Ο «Αστακός» (***) είναι το κύριο πιάτο στο μενού της κινηματογραφικής εβδομάδας. Αγγλόφωνο φιλμ, διεθνούς συμπαραγωγής στην οποία συμμετέχει και η ελληνική Falliro House, με διασημότητες και επαίνους: στις Κάννες πήρε το Ειδικό Βραβείο της επιτροπής. Ο Γιώργος Λάνθιμος, o χαρακτηριστικότερος εκπρόσωπος του «weird wave of greek cinema», ξανάρθε στην επικαιρότητα με τη φιλοδοξία η ταινία του να γίνει ευρωπαϊκή avant-garde. Ο «Αστακός» του, όμως, χάνεται στα μισά του δρόμου για να ξαναβρεί το βήμα του και τον εσωτερικό του ρυθμό λίγο πριν από το συναρπαστικό του φινάλε.

Η λιγοστή ψίχα και το ζουμί του «Αστακού» είναι το ζεστό συναίσθημα: τα ρετρό ελληνικά τραγούδια (η πιο γοητευτική εμμονή του Λάνθιμου) που δημιουργούν μικρές ρωγμές στο ψυχρό σκηνικό της «επιστημονικής φαντασίας». Το κέλυφός του παραπέμπει σε ένα ακαθόριστο και δυστοπικό μέλλον. Εκεί φτάνουν θραύσματα από τον «Κυνόδοντα», αλλά και σκόρπιες ιδέες από το «Φαρενάιτ 451» του Τριφό.

Στην ταινία του Τριφό το παράλογο εμφανίζεται με τους πυροσβέστες, που δεν είναι για να σβήνουν φωτιές, αλλά για ν’ ανάβουν τις φλόγες. Τα βιβλία καίγονται και οι αναγνώστες συλλαμβάνονται. Οσοι ξεφεύγουν από την πυροσβεστική κρύβονται σε ένα δάσος. Στην ταινία του Λάνθιμου το παράλογο έρχεται με ένα «θαύμα»: ένα αόρατο χέρι μεταμορφώνει σε ζώα τα άτομα που δεν μπορούν να βρουν σύντροφο. Ανθρωποι μονάχοι, μελαγχολικοί και ψυχικά καταβεβλημένοι, συναινούν, και κατόπιν μεταφέρονται σε ένα δάσος. Σχεδόν όλοι. Σε αυτό το μέλλον η κοινωνία, κλειστή και πεντακάθαρη, έχει το σεξ μόνον για αναπαραγωγή. Τα συναισθήματα και η ηδονή απαγορεύονται. Ενα επαναλαμβανόμενο μουσικό μοτίβο, από έγχορδα, σκίζει σαν ξυράφι τις εικόνες και μας προετοιμάζει για το τελευταίο σουρεαλιστικό πλάνο του «Αστακού». Τι είναι ο «Αστακός»; Ενα φιλμ με «κοιλιές» και γρίφους, αλλά και με ιδιαίτερη αρμονία, γύρω από το κοινότοπο ερώτημα: «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη;».

Στον «Σεφ που έπαιζε με τη φωτιά» (**) ο σταρ του Χόλιγουντ Μπράντλεϊ Κούπερ υποδύεται έναν διάσημο μάγειρα, που τσακίστηκε, λόγω εκκεντρικού χαρακτήρα, και τώρα προσπαθεί να ξανασταθεί στα πόδια του και να κερδίσει τον σεβασμό των άλλων.

Στον «Πορφυρό λόφο» (**) του Γκιγέρμο ντελ Τόρο, μια νεαρή Αμερικανίδα που βλέπει φαντάσματα παντρεύεται έναν ξεπεσμένο αριστοκράτη και μετακομίζει στο αρχοντικό του στην Αγγλία του 19ου αιώνα. Ατμόσφαιρα γοτθικού τρόμου και εξαιρετική διεύθυνση παραγωγής. Τίποτα περισσότερο.

Πηγή: kathimerini.gr