Δύο αμερικανικές κωμωδίες, το «Κατακούτελα» του Τζαντ Απατοου και το «Οσο είμαστε νέοι» του Νόα Μπάουμπαχ, ήρθαν με αξιώσεις στα θερινά σινεμά τις τελευταίες εβδομάδες. Δεν προκάλεσαν ανακατατάξεις στο box office, στο οποίο κυριαρχούν και φέτος οι γαλλικές κωμωδίες, έφεραν όμως γλυκόπικρη γεύση στο καυτό ελληνικό καλοκαίρι. Και οι δύο τους είναι ενδεικτικές της νέας αμερικανικής κωμωδίας που ξεπήδησε από τους κόλπους του ανεξάρτητου σινεμά προς τα μέσα της δεκαετίας του '90 και ωρίμασε στο πέρασμα του χρόνου. Η αμεσότητα και η προσγείωση στην αληθινή ζωή, ακόμη κι όταν οι σεναριογράφοι έχουν ροπή προς την υπερβολή ή τα κλισέ, αποτελούν βασικά της χαρακτηριστικά.

Στο «Κατακούτελα», που αδικείται κάπως από την απόδοση του πρωτότυπου τίτλου του «Trainwreck» (ναυάγιο), μια ασχημούλα Νεοϋορκέζα, εργαζόμενο κορίτσι σε ένα περιοδικό λαϊφστάιλ που κανείς σοβαρός δημοσιογράφος δεν θα το 'θελε στο βιογραφικό του, βρίσκει τον πρίγκιπά της στο πρόσωπο ενός επαγγελματικά επιτυχημένου και ολίγον πουριτανού άνδρα. Ο πρίγκιπας σε αυτό το παραμύθι είναι μάλλον αδιάφορος ως κινηματογραφικός ήρωας. Η Σταχτοπούτα, όμως, είναι τόσο politically incorrect, που κρατάει την ταινία στον δρόμο στις επικίνδυνες στροφές. Η πληθωρική ηθοποιός Εϊμι Σούμερ, διάσημη στη stand up κωμωδία στις Ηνωμένες Πολιτείες, είναι το κέντρο βάρους σε ένα Μανχάταν που θα ταίριαζε σε αυτό του «Sex and the City» αν είχε γκλάμουρ και λίγο από σοφιστικέ άρλεκιν. Παρατηρώντας προσεκτικά την ταινία και την πρωταγωνίστρια, μας δημιουργείται η εντύπωση πως βρισκόμαστε σε ένα μεταίχμιο σε ό,τι αφορά πρότυπα και στερεότυπα γύρω από το ωραίο.

Στο «Οσο είμαστε νέοι», μια ανάλαφρη αίσθηση μελαγχολίας διατρέχει τις εικόνες του. Η ταινία θα μπορούσε να ιδωθεί και ως ντοκουμέντο για τα στέκια των διανοουμένων και των καλλιτεχνών, αλλά και των χίπστερ του σημερινού Μπρούκλιν. Κεντρικά πρόσωπα εδώ είναι δύο σύζυγοι χωρίς παιδιά, η Κορνίλια και ο Τζος, που αρχίζουν να κοιτάζουν με τρόμο τον καθρέφτη τους καθώς έχουν ήδη περάσει τα σαράντα. Ο Τζος, αποτυχημένος σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ, ζει στη σκιά του διάσημου ντοκιμαντερίστα πεθερού του. Μια μέρα γνωρίζει τυχαία ένα ζευγάρι εικοσάρηδων, που λατρεύει τις αντίκες, και τον παραμυθιάζουν εκθειάζοντας τη μοναδική ταινία που έχει γυρίσει. Οι μικρές συμβάσεις της ζωής (το τέρας που δεν πρόσεξες πως είναι δίπλα σου έτοιμο να σε καταπιεί) είναι το βασικό θέμα αυτής της ταινίας. Το πέρασμα του χρόνου, το «κόλλημα» με το παρελθόν, αλλά και η απομυθοποίηση της νεότητας, συνθέτουν ένα άκρως ενδιαφέρον κολάζ.

Χιουμορίστες της εποχής μας

Στον επίλογο της περασμένης χιλιετίας στο Χόλιγουντ, τρεις ταινίες υπήρξαν κομβικές για το μέλλον της κωμωδίας, ανοίγοντας τον δρόμο σε μια νέα γενιά σεναριογράφων, σκηνοθετών και ηθοποιών: το «Κάτι τρέχει με τη Μαίρη» (1998), ο «Αρχάριος» (1998) και το «American Pie» (1999). Οι δυσλειτουργικές σχέσεις, οι ανατροπές γύρω από το ισχυρό και το ασθενές φύλο, το σεξ και η πορνογραφία στα χρόνια του Διαδικτύου ήταν τα κεντρικά τους μοτίβα. Στη δεκαετία που ακολούθησε, τέσσερις σκηνοθέτες (και σεναριογράφοι) και ένας ηθοποιός αναδείχθηκαν άτυπα βασικοί εκπρόσωποι της νέας αμερικανικής κωμωδίας.

Νόα Μπάουμπαχ: Βέρος Νεοϋορκέζος. Είναι 45 χρόνων και έχει υπογράψει μερικές από τις πιο σημαντικές δραματικές κομεντί της τελευταίας δεκαετίας. Ο Μπεν Στίλερ, πρωταγωνιστής και στο πρόσφατο «Οσο είμαστε νέοι», έδωσε την καλύτερη μέχρι τώρα ερμηνεία του στο δικό του «Δεν σκέφτομαι, άρα υπάρχω» το 2010. Πρόπερσι στο εξαιρετικό «Frances», ο Μπάουμπαχ μας σύστησε την ηθοποιό Γκρέτα Γκέργουικ. Επίσης, έχει συνεργαστεί με τον Γουές Αντερσον ως σεναριογράφος στις «Υδάτινες ιστορίες» και στον «Απίθανο κύριο Φοξ». Πολλοί κριτικοί θεωρούν πως είναι συνεχιστής της παράδοσης του Γούντι Αλεν.

Τζαντ Απατοου: Ξεκίνησε δυναμικά την κινηματογραφική του καριέρα το 2005 γράφοντας και σκηνοθετώντας τη σεξοκωμωδία «Παρθένος ετών 40», με την οποία έγινε γνωστός στους σινεφίλ και ο πρωταγωνιστής του Στιβ Καρέλ. Το 2007 ο Απατοου μας σύστησε τον Σεθ Ρόγκεν στο «Με την πρώτη».

Τζέισον Ράιτμαν: Καναδός στην καταγωγή, ανήκει στην αφρόκρεμα των σκηνοθετών της νέας αμερικανικής κωμωδίας. Το «Ραντεβού στον αέρα», που ήταν υποψήφιο για 5 Οσκαρ το 2010, τον έκανε γνωστό στο ευρύ κοινό. Στις ταινίες του συνήθως περιγράφει ανεπιθύμητες καταστάσεις ενώ σκιαγραφεί πορτρέτα αντιηρώων που αποτελούν ζωντανή παραφωνία μέσα στο περιβάλλον τους («Juno», «Thank you for Smoking»).

Γουές Αντερσον: Η ευρωπαϊκή όψη της σύγχρονης αμερικανικής κωμωδίας. Ο Γουές Αντερσον, ο οποίος λατρεύει το Παρίσι, εδώ και χρόνια έχει στρέψει την κωμωδία προς το ιδιόρρυθμο, το μη κανονικό και το παράλογο. Αγαπημένο του θέμα είναι η ασφυξία του παιδιού (που μπορεί να έχει φτάσει σε ηλικία γάμου) σε ένα δυσλειτουργικό οικογενειακό περιβάλλον. Η «Οικογένεια Τένενμπαουμ» είναι η διασημότερη ταινία του.

Μπεν Στίλερ: Ο Νεοϋορκέζος Μπεν Στίλερ ανήκει σε μια γενιά κωμικών (Τζακ Μπλακ, Οουεν Ουίλσον, Γουίλ Φέρελ, Βινς Βον) που βούτηξαν παντού: σε τηλεοπτικά σόου, σε μουσικά βίντεο, στον κινηματογράφο. Κινείται πάντα σαν εκκρεμές ανάμεσα στη φάρσα και στο δράμα. Δεν φοβήθηκε ακρότητες, ούτε το κιτς. Η καριέρα του εκτινάχθηκε στα ύψη χάρη στο «Κάτι τρέχει με τη Μαίρη». Το ταλέντο και το στυλ του τον έκαναν απολαυστικό και σε κωμωδίες όπως ο «Γαμπρός της συμφοράς».

Πηγή: kathimerini.gr