Μετά το μίνι διάλειμμα της περασμένης εβδομάδας, ο καταιγισμός νέων ταινιών που έρχονται στις αίθουσες συνεχίζεται, φέρνοντας μαζί και μερικές αρκετά ενδιαφέρουσες επιλογές. Πρώτη από αυτές είναι το «Happy End» (***½), ταινία-επιστροφή του Μίκαελ Χάνεκε, ο οποίος ξαναμπαίνει σε… οικογενειακό περιβάλλον για να το αποδομήσει, ως συνήθως, ανελέητα.

Πρωταγωνιστές του φιλμ είναι μια εύπορη γαλλική οικογένεια επιχειρηματιών, η οποία κατοικοεδρεύει στο Καλαί. Τα μέλη της αντιμετωπίζουν λογιών λογιών προβλήματα: η δυναμική Αν (Ιζαμπέλ Ιπέρ) με τη διαχείριση της οικογενειακής επιχείρησης και τον τελματωμένο γιο της· ο Τομά (Ματιέ Κασοβίτς) με την έφηβη κόρη του, που έρχεται ξαφνικά στη ζωή του μετά τον θάνατο της μητέρας της· ο πατριάρχης Ζορζ (Ζαν-Λουί Τρεντινιάν) με την άνοια, που του στερεί σταδιακά την αξιοπρέπειά του. Ολα αυτά βεβαίως δεν είναι τίποτα μπροστά στους πρόσφυγες, οι οποίοι μένουν εγκλωβισμένοι στην παραλιακή πόλη, προσπαθώντας απλώς να επιβιώσουν.

Ο Χάνεκε εστιάζει επίτηδες στις παραμικρές λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής μιας παρακμάζουσας μπουρζουαζίας, αφήνοντας (ειρωνικά προφανώς) το δράμα της προσφυγιάς σε ένα ισχνό φόντο. Είναι τέτοια η αποφασιστικότητά του ωστόσο προς αυτήν την κατεύθυνση, ώστε το αποτέλεσμα καταλήγει κάπως επίπεδο και ανά διαστήματα ανιαρό. Κατά τα λοιπά, τα χαρακτηριστικά του Αυστριακού auter είναι εκεί: η καρφωμένη στο έδαφος κάμερα, που παρουσιάζει τα διαδοχικά «σετ» με αποστασιοποίηση, ο διασκεδαστικός σαρκασμός του και βέβαια το εκπληκτικό φινάλε, όπου οι δύο «πραγματικότητες» συγκρούονται τελικά, σε μια σεκάνς αριστουργηματικού κινηματογραφικού συμβολισμού.

Στο ντοκιμαντέρ «Δεν είμαι ο νέγρος σου» (***½), ο Ραούλ Πεκ ανατρέχει στην ιστορία της μαύρης φυλετικής ταυτότητας στην Αμερική και του ρατσιστικού μίσους που τη συνοδεύει ώς τις μέρες μας. Ο Αϊτινός σκηνοθέτης βασίζει την προσέγγισή του στις γραπτές μαρτυρίες του συγγραφέα και πολιτικού ακτιβιστή Τζέιμς Μπάλντουιν, σημαίνουσας μορφής του αγώνα κατά των διακρίσεων. Ο δε αφηγητής του, Σάμιουελ Τζάκσον, εξιστορεί τα γεγονότα με δύο τρόπους: σχολιάζοντας το πλούσιο αρχειακό υλικό (με μορφές όπως ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ο Μάλκολμ Χ, ο Χάρι Μπελαφόντε κ.ά.) και παρουσιάζοντας σκηνές από παλιές χολιγουντιανές ταινίες, οι οποίες αποτυπώνουν ανάγλυφα την ιστορική διαδρομή των, περί φυλετικών, αντιλήψεων στις ΗΠΑ.

Ερχονται επίσης, αν και με κάποια καθυστέρηση στη χώρα μας, οι «Αρδέννες» (***), σκηνοθετικό ντεμπούτο του Βέλγου Ρόμπιν Προντ. Δύο αδέλφια με ιστορικό παρανομίας, ο Κένεθ και ο Ντέιβ, ξανασμίγουν μετά την πρόωρη αποφυλάκιση του πρώτου και την επιστροφή του στα παλιά «λημέρια». Ο Ντέιβ, ωστόσο, του έχει δυσάρεστα νέα, αφού στο μεταξύ έχει συνάψει σχέση με την πρώην κοπέλα του αδελφού του. Το αποτέλεσμα είναι αίμα και χάος. Ο Προντ δημιουργεί μια ατμοσφαιρική και τρομακτικά σκοτεινή ιστορία εκδίκησης, με σκληρές εικόνες αλλά και ουσία, που έχει να κάνει με τον αρχέγονο αδελφικό δεσμό, ο οποίος στην προκειμένη περίπτωση δοκιμάζεται.

Από την προσεχή Κυριακή –και κάθε Κυριακή και Τρίτη– κυκλοφορεί ακόμη ο «Ανεμιστήρας» (**½) του Δημήτρη Μπίτου. Πρώτη μεγάλου μήκους ταινία και εδώ, με μια σεναριακή ιδέα που ξαφνιάζει: ο Αλκης και η Μάχη είναι έτοιμοι να διαλύσουν τον γάμο τους, ο οποίος έχει καταντήσει ένα μείγμα καβγάδων, αδιαφορίας και δυστυχίας. Υπολογίζουν ωστόσο δίχως την 11χρονη κόρη τους, η οποία μια μέρα εμφανίζεται μπροστά τους κρατώντας μια χειροβομβίδα και αναγκάζοντάς τους να υπακούσουν τις εντολές της… Ο Μπίτος καταφέρνει, με τα λιγοστά του μέσα, να χτίσει ένα φιλμ αργού βρασμού, με weird πινελιές και συγκινητικό φινάλε.

CINEMA ALERT

Εγινε παγκοσμίως γνωστός –και εφηβικό είδωλο– με τις συμμετοχές του σε ταινίες όπως τα «Χάρι Πότερ» και η «Twilight» σάγκα. Ο Ρόμπερτ Πάτινσον, ωστόσο, είναι πια ένας κανονικός κινηματογραφικός σταρ με συνεργασίες με σκηνοθέτες όπως ο Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ και ο Βέρνερ Χέρτσογκ. Οπως δε έγινε γνωστό χθες, την προσεχή Τετάρτη έρχεται στην Αθήνα για να παρουσιάσει τη νέα του ταινία με τίτλο «Good Time», η οποία εντυπωσίασε στο περασμένο Φεστιβάλ Καννών.