Της

Κατερίνας Σταθοπούλου

Ένα ¨σχόλιο” για την κατάσταση της χώρας, που βρίσκεται Νότια…..

Το πέπλο της νιότης καλύπτει το πρόσωπο της αυγής,

Το θρόϊσμα των σελίδων νανουρίζει τη κραυγή της αγωνίας καθώς το κατακόκκινο λυρί συνοδεύει την απραξία.

Το φτυάρι λύγισε.

Το μαύρο φόρεμα στην κρεμάστρα , έφυγε χωρίς να αφήσει σημείωμα.

Το κάστρο στο φόντο του σκοταδιού δεν έχει παράθυρα.

Από που έρχεσαι; Ρωτάει ο ιερέας, όταν ανοίγει η πόρτα. Απάντηση δεν παίρνει.

Στους ενδιάμεσους χώρους δεν υπάρχει ψυχή.

Στη σοφίτα ακούγονται βηματισμοί που πηγαινοέρχονται στο πουθενά.

Ο περιπτεράς πέθανε και η πλατεία ερήμωσε.

Στο bar σερβίρεται κρεατόσουπα αντί για φυστίκια.

Στη λεωφόρο κάποιος φωνάζει το όνομά μου, καθώς το αμάξι περνάει με κόκκινο.

Νοιώθω ασφαλής στο παράλογο. Το λογικό δεν το συνάντησα ποτέ.

Ισχνές αγελάδες εμφανίζονται στο άγονο τοπίο.

Ζητάω συγγνώμη σε μια πέτρα που στάθηκε εμπόδιο στο δρόμο μου και την πετάω μακρυά.

Κατηφορίζω στο δρομάκι που βγαίνει στη θάλασσα.

Συναντώ μια πινακίδα που γράφει “Προς τις πύλες του Αδη”.

Δεν έχω το αντίτιμο και επιστρέφω στην πλατεία.