Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1944 και μεγάλωσε στο Πασαλιμάνι και στην Αθήνα. Σπούδασε υποκριτική στην Αθήνα και χορό στη Νέα Υόρκη.

Στον κινηματογράφο έχει εμφανιστεί στις ταινίες: Γλυκιά Συμμορία, Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα, Ελευθέριος Βενιζέλος 1910 – 1927, Ακροπόλ, Οι απέναντι, Ρεμπέτικο, «Happy day» και Ο δράκουλας των Εξαρχείων. Στο θέατρο έχει πρωταγωνιστήσει σε έργα όπως Περιμένοντας τον Γκοντό, Ο φίλος μου ο Λευτεράκης, «Εγώ δεν…» και Κ.Π.Καβάφης Αυτοβιογραφούμενος.

Στην τηλεόραση έχει κάνει guest εμφανίσεις στις σειρές: Οι Απαράδεκτοι, Οι Τρεις Χάριτες, Οι Μεν και οι Δεν και Δύο Ξένοι.

Υπήρξε ραδιοφωνικός παραγωγός σε καθημερινή εκπομπή στον σταθμό «Εν Λευκώ» και έχει εκδώσει τρία αυτοβιογραφικά βιβλία.

Η είδηση του θανάτου του Κωνσταντίνου Τζούμα έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στον καλλιτεχνικό κόσμο.

Ήδη, φίλοι του τον αποχαιρετούν με συγκινητικά μηνύματα στο διαδίκτυο.

Ακολουθεί απόσπασμα από παλιότερη συνέντευξή του…

Κωνσταντίνος Τζούμας: «Εχω μια αδυναμία αφοσίωσης και μια απροθυμία ολοκλήρωσης»

Μια ψιλόλιγνη, καλοντυμένη, ευγενική φιγούρα περπατά στους δρόμους της πόλης: Ο Κωνσταντίνος Τζούμας ανήκει στους ανθρώπους που ξεχωρίζουν. Εμφάνιση, φωνή, αισθητική. Δύσκολο να τον κατατάξεις. Ανένταχτος, αυτόνομος και ελεύθερος….

«Γεννήθηκα σε μια κλινική της Νίκαιας, όχι της Νοτίου Γαλλίας, και έζησα στον Πειραιά. Κάθε μέρα πηγαίναμε στο Πασαλιμάνι. Μεγαλώσαμε με σινεμά. Θέλαμε να μοιάσουμε σ΄αυτούς τους υπέροχους ήρωες των ταινιών του Αντονιόνι, όπως ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι στην «Ντόλτσε Βίτα». Είδα κι έπαθα να έχω στη Νέα Υόρκη μια σχέση αποξένωσης, όπως οι ήρωες του Αντονιόνι. Ηθελα να δω αν υπάρχει. Και ναι, υπάρχει.

Από τα δεκαπέντε μου μπήκα σ΄αυτόν τον κόσμο. Πώς; Γιατί; Δεν ξέρω. Ξέρω ότι είχα αρχίσει να διαβάζω πριν πάω στο δημοτικό, είχα μανία. Ο πατέρας μου ήταν εργοστασιάρχης, είχε κλωστουφαντουργία. Η μητέρα μου ήταν από οικογένεια της Οδησσού, που ήρθαν εδώ κατεστραμμένοι οικονομικά. Ερωτεύθηκε τον πατέρα μου…

… Υπήρχαν έρωτες, υπήρχαν φιλιά με κορίτσια που μέσα στη βροχή έγραψαν και έμειναν σαν κινηματογραφικά στιγμιότυπα. Γιατί θέλαμε να ζήσουμε στη ζωή μας αυτό που βλέπαμε στο σινεμά. Κι έτσι επηρεάστηκα, υποσυνείδητα ίσως, σε μια αισθητική, όπου η ηθική δεν έπαιζε ιδιαίτερο ρόλο. Μεγαλώνοντας διαπίστωσα ότι η αισθητική εμπεριέχει μια ηθική. Διότι δεν σου επιτρέπει να κάνεις μπανάλ και κακόγουστα πράγματα. Είναι κι αυτή μια χρυσή φυλακή.

Η ψιλόλιγνη φιγούρα μου διέφερε, ναι, από τότε. Ημουν ο ψηλός που έπαιζε μπάσκετ, μπιλιάρδο και πινγκ-πονκγ, έκανα 110 μετ΄εμποδίων, τριπλούν και εις ύψος -κλασικός αθλητισμός. Ημουν δημοφιλής στα πάρτυ. Διάβαζα τους κλασικούς, από τις εκδόσεις Γαλαξίας, της Καθημερινής. Δεν ξέρω αν τους καταλάβαινα. Αυτό που ξέρω είναι ότι κάποιες φράσεις τις πέταγα σε ένα κορίτσι προκειμένου να φλερτάρω ή να χορέψω ένα μπλουζ»…

«Στην αρχή πήγαινα στην Ιωννίδειο Σχολή του Πειραιά. Αλλά ήμουν άτακτος και έφυγα. Εν μέσω της Τρίτης Γυμνασίου, πέθανε η μητέρα κι εγώ έχασα κάθε ενδιαφέρον για τα μαθήματα. Γιατί, έχω την εντύπωση, ότι ό,τι έκανα το έκανα για εκείνη. Για να της αρέσω. Με είχε ξεχωρίσει από τις δύο αδελφές μου, ήμουν το μόνο αγόρι, και είχα και το όνομα ενός αγαπημένου της συγγενή που πέθανε στη Νέα Υόρκη….

Τα φοιτητικά αμφιθέατρα μου έφερναν θλίψη

Αισθάνθηκα ότι χωρίς τη μητέρα μου δεν είχε κανένα νόημα πια. Μια νεαρή, πάντως, σε ένα δωμάτιο στη Στοκχόλμη, πριν χρόνια, μου είπε ότι ενώ είμαι κοινωνικός, δεν ξανοίγομαι, σαν να υπάρχει μια λεπτή γραμμή που δεν ξεπερνώ. Κι αυτό μου συμβαίνει γιατί έχασα τη μητέρα μου μικρός και δεν θέλω να πονέσω. Ξέρω όμως ότι οτιδήποτε έχω κάνει που έχει προκαλέσει εντύπωση, έχει γίνει με την γυναικεία μου πλευρά. Και τα βιβλία που έγραψα, και οι ταινίες που έπαιξα και το θέατρο, έχουν γίνει με τη δική της ευαισθησία, ματιά, κομψότητα. Ο μπαμπάς ήταν ένας άλλος τύπος, ωραία φιγούρα, αλκοολούχα αναπνοή, κομψά κοστούμια, αργά τη νύχτα»…

… «Είχα καλή επίδοση σε ό,τι είχε σχέση με το σώμα και είχα σπουδαίους δασκάλους. Οπως τη Ζουζού Νικολούδη που εκτός από το Χοροθέατρο, δίδασκε και στην σχολή. Μαζί της πήγα την περιβόητη περιοδεία σε όλο τον κόσμο και κατέληξα στη Νέα Υόρκη όπου και έμεινα από το 1971 ως το 1975. Είχα δει το ΄69 στο Ηρώδειο τον Αλβιν Νικολάις και είχα μείνει έκθαμβος. Πήγα και τον βρήκα στη Νέα Υόρκη, του μίλησα για τη Ζουζού. Ο Νικολάις μου έδωσε υποτροφία….

“Η νεότης έχει αυτή την καταπληκτική αναρχία της μπελ επόκ. Μετά ο χρόνος έρχεται και μας λεηλατεί…”

… Αλλά η Νέα Υόρκη είναι μια πόλη πειρασμός. Δεν άργησα να βρω λίγο βαριά την καλογερική του χορού. Είχα και μια σύζυγο τότε που διέθετε μια μπουτίκ όπου ψώνιζαν πλούσιες και διάσημες της σόου μπίζνες, η Αν Μπακροφτ, η Μπάρμπαρα Στρέιζαντ, η Τζόνι Μίτσελ, η Γιόνο Ονο, η Τζέρι Χολ, η Μπιάνκα Τζάγκερ. Οπότε που μυαλό για Χορό. Τον γάμο μου τον έκανε δώρο εκείνη, για να μην έχω θέματα με τα πηγαινέλα στην Αμερική. Εγώ ήθελα να έχω την ελευθερία, να μπορώ να φύγω. Γνώρισα ανθρώπους απλούς και ουσιαστικούς.

«Μέχρι που ήρθε ο Παντελής Βούλγαρης και μου ζήτησε να έρθω στην Αθήνα για την ταινία «Happy Day». Ηθελε να κάνω τον παπά. Τον παπά; Είχα τότε γένια και μακριά μαλλιά. Γύρισα στην Ελλάδα και έμεινα. Μεσολάβησε μια περιοδεία στα κάστρα της Κρήτης με τον «Ερωτόκριτο», σε σκηνοθεσία Χριστοδουλάκη, η γνωριμία με τον Χατζιδάκι με τον οποίο έκανα την Πορνογραφία. Συμπτώσεις; Ναι. Ισως. Ειδικά μετά την ταινία του Βούλγαρη ήρθαν ο Πανουσόπουλος, ο Νικολαϊδης, ο Φέρρης, ο Ζερβός…. »…

(πηγή αποσπάσματος συνέντευξης : bovary)