Οι φωτογράφοι του Reuters ήταν παρόντες στα μεγαλύτερα γεγονότα που διαδραματίστηκαν το 2017 και παρουσιάζουν μία συλλογή με τις καλύτερες φωτογραφίες που τράβηξαν μέσα στο έτος. Είναι η ευκαιρία τους να αφηγηθούν την ιστορία που κρύβει κάθε φωτογραφία αλλά και τη δική τους για το πώς τις τράβηξαν. Μέσα από αυτές, όμως, θέτουν και το ερώτημα κατά πόσο σε στιγμές κρίσης, θα πρέπει να κάνουν την δουλειά τους και να απαθανατίζουν την στιγμή ή θα πρέπει να σπεύδουν για βοήθεια.

Toby Melville: «Περπατούσα στο νοτιοανατολικό άκρο της Γέφυρας του Γουέστμινστερ, τραβώντας φωτογραφίες για το brexit. Είδα με την άκρη του ματιού μου, μία μεγάλη σκοτεινή φιγούρα περίπου 3-5 μέτρα να πέφτει πάνω στο στηθαίο και να χτυπά στο έδαφος περίπου δέκα μέτρα πιο κάτω. Κάλεσα αμέσως ασθενοφόρο και έτρεξα μέχρι το κοντινότερο νοσοκομείο του St Thomas's για βοήθεια.

Αρχικά νόμιζα ότι ήταν ένα τρομερό αλλά ωστόσο μεμονωμένο ατύχημα. Όμως ενώ μιλούσα στο τηλέφωνο, είδα μερικούς ακόμη ανθρώπους να κείτονται στο πεζοδρόμιο ανάμεσα στα συντρίμμια, καλυμμένοι στο αίμα και έχοντας χάσει τις αισθήσεις τους. Υπήρχαν κι άλλοι διασκορπισμένοι κατά μήκος της γέφυρας και του πεζοδρομίου, τραυματισμένοι σε διαφορετικά σημεία. Συνειδητοποίησα ότι δεν επρόκειτο για ατύχημα, αλλά για κάτι προμελετημένο. Όταν έφτασαν οι διασώστες στο σημείο, άρχισα κι εγώ να τραβάω φωτογραφίες.

Δεν γνώριζα αν υπήρχε ακόμα κίνδυνος. Δεν γνώριζα ότι ένα αυτοκίνητο είχε χτυπήσει σκόπιμα αυτούς τους ανθρώπους. Δεν είχα ακούσει τις κραυγές, τον έντονο θόρυβο του κινητήρα ή τους πυροβολισμούς της αστυνομίας που άνοιξε πυρ κατά του δράστη της επίθεσης, Khalid Masood και τον σκότωσε. Νόμιζα ότι κάποιος τους πυροβόλησε και ο δράστης κυκλοφορούσε ακόμα ελεύθερος. Όταν έφτασε η αστυνομία άρχισα να αρχειοθετώ τις φωτογραφίες που είχα τραβήξει και έστειλα τις περισσότερες λήψεις στο γραφείο για να τις επεξεργαστεί και να επιλέξει. Εκεί, αναρωτιόμουν αν θα έπρεπε να τις δημοσιεύσω, καθώς επρόκειτο για σκληρές εικόνες.

Μια εβδομάδα μετά, ξαναπήγα στην γέφυρα και κατά κάποιον τρόπο όλα ήταν πάλι φυσιολογικά. Όμως η εικόνα του πρώτου θύματος να σωριάζεται και ο ήχος που έκανε, καθώς χτύπησε το πεζοδρόμιο, εξακολουθεί να γυρνάει στο μυαλό μου. Υπενθύμισα, όμως, στον εαυτό μου ότι ήμουν τυχερός, καθώς μόλις ένα λεπτό πριν την επίθεση περπατούσα σε αυτή την γέφυρα, ενώ άλλοι δεν ήταν τόσο τυχεροί».