Μόλις μία μέρα μετά την λήξη των μπαράζ ανόδου για την Α2 μπάσκετ γυναικών, κατά τα οποία η Νίκη τερμάτισε πρώτη και αήττητη, η πλέι μέικερ των “κυανόλευκων” Ευαγγελία Μπράχου μιλάει στο pagasitikosnews και τον Κώστα Καραγεωργόπουλο.

Πραγματοποίησε τα πρώτα της βήματα στο χώρο της καλαθοσφαίρισης, στην ηλικία των δεκατριών, με τα χρώματα της Νίκης. Σαφώς, τότε δε θα μπορούσε να διανοηθεί πως εφτά χρόνια αργότερα θα αγωνίζεται ως γυναίκα, πλέον, στην πρώτη ομάδα και θα είναι μέρος της “σύγχρονης ιστορίας” του συλλόγου, βοηθώντας τον να προαχθεί στη δεύτερη εθνική κατηγορία, ύστερα από αρκετά χρόνια. Η Ευαγγελία Μπράχου, λίγες ώρες μετά το ματς – θρίαμβο, με αντίπαλο την Κομοτηνή, που σφράγισε για την ομάδα της την άνοδο στην Α2, μοιράζεται μαζί μας τα συναισθήματά της, περιγράφει το κλίμα που υπήρξε καθ' όλη τη φετινή αγωνιστική σεζόν κι εκμυστηρεύεται σε εμάς τις μελλοντικές της βλέψεις:

Τελείωσε μία χρονιά με τον καλύτερο τρόπο για σένα, τις συμπαίκτριές σου και τον coach Στεργιόπουλο, με την κατάκτηση του πρωταθλήματος Θεσσαλίας και την άνοδο τελικά στην Α2. Ποιά είναι τα συναισθήματά σου;

“Είμαι πολύ περήφανη και χαρούμενη για όσα πετύχαμε τη φετινή χρονιά. Η αλήθεια είναι πως το πρωτάθλημα της Θεσσαλίας ήταν ο αρχικός μας στόχος. Αργότερα, στα μπαράζ, είχαμε πει μεταξύ μας πως πάμε για το καλύτερο δυνατό κι ό,τι προκύψει, δε μας άρεσε ο τίτλος του φαβορί. Παρ' όλα αυτά, δουλέψαμε σκληρά και τελικά πήραμε αυτό που μας αξίζει”.

Γνωρίζουμε πως είσαι ένα κορίτσι από τα σπλάχνα της Νίκης, γνωρίζοντας από πολύ μικρή ηλικία τα μυστικά του μπάσκετ στις Ακαδημίες της. Ονειρευόσουν αυτή τη διάκριση, φορώντας τη φανέλα της ομάδας που υπηρετείς όλο αυτόν τον καιρό; Ήταν στις σκέψεις σου;

“Εννοείται πως μία τέτοια μεγάλη στιγμή βρισκόταν στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Εμένα η δουλειά μου κάθε χρόνο ήταν να δουλεύω πολύ και να γίνομαι όσο το δυνατόν καλύτερη. Θεωρώ πως η φετινή χρονιά ήταν ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί στη σύντομη αθλητική μου σταδιοδρομία. Η ομάδα ήταν εξαιρετική, το κλίμα υποδειγματικό και γι' αυτό παλέψαμε κι αγωνιστήκαμε μέχρι το τέλος για την επίτευξη του στόχου, πιο πολύ από κάθε άλλη φορά”.

Βέβαια, το γεγονός ότι η χρονιά πήγε εξαιρετικά για σένα και την ομάδα οφείλεται κατά ένα μεγάλο μέρος και στις αδερφές Γιαννοπούλου. Ποιος ήταν ο ρόλος τους αυτους τους μήνες εντός κι εκτός γηπέδου; Θεωρείς πως κέρδισες πράγματα, όντας συναθλήτρια με αυτές;

“Είναι πραγματικά υπέροχο να συνυπάρχεις με τις Γιαννοπούλου εντός κι εκτός παρκέ. Κερδίσαμε αρκετά πράγματα. Μέσα στον αγωνιστικό χώρο, μάθαμε να διαβάζουμε καλύτερα το παιχνίδι, μας έδωσαν “άλλα μάτια” για να δούμε το μπάσκετ. Εκτός γηπέδου, μας έμαθαν να πιστεύουμε στους εαυτούς μας, μας μύησαν στην αρετή της ομαδικότητας και κυριώς, μέσω αυτών, καταλάβαμε στα αλήθεια πως μία ομάδα μπορεί να είναι, παράλληλα, μία δεύτερη οικογένεια. Τις ευχαριστώ πολύ, είναι “αδερφάκια” μου και τις αγαπώ”.

Τί ήταν αυτό που πιστεύεις ότι ώθησε τις δύο αθλήτριες να μην τα παρατήσουν στα μέσα της σεζόν, μετά την αποχώρηση Πάτση και τη διοικητική αστάθεια;

“Το εξαιρετικό κλίμα, η αγάπη της μίας για την άλλη και η συνεχής αλληλοσυμπαράσταση. Το συγκεκριμένο συμβάν δε μας έθεσε εκτός στόχου, αντίθετα, μας έκανε δυνατότερες και μας συσπείρωσε ακόμα περισσότερο για τη συνέχεια”.

Μιλώντας για διοικητική αστάθεια, είναι γεγονός πως παρά την ονειρική χρονιά που πραγματοποιήσατε φέτος, υπήρχαν αρκετές ατυχίες κι αντιξόοτητες. Πολλές κοπέλες υποστήριξαν πως ήσασταν μόνες σας σε όλη αυτήν την προσπάθεια και κανένας δε σας στήριξε. Εσύ τί έχεις να πεις για όλα αυτά;

Το μόνο που έχω να πω είναι ότι χωρίς την παρουσία του κ. Γιάννη Παπαδήμου και του coach Στεργιόπουλου, δε θα είχαμε πετύχει απολύτως τίποτα. Μας βοήθησαν πάρα πολύ και με την πρώτη ευκαιρία μας τόνωναν ψυχολογικά και χρωστάμε πολλά σε αυτούς. Από ‘κει και πέρα, οφείλουμε να ευχαριστήσουμε τη διοίκηση που κάλυψε τα έξοδα, προκειμένου να είμαστε το προηγούμενο πενθήμερο στη Θεσσαλονίκη και να διεκδικήσουμε την άνοδο στην Α2, αλλά η αλήθεια είναι πως μετά τη φυγή Πάτση, δεν μας βοήθησε κανένας άλλος. Είναι θλιβερό να προπονείσαι καθημερινά ολομόναχος, χωρίς την βοήθεια και τη συμπαράσταση κάποιου”.

Με την θητεία σου στην ομάδα να είναι πολυετής, έχεις συνεργαστεί με αρκετούς προπονητές. Ένας από αυτούς ήταν και ο Γιάννης ο Στεργιόπουλος. Ποια είναι η άποψή σου για τον coach;

“Πρόκειται για έναν εξαιρετικό προπονητή και γνώστη του αθλήματος. Ξέρει να διαβάζει πολύ καλά την αντίπαλη ομάδα και να μας προετοιμάζει κατάλληλα για να την αντιμετωπίσουμε, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το τελευταίο παιχνίδι της σεζόν, με την Κομοτηνή. Οι προπονήσεις του ήταν πολύ καλές και σε κανένα παιχνίδι της σεζόν δεν πιαστήκαμε… “αδιάβαστες”. Οφείλουμε πολλά στον coach και τον ευχαριστούμε”.

Ζήσατε πολλά πράγματα, ως ομάδα, τους τελευταίους μήνες. Υπήρξαν αρκετές χαρές κι επιτυχίες, αλλά υπήρξαν και άσχημες εικόνες, με τα αισθήματα της αβεβαιότητας και του προβληματισμού να είναι εμφανή. Προσωπικά, ποια είναι εκείνη η στιγμή, εκείνη η εικόνα που σου έμεινε περισσότερο από όλες;

“Η κατάκτηση του Θεσσαλικού πρωταθλήματος είναι πραγματικά αξιομνημόνευτη. Επίσης, οι αγώνες των μπαράζ στη Θεσσαλονίκη ήταν πολύ δυνατοί, μας έδωσαν εμπειρίες και μία μεγάλη χαρά. Παράλληλα, θα μπορούσα να αναφερθώ και στις “οικογενειακές στιγμές” που περάσαμε ως ομάδα, εντός κι εκτός γηπέδου με τα κορίτσια, ήμασταν πολύ δεμένες κι αυτό ήταν το μυστικό της επιτυχίας μας. Τα άσχημα και τα δύσκολα θέλουμε να τα αφήσουμε πίσω μας, δε δίνουμε ιδιαίτερα βάση. Προσωπικά, τα κρατάω, προκειμένου να βγω πιο δυνατή από αυτά”.

Κάνεις σχέδια για το μέλλον; Πώς θέλεις να ονειρεύεσαι τη Νίκη και εσένα προσωπικά την επόμενη χρονιά;

“Μακάρι η ομάδα του χρόνου να αγωνιστεί κανονικά στην Α2 γιατί, κακά τα ψέματα, όλα προς το παρόν είναι ρευστά. Αν πραγματοποιηθεί αυτή μου η ευχή, πιστεύω ότι όλες μας θα πάρουμε παραπάνω εμπειρίες, θα προσπαθήσουμε για το καλύτερο και μακάρι να φτάσουμε σε θέση ακόμα και να διεκδικήσουμε την παραμονή μας. Σε προσωπικό επίπεδο, μου αρέσει πολύ να δουλεύω και να εξελίσσομαι όσο το δυνατόν περισσότερο και γρηγορότερα. Θα επιθυμούσα να φτάσω κάποια στιγμή σε υψηλότερο επίπεδο”.

Τελειώνοντας, θα επιθυμούσες να στείλεις κάποιο μήνυμα στον κόσμο της ομάδας;

“Η αλήθεια είναι πως η ομάδα μας περνάει μία πολύ δύσκολη φάση, σε όλα τα επίπεδα. Παρ' όλα αυτά, πιστεύω πως μέσα από τις στάχτες αυτού του σωματείου, υπάρχει η δυνατότητα και η θέληση να γεννηθεί κάτι πολύ δυνατότερο, πολύ καλύτερο και το αποδείξαμε κι εμείς από την πλευρά μας. Ο κόσμος αγαπάει την ομάδα και το καλύτερο που μπορεί να κάνει, είναι να παραμείνει συσπειρωμένος και να βρίσκεται πάντα κοντά της”.