Βρίσκεστε εδώ: ΚΕΝΤΡΙΚΗ » ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ » ΣΙΝΕΜΑ » Νέες ταινίες: Το ψέμα και η αλήθεια ενός Ταμίλ, που πήγε πρόσφυγας στο Παρίσι
Νέες ταινίες: Το ψέμα και η αλήθεια ενός Ταμίλ, που πήγε πρόσφυγας στο Παρίσι

Νέες ταινίες: Το ψέμα και η αλήθεια ενός Ταμίλ, που πήγε πρόσφυγας στο Παρίσι

Οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι χρωματίζουν με ιδιαίτερο τόνο το «Dheepan, ο άνθρωπος χωρίς » (***) του Ζακ Οντιάρ, που βραβεύτηκε με Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες τον περασμένο Μάιο. Στο κέλυφος της ταινίας βρίσκεται ένα από τα πιο φλέγοντα ζητήματα των ημερών μας, το προσφυγικό και η γκετοποίηση των μεταναστών στις ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις. Στον πυρήνα της κλιμακώνεται η ταυτότητας ενός άντρα χωρίς , ο οποίος μπαίνει με ψεύτικη ταυτότητα σε μια «φυλακή» για να ζήσει εκεί την πιο αποκαλυπτική περιπέτεια της ζωής του.

Ο Ντιπάν, πρώην πολεμιστής (;) των Τίγρεων Ταμίλ, λιποτακτεί θέλοντας να φύγει από τη που μαστίζεται από εμφύλιο πόλεμο. Λίγο μετά, η μοίρα του θα συνδεθεί με τη μοίρα μιας νέας γυναίκας και ενός κοριτσιού, που επίσης θέλουν να βγουν από αυτή την κόλαση. Οι τρεις τους, άγνωστοι μεταξύ τους, γίνονται «οικογένεια», παίρνοντας το οικογενειακό διαβατήριο ενός νεκρού, και καταφέρνουν να φτάσουν στο Παρίσι. Εκεί, οι μεταναστευτικές υπηρεσίες τούς μεταφέρουν στα προάστια, σε ένα συγκρότημα πολυκατοικιών που φαντάζει σαν φυλακή με πολλές πτέρυγες.

Ο Ντιπάν, στον οποίο έχει ανατεθεί δουλειά επιστάτη, ταράζεται από την απόφαση της «συζύγου» του να πάρει το «παιδί» τους και να πάει στην αδελφή της στο Λονδίνο. Στη συνέχεια θα αρχίσει να την ζηλεύει. Η ζωή στις πολυκατ είναι σαν ένα καζάνι που βράζει επικίνδυνα. Ο Ντιπάν, ο «δειλός» που δεν θέλει μπλεξίματα, θα επιτύχει την έκρηξη όταν θα νιώσει μέσα του την . Η κανονικότητα της ζωής, όμως, παραμένει όνειρο γι' αυτόν.

Ο Οντιάρ, ο σημαντικότερος σύγχρονος Γάλλος σκηνοθέτης, αφηγείται την ενός άντρα που ακολουθεί το ψέμα του στην ανάδυση από το σκοτάδι στο φως. Ο ρυθμός της ταινίας είναι εσωτερικός και η περιπέτεια διαγράφει τροχιά σπείρας: ο ψεύτικος δεσμός, που οδήγησε τον Ντιπάν στην «ελευθερία», όταν αρχίζει να φαίνεται αληθινός, τον ξαναρίχνει σε έναν κύκλο βίας. Το πολεμικό δράμα γίνεται κοινωνικό, ενώ η ηθογραφία μετατρέπεται σε εκρηκτικό ψυχολογικό θρίλερ. Στο «Dheepan» διακρίνουμε πολλά δάνεια. Στο μεγαλύτερο απ' όλα ο Οντιάρ καταθέτει την του στον Σκορσέζε και στον «Ταξιτζή» του.

Το «Τέλος της διαδρομής» () του Τζέιμς Πόνσολντ είναι φλύαρο, προτείνεται όμως σε όσους θα ήθελαν μια βιογραφία πέρα από κλισέ και χολιγουντιανά στερεότυπα. Παρουσιάζει το παρασκήνιο της πενθήμερης προσπάθειας του δημοσιογράφου Ντέιβιντ Λίπ να πάρει μια από τον συγγραφέα Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας (1962-2008) για το περιοδικό Rolling Stone. Με τον Τζέισον Σίγκελ και τον Τζέσι Αϊζενμπεργκ.
Φλύαρο, αλλά και ευφάνταστο, είναι το «Παραμύθι των παραμυθιών» () του Ματέο Γκαρόνε. Ομως, δεν απευθύνεται σε παιδιά. Γι' αυτά, το γαλλικό animation «Τοσοδούλικα» (***) των Τομά Ζαμπό και Ελέν Ζιρό είναι χάρμα οφθαλμών.

Πηγή: kathimerini.gr

PagasitikosNews logo

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

    Dark Mode

    "Αλιεύοντας" την είδηση