της

Κατερίνας Σταθοπούλου

Απόψε, τα βήματά μου με οδήγησαν στο λόφο του Αρείου Πάγου. Η ζέστη και η υγρασία ήταν αφόρητη και η θέα τη Αθήνας στο τέλος της ημέρας ήταν μια ανακούφιση για μένα. Το αεράκι μου έπαιρνε τον ιδρώτα καθώς αγνάντευα το απέραντο μπλε και ταυτόχρονα το άναμμα των φώτων της πόλης. Η Ακρόπολη έστεκε αγέρωχη και πανέμορφη, αλλά επέλεξα να κοιτάω την αρχαία αγορά και το Μοναστηράκι.

Ξεκίνησε να σκοτεινιάζει και ανυποψίαστες σκιές άρχισαν να πρωταγωνιστούν στο τοπίο. Ξάφνου εμφανίστηκε ένας άνδρας με ένα σακίδιο στην πλάτη με διστακτικά βήματα.

Θεώρησα ότι δεν βλέπει και τόσο καλά και κατά συνέπεια νοιώθει ανασφαλής. Σταμάτησε ένα μέτρο πιο μακρυά και κάθησε. Αγνάντευε τη θέα.Παρόλα αυτά, ένοιωθα να κυριαρχεί μια ανησυχία.

Σε μερικά λεπτά μου ζήτησε φωτιά και καθώς του την έδινα, και ενώ στεκόταν όρθιος κοιτάζοντας την πόλη, μου λέει: “δεν ξέρω τι λες εσύ, αλλά νομίζω ότι όλα θα πάνε καλά.”

“Σε βρίσκω πολύ αισιόδοξο, εύχομαι να έχεις δίκιο”, του απάντησα.

Σε λίγα λεπτά, είχε πάρει το σακίδιό του και είχε μεταφερθεί δίπλα μου. Μου ανέφερε ότι ερχόταν για δουλειές από άλλη πόλη και ότι του άρεσε το βράδυ να κάθεται σε αυτό τον λόφο και να αγναντεύει τη θέα.

Μιλήσαμε για Νίτσε και Γκουτζίεφ και για το γνώθι σ' αυτόν και κάποια στιγμή τον χαιρέτησα για να πάω σπίτι μου.

Τη στιγμή που σκεφτόμουν να ρωτήσω που μένει, μου λέει: “άμα έρχεσαι συχνά εδώ, θα τα ξαναπούμε”.

Έφυγα, νοιώθοντας θλίψη γιατί κανένας από εμάς δεν είχε πει την αλήθεια. Σκέφτηκα ότι γνώρισα τον πιο αξιοπρεπή άστεγο και μετά θυμήθηκα τον ρουμάνο, που γνώρισα κάποτε στην Αιόλου, ο οποίος περιφέρεται στην Αθήνα, του αρέσει η κωμωδία, φοράει περούκα και ένα κασκόλ που δείχνει την ελληνική σημαία.

Για τον πρώτο δεν έχω καμμία εικόνα, ίσως και να είναι αποκύημα της φαντασίας μου.

Για τον δεύτερο έχω την εικόνα που ο ίδιος μου επέτρεψε να έχω για κάποιον απροσδιόριστο λόγο…