της
Κατερίνας Σταθοπούλου

Τα πράγματα μπορούν να βελτιωθούν, λέει ο Gustavo. Ψυχανεμίζομαι τα χειρότερα.
Οι ιπτάμενες χελώνες που έβλεπα στον ύπνο μου, δεν με πείθουν ότι γεννιέται ένας καινούργιος κόσμος.

Έγνεψαν να τις ακολουθήσω.

Έμεινα καθηλωμένη στην γέφυρα να τις περιεργάζομαι σα να βρισκόμουν σε ζωολογικό κήπο, καθώς χάνονταν στον ορίζοντα.

Νοιώθεις καλύτερα, ψιθυρίζει το γεράκι. Γνέφω πως όχι.

Ο σκηνοθέτης φωνάζει Cut! Cut! Πάμε από την αρχή.
Ξάφνου βρίσκομαι να τρέχω να προλάβω το τραίνο κρατώντας ένα μωρό στην αγκαλιά. Η βροχή κατατρώει τη σάρκα μου και ο αέρας βυζαίνει την ανάσα μου. Ομως εξακολουθώ να τρέχω να τρέχω για χρόνια.

Το μωρό δεν μεγαλώνει.

Σταματώ για να το κοιτάξω, αλλά δεν προλαβαίνω. Γάτες μαύρες το αρπάζουν και εξαφανίζονται στο σκοτάδι.

Παλεύω με τα κύματα της νύχτας. Η αυγή με ξεβράζει σε ένα πέτρινο σπίτι.

Είχες μεγάλο ταξίδι, δείχνεις κουρασμένη, λέει ο άντρας που στέκεται όρθιος στη πόρτα της εισόδου. Σα να περίμενε.

Οι γάτες άρπαξαν την ψυχή μου και γυρεύουν χρήματα για να την δώσουν πίσω, αποκρίνομαι.

Πρέπει να γυρίσω σπίτι.

Τα γάντια είναι μεγάλα και με τρομάζουν.

Στέκουν σαν αγάλματα πάνω στο καλοριφέρ, κοιτάζοντας το ένα το άλλο.

Ερωτοτροπούν μεταξύ τους καθώς οι καμήλες χάνονται στην έρημο.

Η σφαίρα περνάει το τζάμι και καρφώνεται στο λαιμό της γυναίκας.

Κοιτάζω προς την έρημο και βλέπω τον ήλιο που δύει. Θέλω να τρέξω προς τα εκεί.

Μόλις αγγίζω την άμμο, βρίσκομαι στην άλλη όχθη του ποταμού.

Βρέχει χρυσοκίτρινα φλουριά και οι κεραίες της τηλεόρασης στρέφονται προς τον βορρά.

Στον καθρέπτη της μεγάλης σάλας καθρεπτίζεται το πλήθος με τη φιγούρα μου στο κέντρο.

Δεν βοηθάει το τεχνητό φως. Χρειάζομαι ήλιο.

Ο χώρος δεν κατέχει τίποτα, εκτός από την γνώση της υποτιθέμενης ύπαρξής του.

Είμαι γεννημένη αλλού και πάντα νοιώθω ξένη.

Νοιώθω μια νοσηρή έλξη προς τις σκάλες που οδηγούν στους πάνω ορόφους.

Βγαίνω στη ταράτσα όπου με υποδέχεται μια γάτα.

“Ψυχούλα μου” της φωνάζω. Δεν αποκρίνεται.

Ο κύριος που στέκεται με την ομπρέλλα είναι πολύ κομψός.

Η σιωπή της βροχής με νανουρίζει και τελικά αποκοιμιέμαι.