Το καλοκαίρι έχει πλέον μπει για τα καλά και το πολιτιστικό πρόγραμμα της πόλης γίνεται όλο και πιο πλούσιο σε προτάσεις. Για τους λάτρεις του κινηματογράφου -και όχι μόνο- το Θερινό Σινεμά Εξωραϊστική Βόλου παρουσιάζει τις τρεις νέες ταινίες που θα προβάλλονται τις τελευταίες αυτές μέρες του Ιουνίου.

Από Πέμπτη 18 ως Κυριακή 21 Ιουνίου

ΘΕΛΕΙΣ Η ΔΕΝ ΘΕΛΕΙΣ; (Tu Veux… ou Tu Veux Pas?)

Γαλλία, Ελβετία (2014). Σκηνοθεσία, σενάριο: Τονί Μαρσάλ

Πρωταγωνιστούν: Σοφί Μαρσό, Πάτρικ Μπριέλ, Σιλβί Βαρτάν, Αντρέ Βιλμς (88΄)

Ένας πρώην πιλότος, που έχασε τη θέση του λόγω του εθισμού του στο σεξ, προσπαθεί να κάνει νέα καριέρα ως σύμβουλος γάμου και ταυτόχρονα να αμυνθεί στις συνεχείς ερωτικές της επιθέσεις της όμορφης συνεργάτιδάς του.

Ο τίτλος παραπέμπει στο ομότιτλο ένα pop γαλλικό τραγουδάκι του 1970, που ωστόσο δεν είναι και τόσο… γαλλικό. Πρόκειται για διασκευή του βραζιλιάνικου τραγουδιού Nem Vem Que não Tem (Με τίποτε), σε στίχους και μουσική του Κάρλος Ιμπέριαλ (Carlos Imperial) και ερμηνεία του Γουίλσον Σιμονάλ (Wilson Simonal) στο άλμπουμ του 1967 Alegria, Alegria! Τη γαλλική διασκευή του '70 υπογράφει ο Πιέρ Κουρ (Pierre Cour) και ερμηνευτής στην πρώτη εκτέλεση είναι ο μουσικός της τζαζ Μαρσέλ Ζανινί (Marcel Zanini), ενώ η δεύτερη εκτέλεση ανήκει στη διάσημη Μπριζίτ Μπαρντό (Brigitte Bardot). Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε και ελληνική διασκευή από την εταιρεία Μάτσα (Minos) σε ενορχήστρωση του Νίκου Λαβράνου και ερμηνεία του γαλλομαθή αιγυπτιώτη Δάκη.

Το τζαζέ στιλ και οι γαλλικοί στίχοι του τραγουδιού προϊδεάζουν για το περιεχόμενο αυτού του μίγματος αισθηματικής κωμωδίας και μπουρλέσκ, που σκάρωσε η Τονί Μαρσάλ (Tonie Marshall), η μοναδική γυναίκα με Βραβείο Σεζάρ Σκηνοθεσίας για την ταινία της του 1999 «Ινστιτούτο Ομορφιάς» (Venus Beauté), το σενάριο της οποίας είχε τότε συγγράψει με τον φετινό νικητή του Χρυσού Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών, Ζακ Οντιάρ (Jaques Audiard). Στα ενδιαφέροντα στοιχεία της ταινίας εντάσσεται η εμφάνιση της πρωταγωνίστριας Σοφί Μαρσό (Sophie Marceau), η οποία παραμένει πάντοτε όμορφη, κομψή και γοητευτική, καθώς ο χρόνος στάθηκε πολύ καλός μαζί της, από το ντεμπούτο της στο μακρινό 1980 με «Το πρώτο μου πάρτι» (La Boom). Ο συμπρωταγωνιστής της Πατρίκ Μπριέλ (Patrick Bruel), ηθοποιός, τραγουδιστής και επαγγελματίας παίκτης του… γαλλικού πόκερ, έκανε «κέντα», προτείνοντάς την για τον πρώτο γυναικείο ρόλο. Την πεντάδα των ερμηνευτών συμπληρώνουν οι έμπειροι και αξιόπιστοι Αντρέ Βίλμς (André Wilms), γνωστός από «Το Λιμάνι της Χάβρης» και Ζαν-Πιέρ Μαριέλ (Jean-Pierre Marielle), γνωστός από «Όλα τα πρωινά του κόσμου», ενώ οι παλιότεροι θα αναγνωρίσουν στο πρόσωπο της μητέρας του Μπριέλ την αειθαλή τραγουδίστρια και ηθοποιό Σιλβί Βαρτάν (Sylvie Vartan), επί δεκαπενταετία (1965-1980) σύντροφο στη σκηνή και τη ζωή του «Έλβις της Γαλλίας» Τζόνι Χαλιντέι (Jonny Hallyday).

Μια γελαστική ταινία για μια χαλαρή βραδιά στο θερινό σινεμά. Voilà, c'est tout, που λένε και οι Γάλλοι.

---

Από Δευτέρα 22 ως Τετάρτη 24 Ιουνίου

ΑΓΑΠΩΝΤΑΣ, ΠΙΝΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΩΝΤΑΣ (Aimer, Boire et Chanter)

Γαλλία (2014). Σκηνοθεσία: Αλέν Ρενέ

Πρωταγωνιστούν: Σαμπίν Αζεμά, Ιπολίτ Ζιραρντό, Σαντρίν Κιμπερλέν, Αντρέ Ντισολιέ, Καρολίν Σιλόλ, Μισέλ Βιγερμόζ (108΄)

Αργυρή Άρκτος και Βραβείο Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου στο Φεστιβάλ Βερολίνου.

Η ζωή τριών μεσοαστικών ζευγαριών στην εξοχή του Γιορκσάιρ αναστατώνεται, όταν πληροφορούνται ότι ένας κοινός τους φίλος είναι βαριά άρρωστος. Προβληματισμοί που προσπαθούν να συμβιβαστούν με τo παρελθόν, τον έρωτα, τη μοναξιά και τον θάνατο.

Κινηματογραφική μεταφορά θεατρικού έργου (Life of Rily) του βρετανού σερ Άλαν Έικμπορν (Alan Ayckbourn) με την ιδιαίτερη ματιά του Αλέν Ρενέ (Alain Resnais). Θεατρικές ερμηνείες εμπρός σε πολύχρωμα χάρτινα σκηνικά, παρεμβάσεις κόμικς του γάλλου καλλιτέχνη Blutch, ένα παιχνίδι φαντασίας και πραγματικότητας με ισχυρή δόση αισιοδοξίας και σαρκαστικού χιούμορ. Η ταινία αποτελεί το ανάλαφρο «κύκνειο άσμα» του Ρενέ, που έφυγε πλήρης ημερών (ενενήντα δύο ετών) την 1 Μαρτίου 2014. Υπήρξε ένας από τους ελάχιστους δημιουργούς που δίδαξαν πώς μπορεί να βλέπουμε κινηματογράφο, χωρίς να μένουμε μόνο στο (προφανές) πρώτο επίπεδο. Η εμφάνισή του συνέπεσε με την έκρηξη του γαλλικού Νέου Κύματος (Nouvelle Vague), χωρίς ωστόσο ο ίδιος να ανήκει στον σκληρό πυρήνα των Τριφό, Γκοντάρ, Σαμπρόλ, Ρομέρ και Ριβέτ, συντακτών του περιοδικού «Τετράδια Κινηματογράφου» (Cahiers du Cinéma). Ο Ρενέ μαζί με μερικούς άλλους σκηνοθέτες (Ντεμί, Βαρντά, Μαρκέρ, Φρανζί) τοποθετείται στο Αριστερό Ρεύμα (La rive gauche), που πήρε το όνομα από τη νότια όχθη του Σηκουάνα, όπου και η γειτονιά των διανοουμένων.

Ο Ρενέ θα μπορούσε να μείνει στην ιστορία μόνο με την ταινία «Χιροσίμα αγάπη μου» (Hiroshima mon amour,1959), όπου μέσα από μια ερωτική ιστορία διαπραγματεύεται την επιρροή που ασκεί η ιστορική μνήμη στη διαμόρφωση της ατομικής και κοινωνικής ταυτότητας. Η σκέψη του εμπλουτίστηκε από τη ζωγραφική και τις επιστήμες του ανθρώπου. Το έργο του ριζοσπάστη ανθρωπολόγου Μαρσέλ Ντετιέν (Marcel Detienne), που στοχάζεται πάνω στη δημιουργία της γραμματικής της μυθολογίας, τον επηρέασε βαθιά, όπως και η ζωγραφική του Ανρί Ματίς (Henri Matisse). Ο Ρενέ ανά περιόδους προκαλούσε τα όρια και τα συμπεράσματα για το τι μπορεί να είναι ο κινηματογράφος, αλλά και πώς μπορεί να εξελιχθεί. Ιδιοσυγκρασιακός και τολμηρός, δεν παρέλειπε να κατεδαφίσει μοτίβα της κοινότοπης αναπαράστασης και να εφεύρει καινούργια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το φιλμ «Πέρυσι στο Μαρίενμπαντ» (L' Année Derniere à Marienbad, 1961), όπου αναδιατάσσει τον χρόνο όπως ο Μαρσέλ Προυστ (Marcel Proust), φτάνοντας στις αβύσσους της δισυπόστατης μνήμης.

---

 

Από Πέμπτη 25 ως Κυριακή 28 Ιουνίου

ΧΩΡΙΣ ΜΕΤΡΟ (Whiplash)

ΗΠΑ (2014). Σκηνοθεσία, σενάριο: Ντάμιεν Σαζέλ

Πρωταγωνιστούν: Μάιλς Τέλερ, Τζέι Κέι Σίμονς, Πολ Ράιζερ (106΄)

Τρία Όσκαρ (Β' Αντρικού Ρόλου, Μοντάζ και Ηχητικό Μιξάζ), Χρυσή Σφαίρα Β΄ Ανδρικού Ρόλου και Μεγάλο Βραβείο στο Φεστιβάλ του Σάντανς.

Ένας νεαρός σπουδαστής ντράμερ της jazz εξωθείται στην υπέρβαση των ψυχοσωματικών και καλλιτεχνικών ορίων του από τον τελειομανή, αντισυμβατικό και σκληρό καθηγητή της μουσικής σχολής του.

Ο αμερικάνικος ανεξάρτητος κινηματογράφος δείχνει ξανά τα ποτισμένα με αίμα, δάκρυα και ιδρώτα θεμέλια της σκληρής ανταγωνιστικής κοινωνίας, που το Hollywood συνήθως αποσιωπά. Βασισμένο στη βραβευμένη μικρού μήκους ταινία, που ο ίδιος δημιουργός είχε παρουσιάσει ένα χρόνο νωρίτερα στο Σάντανς, το «Χωρίς Μέτρο» διαθέτει εξαιρετικές ερμηνείες από το πρωταγωνιστικό δίδυμο των Miles Teller (μαθητής) και J. K. Simmons (καθηγητής) και μια πυρετώδη ανάπτυξη από τον 30χρονο ταλαντούχο σκηνοθέτη-σεναριογράφο Damien Chazelle. Πολλή ένταση, συγκίνηση, υπέροχες μελωδίες και ιλιγγιώδης ρυθμός σε μια από τις πιο συγκλονιστικές και ηλεκτρισμένες κινηματογραφικές εμπειρίες των τελευταίων χρόνων. Ένα κομψοτέχνημα για την ηθική της παιδείας, τα σύνορα της πειθαρχίας, την ψυχολογική αντικατάσταση του πατρικού προτύπου, τον πόνο και το πάθος για τη μουσική, αλλά και την έννοια του ταλέντου και της μετριότητας. Το «Χωρίς Μέτρο» ήρθε για να μείνει χαραγμένο στη μνήμη, κάνοντας την μεγάλη έκπληξη της χρονιάς, σημείο αναφοράς για το ανεξάρτητο αμερικάνικο σινεμά.

Για να πάρετε μια ιδέα για τον ρυθμό και τα κοψίματα της ταινίας, ρίξτε μια ματιά στο καταιγιστικό σόλο του μεγαλύτερου ντράμερ όλων των εποχών, του Μπάντι Ριτς (Buddy Rich) στο μνημειώδες Concert for the Americas. Ο λευκός Μπάντι Ριτς αποτελεί μια από τις δύο πηγές έμπνευσης της ταινίας. Ο μαύρος σαξοφωνίστας, ανανεωτής της jazz και πρωτομάστορας της bebop Τσάρλι Πάρκερ (Charlie Parker), ο επονομαζόμενος «Το Πουλί» (The Bird), είναι ο άλλος. Η συνεισφορά του Πάρκερ στην ταινία είναι έμμεση και ανεκδοτολογική, αλλά ουσιαστική: Κάποτε, ο μέγας ντράμερ Τζο Τζόουνς (Jo Jones) πέταξε με νεύρα ένα πιατίνι προς το μέρος του (νεαρού τότε) Πάρκερ, γιατί δεν έμπαινε σωστά στον ρυθμό. Ο Πάρκερ πείσμωσε τόσο, που μετά από ασταμάτητη εξάσκηση, έγινε αυτός που έγινε. Όχι λόγω της άσκησης αυτής καθαυτής, αλλά και του πείσματος να εντοπίσει τα κλειδιά του ταλέντου, που μέχρι τότε δεν είχε μπει στον κόπο να ψάξει.

Στην ταινία, ο αυστηρός μαέστρος απαιτεί ακρίβεια από όλους, και ειδικά από τον επίδοξο νεαρό ντράμερ, για να κρατήσει το τέμπο των 7/4 στο jazz κομμάτι του τίτλου (Whiplash) του συνθέτη και σαξοφωνίστα Χανκ Λέβι (Hunk Levy), πρόδρομου του Ντέϊβ Μπρούμπεκ (Dave Brubeck) στα ασυνήθιστα και δύσκολα μέτρα των κομματιών του. Όταν o μαθητής αποτυγχάνει, ο δάσκαλος του αντιδρά όπως ο Τζόουνς απέναντι στον Πάρκερ. Και από τη στιγμή εκείνη αρχίζει ένα σοκαριστικό σφυροκόπημα σε jazz αυτοσχεδιαστικό μα και άρτια δομημένο τέμπο.