Ωδή στον ποιητή
Σε είδα ποιητή απόψε να μουρμουρίζεις αποσπάσματα των ποντικιών.
Σε θυρίδα φυλλάς τα μυστικά σου.
Ο χείμαρος των στιγμών, σε παρασύρει σε ανυπέρβλητους κανόνες, που στοιχειώνουν τη σκέψη σου.
Η σεμνότητά σου σβύνει τα ίχνη της ανάσας σου, στο διάβα του χρόνου.
Η παλάμη σου γυρεύει το στόμα σου.
Ό,τι είχες να πεις το είπες.
Βρήκες τη ρίζα του τραγικού και πριονίζεις τον κορμό.
Οι χυμοί των καρπών απλώνονται στον κάμπο, σε μια ομίχλη παραπόνου.
Δακρύζεις στα ασήμαντα και περιγελάς την αθανασία.
Γυρεύεις την αλήθεια στο ψέμα, στο πατάρι που συναντάς τους φίλους σου.
Περήφανος και ταπεινός, αποδέχεσαι την έκφραση της δημιουργίας με ενθουσιασμό.
Ο μηδενισμός της ουτοπίας ροκανίζει το τυρί που σερβίρεται στην αίθουσα των διαλέξεων.
Περιχαρής αντιστέκεσαι στις εμπειριες του ασυνείδητου, καθώς αναζητάς την αυτονομία της συνείδησης.
Η αλαζονεία του νου, διασκεδάζει με το δίλημμα του σκατζόχοιρου.
Στο ξέφωτο δείχνεις το δρόμο προς το ποτάμι.
Μια χρυσή πανοπλία, τυλίγει το σώμα στη διαύγεια του νερού.
Τα ναύλα για το ταξίδι είναι χωρίς επιστροφή.
(σ.σ.) η Κατερίνα Σταθοπούλου διδάσκει φωτογραφία