Ποιος άλλος θα μπορούσε να αναδείξει καλύτερα μια αίθουσα με ακουστική τόσο ευαίσθητη που να μη συγχωρεί λάθη, παρά ένας δεξιοτέχνης που αυτά τα τελευταία απλώς… δεν τα συνηθίζει; Την Κυριακή 25/6, ο Eλληνας βιολονίστας Λεωνίδας Καβάκος και ο σταθερός συνεργάτης του Ιταλός πιανίστας Ενρίκο Πάτσε έδωσαν ένα ιστορικό ρεσιτάλ στην κεντρική αίθουσα «Σταύρος Νιάρχος» της νέας Εθνικής Λυρικής Σκηνής.

Το πρόγραμμα ήταν σε μεγάλο βαθμό αντίστοιχο με αυτό που είχαν παίξει στην Κοπεγχάγη στις 10 Ιανουαρίου 2017. Εκείνη, όμως, η συναυλία είχε γίνει σε μια αίθουσα μουσικής δωματίου, οπότε οι ακουστικές εντυπώσεις ήταν πολύ διαφορετικές.

Η βραδιά άνοιξε με τη Σονάτα για βιολί και πιάνο του Λέος Γιάνατσεκ, όπου ο Λεωνίδας Καβάκος άγγιξε τα εκφραστικά όρια της δυναμικής του ήχου, με εσωστρεφή πιανίσιμι που μόλις ακούγονταν πάνω από το όριο της σιωπής, αλλά πάντως ακούγονταν, και ήταν θεσπέσια. Στα επόμενα έργα ο ερμηνευτής απέφυγε τις καθόδους στο χαμηλότερο όριο της δυναμικής, διατηρώντας μια πιο ομογενοποιημένη μεσαία ένταση του ήχου.

Στην πολύ απαιτητική Φαντασία για βιολί και πιάνο σε ντο μείζονα του Φραντς Σούμπερτ και, μετά το διάλειμμα, στη Σονάτα για βιολί και πιάνο του Κλοντ Ντεμπισί, εντυπωσίασε πρωτίστως με την ικανότητά του να αλλάζει τη φορά της κίνησης του δοξαριού προς τα πάνω ή προς τα κάτω, για να παρατείνει τη διάρκεια μιας κρατημένης νότας, χωρίς να ακούγεται καμία διακοπή ή ανωμαλία στη ροή του ήχου, εξαιτίας της αλλαγής.

Δημιουργεί έτσι εξαιρετικά μακριές μελωδικές γραμμές, που αναδεικνύουν με έμφαση τα στοιχεία της μουσικής δομής, και λιγότερο θέματα ύφους ή ηχοχρωμάτων.

Η συναυλία ολοκληρώθηκε με τη Σονάτα για βιολί και πιάνο αρ. 10 του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν, σε μια εξαιρετικά ισορροπημένη ερμηνεία, και εκτός προγράμματος, το τρίτο μέρος από τη Σονάτα αρ. 8 του ίδιου συνθέτη, και το Τσιγκάνικο Αντάτζιο από τα Ruralia Hungarica του Ερνο Ντοχνάνι.

Στο τέλος ο Λεωνίδας Καβάκος απευθύνθηκε στο κοινό για να ευχαριστήσει «από καρδιάς και νου» το ΙΣΝ για το ΚΠΙΣΝ και ευχήθηκε καλή διαχείριση για το μέλλον. Είπε επίσης (περίπου) ότι η Δύση και η Ανατολή απέχουν πολύ λίγο μεταξύ τους, και χάρις σε έργα πολιτισμού, όπως αυτό, θα βγούμε από το σκοτάδι της κρίσης νωρίτερα.