Αν η Σάρα Βον ή η Μπίλι Χόλιντεϊ πρωτοεμφανίζονταν σήμερα, άραγε πόσο θα μπορούσαν να σταθούν δημιουργικά στο μουσικό στερέωμα; Με τα μίντια, τις μεγάλες δισκογραφικές εταιρείες, τα πρόμο τουρ, τα τεράστια χρηματικά ποσά να έχουν πνίξει τη μουσική βιομηχανία που αγωνιά, μα και διστάζει να ξεφύγει από την αβάσταχτη ομοιογένειά της, τι χώρος υπάρχει για ειλικρινή, πηγαία έκφραση, γι' αυτήν τη μαγική «κατάθεση ψυχής» του καλλιτέχνη, όταν και ο ίδιος και η ψυχή του έχουν πλέον γίνει εμπόρευμα;

Με τέτοιες σκέψεις φεύγει κανείς από το ντοκιμαντέρ «Amy, το κορίτσι πίσω από το όνομα» του Ασίφ Καπάντια, που περιγράφει τη σύντομη ζωή, την άνοδο και την πτώση της Εϊμι Γουάινχαουζ. Στην ταινία, ανάμεσα σε πολλά άλλα, αναδεικνύεται και πώς η μουσική βιομηχανία ενίοτε τρώει τα πιο ευαίσθητα και ευάλωτα παιδιά της. «Οι άνθρωποι της τζαζ δεν μπορούν εύκολα να διαχειριστούν πενήντα χιλιάδες κόσμο απέναντί τους», ακούγεται στο ντοκιμαντέρ.

Η Εϊμι λέει η ίδια την ιστορία της και όχι κάποιος τρίτος, αφού ο Καπάντια έχει κάνει (όπως και στο προηγούμενό του, «Senna») μια δεξιοτεχνική συρραφή υλικού από ιδιωτικά ερασιτεχνικά βίντεο, συνεντεύξεις, συναυλίες, χειρόγραφα και μηνύματα σε αυτόματους τηλεφωνητές. Σχόλια παραγωγών, μάνατζερ, φίλων και άλλων ακούγονται οφ κάμερα, ενώ εμείς δεν παίρνουμε τα μάτια μας καθόλου από τις αληθινές μικρές και μεγάλες στιγμές της Εϊμι. Ετσι, ως θεατές έχουμε την αίσθηση ότι είμαστε αόρατοι μάρτυρες της ιστορίας της.

Δεν χρειάζεται κάποιος να μας πει ότι το κορίτσι με τα σπυράκια και το πλατύ χαμόγελο έχει μια σπάνια αυθεντικότητα, έξυπνη αίσθηση του χιούμορ και αληθινή αντισυμβατικότητα μέσα στην αθωότητά της. Βλέπουμε τον τρόπο που μιλάει, τον τρόπο που ντύνεται, τον τρόπο που αντιμετωπίζει τον κόσμο γύρω της, τον τρόπο που αντιμετωπίζει τη μουσική. Και ξέρουμε. Οι πραγματικά ξεχωριστοί άνθρωποι έχουν μια λάμψη ιδιαίτερη, ακόμη κι αν δεν πληρούν τα κριτήρια της αντικειμενικής ομορφιάς, ούτε καν της ευπρέπειας.

Πηγή: kathimerini.gr