Flash back από τον Χρήστο Τόλιο

Ο Εθνικός Ολυμπιακός Βόλου , η πλήρης ονομασία του, είναι ένα από τα δύο μεγάλα σωματεία της πόλης και του νομού. Προέκυψε προπολεμικά από την ένωση Πηλέα -Παγασητικού-Μαγνησιακού, παίρνοντας την τελική μορφή του το 1966, όταν συνενώθηκε με τον Εθνικό ως Ολυμπιακός.

Πολυδιάστατο σωματείο, με ερασιτεχνικά τμήματα σε πολλούς χώρους.Με τη μεγαλύτερη διάκρισή του ως σωματείο στο πρωτάθλημα του μπάσκετ γυναικών Ελλάδας το 1976 , με κόουτς τον Τάκη τον Παπουτσή.

Κατόπιν το ποδόσφαιρο ακολουθεί.Εκεί θα εστιάσω τα “απομνημονεύματά μου”ως ένας απλός φίλαθλος που έτυχε να τον παρακολουθώ για χρόνια.Να επισημάνω βέβαια ότι “ιδρυτικά” είναι μεταγενέστερος από τη συμπολίτισσα Νίκη (που ιδρύθηκε το 1922 ως Προσφυγική), στατιστικά όμως υπερέχει έναντί της, έχοντας περισσότερες συμμετοχές στην πρώτη τη τάξει κατηγορία σε εθνικό επίπεδο.

Με εννέα συμμετοχές στην Α' Εθνική (‘67, ‘68, ‘'69, ‘70 , ‘71-'75, ‘88-'90 και 2010 έως 2011 ), έναντι έξι της συμπολίτισσας ( ‘61-'66 και 2014 -2015).

Βραχεία κεφαλή, λοιπόν, στη Μαγνησία και δεύτερη σε συμμετοχές στη Θεσσαλία , με τη “βασίλισσα του κάμπου”που είναι το μεγαλύτερο κλαμπ της περιφέρειας ( πρωτάθλημα, Κύπελλα κ.ά.)

Ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού που αγωνίστηκαν σε μεγάλα κλαμπ της χώρας οι: Μουστακλής, Συνετόπουλος, Λιαδέλης, Θ. Κωστούλας, (στον ΟΣΦΠ) και Βασίλης Καραϊσκος (ΠΑΟ).

Ο Ολυμπιακός Βόλου έχει τιμήσει την πόλη με την παρουσία του στα προκριματικά του γιουρόπα λιγκ , μία πορεία που διακόπηκε άδοξα, βάζοντας παύλα στη σαιζόν 2011 -'12. Τη μόνη παύλα στην 80χρονη και βάλε παρουσία του στα ποδοσφαιρικά δρώμενα της χώρας.

Συνέχεια της λαϊκής ρήσης “Όταν μαλώνουν τα βουβάλια την πληρώνουν τα βατράχια” που στον ποδοσφαιρικό χώρο αναφώνησαν πρόσφατα ο ιδιόκτητης της Ξάνθης (Πανόπουλος) και παλιότερα ο …σουπεράς πρόεδρος του Άρη Θεσσαλονίκης, οδοντίατρος Σκόδρας.Άλλωστε, παλαιόθεν, οι πολιτικοί ταγοί της χώρας μας λιποψυχούσαν στο να πάρουν γενναίες αποφάσεις, δείχνοντας “κυνισμό” πάντα εκεί που μπορούσαν ή πάντα εκεί που τους έπαιρνε.

Η ποιοτικότερη ομάδα του Ολυμπιακού Βόλου (διότι ο Εθνικός ξεπουλήθηκε εδώ και χρόνια) υπήρξε τη σαιζόν 2010-'11 , με τεράστια ποιότητα παικτών (αλλοδαπών κατά βάση) τερμάτισε δικαιότατα στην 5η θέση. Έχοντας βέβαια και μια “ικανή” διοίκηση , όχι μόνο στο προσκήνιο….και χωρίς δυνατές διοικήσεις δεν μπορείς να πας, δυστυχώς, πουθενά.Επανήλθε, μετά τη μικρή παύση 2001 -'12 και προσπαθεί να επανέλθει στις μεγάλες κατηγορίες. Είναι θέμα χρόνου να τα καταφέρει.

Τη δεύτερη καλύτερη παρουσία του το κλαμπ την είχε τη σαιζόν 1988-'89 , τερματίζοντας στην 11η θέση της Α' Εθνικής κατηγορίας .Με ένα ισορροπημένο σύνολο σε όλες τις γραμμές κι έναν διαστημικό σκόρερ, τον τεράστιο χαρακτήρα και παίκτη Ίμρε Μπόντα.Σκοράροντας 20 φορές πήρε την ταυτότητα των σέντερ φορ όλων των μεγάλων κλαμπ της κατηγορίας (Σαραβάκου, Δημόπουλου, Ντέταρι, Χ. Νίλσεν).Ήταν μαζί με τον Ρομπέρτο Καλκατέρα του Εθνικού Πειραιώς και τον Θαν. Ιντζόγλου του Πανιωνίου οι μόνοι που τερμάτισαν πρώτοι σκόρερ από μικρομεσαίες ομάδες στην ιστορία του Ελληνικού ποδοσφαίρου από το 1959 και εντεύθεν.

Μνεία βέβαια και στον μεγάλο παράγοντα Θανάση Παπαγιάννη που οδήγησε το σωματείο και το κουβαλούσε στην πλάτη του για πολλά χρόνια.Άλλωστε το γνωρίζει όλος ο φίλαθλος κόσμος του Ολυμπιακού και του αποδίδει τα εύσημα.

Την επόμενη χρονιά 1989-'90 το κλαμπ ήταν ποιοτικότερο, αλλά στοχοποιήθηκε νωρίς-νωρίς και από το πολιτικό παρασκήνιο , με αποτέλεσμα να υποβιβαστεί από νωρίς.

Όμως κατ' εμέ οι πιο ελκυστικές και ποιοτικές περίοδοι του σωματείου αυτού που τις θυμούνται οι άνω των 50 σήμερα ήταν οι σαιζόν ‘75-'76-'77-'78-'79-'80, με βάση κυρίως τις δύο πρώτες. Όπου η ομάδα πρωταγωνιστούσε κάνοντας πραγματικό πάρτι στο Βόρειο Όμιλο της Β' Εθνικής και στο τέλος έμενε πάντα ΠΡΩΤΗ ΕΠΙΛΑΧΟΥΣΑ για την άνοδο. Αυτή την ομάδα την αγάπησαν όλοι , ακόμη κι αυτοί που δεν ήταν ένθερμοι υποστηρικτές της , όπως ο γράφων.

Δεν έχουν ξαναδεί τα μάτια μου τόσα χρόνια (40+) στο ποδόσφαιρο της Μαγνησίας τέτοια ομάδα με τέτοιο θέαμα. Σημειώστε λοιπόν: 1975-'78 ( μόνιμα δεύτερη… κάποια αιτία θα υπήρχε φαντάζομαι….) το έμψυχο δυναμικό της : Δ. Καραϊσκος, Φανούρης Πατινιώτης κήπερς ( αφιχθείς από τον ΟΦΗ για υπηρεσιακούς και προσωπικούς λόγους. Αναπληρωματικός ο Τάσος ο Γιωτόπουλος. Δεξί μπακ στο 4-4-3 που αγωνιζόταν τότε η ομάδα, καλύτερος όλων ο Γιώργος ο Βούλγαρης (Μπιάφρας το παρατσούκλι του … μελαχροινός γαρ).

Το πιο επιθετικό μπάκ όλων των εποχών βγαίνοντας και σεντράροντας πιο μπροστά κι από τον ταχύτατο και μόνο Στάθη Μαλάκο. Ανταμείφθηκε ο Μπιάφρας έστω και στα 27 του για τις εμφανίσεις του παίρνοντας μεταγραφή στον “Γηραιό”. Τον μεγάλο Ηρακλή Θεσσαλονίκης παίζοντας για δυο χρόνια βασικό δεξί μπακ. Ναι, τον Ηρακλή του Βασίλη Χατζηπαναγή του Κώστα του Γκέσιου, του Καραϊσκου, του Δανιήλ Παπαδόπουλου, του Ορφανμίδη του Μαυροδουλάκη, του Χατζηελευθερίου και του νεαρού τότε Κωφίδη…. Του φιναλίτς Ηρακλή στη διοργάνωση του κυπέλλου ‘79-'80 και του κυπελλούχου 1976.

Αριστερό μπάκ τη μια χρονιά ο Απόστολος Καϊμάκης , την επόμενη ο Τόμης ο Βαλαρούτσος , μέχρι την έλευση του αείμνηστου Θανάση Βήττα ( που αν και δεξιοπόδαρος διέπρεψε ως αριστερό φουλ μπακ και εμβληματικός αρχηγός για πολλά χρόνια.

Λίμπερο ο πιο “αγαπησιάρης σε όλα, ο Ερωτόκριτος Βαλιανάτος με τεράστια κιλά μπάλλα στην κατοχή του. Με τον παλίκαρο Χρ. Σιγάλα , τον μακαρίτη, ως στόπερ., Στο πρώτο του παιχνίδι ο Χρήστος, τη σαιζόν ‘72-'73 με προσωπικό αντίπαλο τον “στρατηγό” Μίμη Δομάζο με έκανε να κλαίω για μέρες., αφού τον εξαφάνισε στο χωρίς γκολ μάτς του σταδίου.

Παρτενέρ του κι ο Κώστας ο Κιούγκης στα στόπερ, βοήθησε στο μέτρο του δυνατού , συνεχίζοντας την καριέρα του, μετά τον χωρισμό του με τη Νίκη, κάνοντας μια ενδιάμεση σαιζόν στην Αναγέννηση Καρδίτσας.

Ως εξάρι, είχε τον σιδερινά Θαν. Τριχιά (σκυλί του πολέμου τη μία σαιζόν) και τον χαλκέντερο υ Βασίλη Σκούρα την επόμενη και για πολλά χρόνια ακόμη.

Οκτάρι τον Μπάμπη Γιακάκογλου και μόνο αυτόν. Ουσιαστικό, με  πολλά τρεξίματα, σωστές μεταβιβάσεις,  ήταν σημείο αναφοράς στα χρόνια του.

Δεκάρι τη σαιζόν ‘75-'76 ο Παναγής (δανεικός απ' τον ΠΑΟΚ) κατόπιν ο Παν. Μαυρίδης (τα λόγια περιττεύουν ) ερχόμενος από τον Ηρακλή Θεσσαλονίκη και αργότερα από τα 18του ο Γιώργος ο Καραμίχαλος που έγινε ο πραγματικός ηγέτης της ομάδας. Ακολουθώντας αργότερα καριέρα για χρόνια στην Α' Εθνική.

Ο Στάθης Μαλάκος, δεν ντρίπλαρε, διότι ήταν πιο γρήγορος κι απ' τον άνεμο και σεντράριζε όπως χρειαζόταν για να σκοράρουν ο Δημ. Σταυρίδης και ο Κ. Τριχιάς. Μιλάνε οι “σύγχρονοι προπονητές” της σχολής για όβερ λαπ. Τους το έμαθε ο Τέλης ο Μπατάκης και το επιτελείο του “επί χρήμασι”. Το όβερ λαπ μας το έμαθαν πρακτικά πριν από 40 και βάλε χρόνια ο Γ. Βούλγαρης με τον Στάθη Μαλάκο.

Δημ. Σταυρίδης…μέγας κεφαλοσφαιριστής. Δεν χρειαζόταν να σκοράρει με τα πόδια. Δανεικός από τον Άρη Θεσσαλονίκης , μαζί με τον Δ. Λάζο (μεσοεπιθετικός) που βοήθησε κι αυτός για μία σαιζόν. Τρέιλερ του Σταυρίδη ο Κ. Τριχιάς.

Ό,τι δεν προλάβαινε ο Δ. Σταυρίδης το εκτελούσε ο Κώστας. Πρώτη φορά είδα αριστερό εξτρέμ να παίζει τόσο κοντά στον φορ. Πενήντα γκολ αμφότεροι σε μια σαιζόν (28 ο Σταυρίδης και 22 ο Τριχιάς).Όταν αντλείς 50 γκολ από τα δύο φορ σου και καμία 30ριά από τους άλλους και δεν προβιβάζεσαι κατηγορία πρέπει να τα βάλεις μόνο με την μοίρα σου… Ομάδα που αναπτυσσόταν από το κέντρο και δεξιά (μονόπαντα) από τα αριστερά μόνο αμυνόταν. Κι ενώ ήταν προβλέψιμη ( όπως ο Γκάλης στο μπάσκετ ) δεν μπορούσε καμία ομάδα να την αντιμετωπίσει.

Πρόεδρος, ο τεράστιος γιατρός εκ Σούρπης ορμώμενος , ο ψυχίατρος Κυριάκος “πραγματική ψυχάρα”, παίκτες που βοήθησαν σε ‘κείνο το εγχείρημα που ήταν χάρμα ειδέσθαι για όλους τους Βολιώτες την τριετία ‘75-'78: Κουρνάκης, Κούλογλου, Τζίκας απ' το Στεφανοβίκειο, Γκαζινόπουλος, Χρηστίδης απ' τον Σαρακηνό, ο Απ. Παναγιώτου απ' το Αχίλλειο , οι Νικολάου, Χατζηγούλας από τον Εθνικό Βόλου, οι Μάκης Σίμος- Καμπέρης απ' τον Τοξότη , ο Κυρκασιάδης απ' την Ελλασόνα κι ο Μάκης Σιατήρας από τον ΑΟΚ .

Όλες οι ομάδες του Βορείου Ομίλου που επισκέπτονταν το Βόλο ηττούνταν με 2-0 από τα … λατομία του Νταόπουλου…

Η μόνη ομάδα που παραδοσιακά τον δυσκόλευε ήταν η ΑΕΛ. Δεν ηττήθηκε αλλά δεν του επιβλήθηκε εκείνα τα χρόνια. Τρεις ισοπαλίες κι ατέλειωτη ένταση ενθυμούμαι. Την ΑΕΛ των Βαλαώρα Μουσιάρη, Κουκουλίτσιου, Φόρη Μπουντόλου, Παρουσιάδη, Ράμμου, Παραφέστα, Αργυρούλη, Ρακιτζόγλου, Χριστόπουλου κ.λπ.

Της επιβλήθηκε μόνο τη σαιζόν ‘75-'76 με σκορ 2-1 φιλοξενούμενος στην κλούβα σε αγώνα με πολλά καντάρια λάσπη και με σκόρερ τον Χριστόπουλου, άρτι αφιχθέντα απ' την ΑΕΛ στον Ολυμπιακό.

Εύχομαι στο κλαμπ να βρεί τον δρόμο του και θα το βρει σύντομα πιστεύω, ώστε να τον χαίρονται όσοι τον αγαπούν, όσοι τον στήριξαν τόσα χρόνια κι όλοι οι ακραιφνείς φίλαθλοι της περιοχής.