσει η αναφορά μου στον Θησέα την περίοδο 1976-1982 που τον παρακολουθούσα στενά και έτυχε να είναι μία δύσκολη περίοδος γι' αυτόν , τα λιγότερα καλά του χρόνια θα έλεγα.

Οι παλαίμαχοι του Θησέα

Τσιγγάνος γηπεδικά, πολλές φορές απαξιωμένος από τα “πεπραγμένα” , παλεύοντας με δικά του παιδιά στα αφιλόξενα γήπεδα που χρησιμοποιούσε σαν έδρα και τα σκληροτράχηλα γήπεδα , κυρίως στη Β' Τοπική, που τον φιλοξενούσαν. Στο Αχίλλειο, τον Πτελεό , τους Αγίους Θεοδώρους, τον Πλάτανο, την Ευξεινούπολη, τη Χλόη, το Αερινό, στο Στεφανοβίκειο , το Ριζόμυλο, τη Νέα Αγχίαλο.

Με δικά του παιδιά, Αγριώτες, που τιμούσαν τη φανέλα κι έδιναν τα πάντα γι' αυτήν. Ποιόν να πρωτοθυμηθώ: Τον Αποστόλη τον Βολιώτη , τον Θανάση , Κωντζοθανάση, τον Βλάχο, τον Καραντάκο το μεγάλο αδελφό, τον Φιλίππου, τον Ηλία τον Ντινέζο, τον Τσιγκλιφή, τον Παχιό τον Αποστόλη, τον Κώστα τον Ζερμπίνο, τους αφους Δήμου, τον Ηλία τον Βαρελά τον Λάκη τον Σιώμο, τον Κώστα τον Πρέντζα, τον Γιάννη τον Κοπτσιαλή, τον Γιώργο τον Ιωάννου, τον Χατζηκώστα τον Γιώργο, τον Γιάννη τον Πολίτη, τον Καλλιγέρη, στα ποδοσφαιρικά του γεράματα, τον ταχυδρόμο τον Κουρσοβίτη, τον Αντωνίου, τον Δ. Ντινέζο, τον Παληά, τον Ιατρόπουλο, τον Κουλούρη, τον Αναγνωστάκη, τον Συλεόπουλο τον Γιώργο τον Καλαντζή , τον Χατζηιωάννου, τον Μυλωνά, τον Σερέτη, τον Τάκη τον Αλιάτη πιτσιρικά.

Βοήθησαν και παιδιά από το Πήλιο, οι (Τζιοβάρας, Καπετανάκης, Φάνης Οικονόμου, Κουλοχέρης, Φικάρας, Παρίσης) , μερικά παιδιά από το Βόλο (Λεμονής, Μακρυγιάννης, Μιχαλόπουλος, Κοντοβάς, Σεραφίδης, Φιλατσικιώτης, Βεργούλιας) και πολλά παιδιά από την γειτνιάζουσα Παιδόπολη.Βεβαίως (Μαυρίδης, Χανταμπάκης Μανώλης και Κώστας, Τελλίδης, Κατσικλής, Αναστασιάδης, Ξανθόπουλος, Καραμάνης, Παπαδήμος, Τάμπας κ.ά.)

Δύο στιγμές έμειναν ανεξίτηλα στη μνήμη μου τα χρόνια αυτά τα δύσκολα: το 1ο παιχνίδι που είδα με τον Πηλέα στο Βοηθητικό του Σταδίου με το αγγλικό σκορ 6-4. Με σκόρερ τον “Πολωνό” Νέστορα Χατζηϊωάννου ( 3 γκολ), τον Γιώργο τον Καλαντζή (2 γκολ) και τον Μάνθο τον Τελλίδη σκόρερ.

Ο Εκίζογλου (2 γκολ) και ο κοκκινομάλλης Γαλαζούλας σκόραρε άλλα 2 γκολ για τον Πηλέα.

Το δεύτερο παιχνίδι ήταν αυτό που ο Θησέας υποβιβάστηκε το 1980, πάλι στο Βοηθητικό , με αντίπαλο τον Εθνικό του Ηλία Κούγιαλη. 2-1 το σκορ σε βάρος μας , με τον Εθνικό να έχει μία πολύ καλή ομάδα και να μην “χαρίζεται”.Στο δυναμικό του είχε θυμάμαι, τους Μακρή, Δημητρρακόπουλο, Κτενά, Γκίνη, Μπατζιάκα, Ανδρεόπουλο και τους αφους Δήμα.

Ένα πράγμα δεν θα ξεχάσω ποτέ μετά από αυτό το μάτς , που μας στενοχώρησε όλους. Την οργή και τη στενοχώρια του εμβληματικού αρχηγού του Θησέα Γιάννη Κοπτσιαλή για τον υποβιβασμό, μία εικόνα, εκατομμύρια λέξεις.

Εύχομαι στον Θησέα να μην τις ξαναζήσει τις στιγμές αυτές και είμαι για ένα πράγμα σίγουρος: ότι δεν θα τις ξαναζήσει!