Έκλεισε το Caprice, το μπαρ που επί 30 και πλέον χρόνια υπήρξε συνώνυμο της Μυκόνου και του ελληνικού θερινού ονείρου.

Πόσο ταιριαστό ο επίλογος για το Caprice να σφραγιστεί με ένα πάρτι εκεί, στη Μικρή Βενετία. Προχθές το μεσημέρι, αφού προσωπικό και ιδιοκτήτες ξεκρέμασαν τα διακοσμητικά, ξήλωσαν τον εξοπλισμό, άδειασαν το μπαρ και φόρτωσαν τα έπιπλα στα αυτοκίνητα, συγκεντρώθηκαν στο σοκάκι για ένα αποχαιρετιστήριο ποτό, που έγιναν δύο και μετά τρία και στο τέλος γλέντι μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Την επόμενη ημέρα τα κλειδιά παραδόθηκαν στον ιδιοκτήτη του ακινήτου, κ. Γιώργο Ζησιμόπουλο, με τον οποίο ο ιδιοκτήτης του μπαρ, Νίκος Γρυπάρης, δεν κατάφερε να συμφωνήσει για παράταση της μίσθωσης μέχρι το τέλος του καλοκαιριού.

Είναι κι αυτός ένας δύσκολος αποχωρισμός, των στεκιών των νεανικών χρόνων. Και όχι επειδή επρόκειτο για ένα από τα δέκα καλύτερα μπαρ του πλανήτη, σύμφωνα με παλαιότερη αναφορά του Newsweek, αλλά επειδή δημιουργεί μοιραία «νοσταλγία αυτού που υπήρξαμε, αλλά δεν είμαστε πια», όπως πολύ τρυφερά το έθεσε η δημοσιογράφος Εύη Φέτση στο χθεσινό αποχαιρετισμό της στο Caprice (fnl-guide.com).

Το ηλιοβασίλεμα ήταν το μόνο σήμα που χρειαζόταν ο dj. Τα φώτα, τεχνητά και φυσικά, χαμήλωναν, η μουσική δυνάμωνε, η νύχτα ξεκινούσε. Μέσα, κάποιοι θα χόρευαν πάνω στην μπάρα και έξω θα έπρεπε να ισορροπήσεις ανάμεσα στον διάδρομο που άφηναν τα απλωμένα πόδια των θαμώνων και τα κύματα της Μικρής Βενετίας.

Οι περισσότεροι έχουν μια ιστορία να διηγηθούν από το μπαρ και τα ανέμελα χρόνια τους.«Εγώ στο Caprice μυήθηκα στην τρυφερή ηλικία των 19 στα σφηνάκια τεκίλα με αλάτι στο ένα χέρι και πορτοκάλι στο άλλο», λέει με νοσταλγία η Χριστίνα, ενώ η Μυρτώ θυμάται το bachelorette party, όταν μεθυσμένες με τις φίλες της βαθμολογούσαν τους άντρες στο μαγαζί με κάρτες με νούμερα «τις οποίες τους δίναμε να κρατήσουν για να φωτογραφηθούν». Η Τίνα δεν θα ξεχάσει εκείνο το ζευγάρι κάπου στα τέλη των '90s που πάνω στην τρέλα έπεσαν στη θάλασσα και έχασαν τα κλειδιά του αυτοκινήτου τους. «Βγήκαν μαλώνοντας. Πάντως, την άλλη μέρα εμφανίστηκαν πάλι μαζί. Η θάλασσα είχε ηρεμήσει, μάλλον κι εκείνοι».