Με την ταινία “Mammuth”, σε σκηνοθεσία Μπενουά Ντελεπίν & Γκιστάβ Κεβέρν, συνεχίζονται οι προβολές της Κινηματογραφικής Κοινότητας από τον ΔΟΕΠΑΠ – ΔΗΠΕΘΕ του Δήμου Βόλου.

Η ταινία θα προβληθεί την Παρασκευή 8 Απριλίου στο Μεταξουργείο στην Ν.Ιωνία (έναρξη 21:30) και την Δευτέρα 11 Απριλίου στο Αχίλλειο στις 21:15 (έναρξη 21:30).

Mammuth

Γαλλία, 2009. Σκηνοθεσία-σενάριο: Μπενουά Ντελεπίν & Γκιστάβ Κεβέρν. Ηθοποιοί: Ζεράρ Ντεπαρντιέ, Γιολάντ Μορό, Αννα Μουγκλαλίς, Ιζαμπέλ Αντζανί, Μις Μινγκ. 92′

Ένα κωμικό road movie, ένα τρυφερό και μελαγχολικό εσωτερικό ταξίδι. Εξαιρετική εναλλαγή συναισθημάτων, διακριτική, σατιρική κοινωνική ματιά κι ένας σιωπηλός, μα εκφραστικότατος Ντεπαρντιέ σε μία από τις σοφότερες ερμηνείες της καριέρας του.

Απολαυστικό, με ωραία γκαγκ, ρόουντ-μούβι, με τον Ντεπαρντιέ στον ρόλο ενός συνταξιούχου που ταξιδεύει με τη μοτοσικλέτα του για να μαζέψει αποδείξεις για προηγούμενες απασχολήσεις, που χρειάζεται ώστε να πάρει πλήρη σύνταξη.

Ο Serge Pilardosse (Gerard Depardieu) μόλις έγινε 60 ετών και ετοιμάζεται να συνταξιοδοτηθεί. Εργάζεται από τα δεκάξι του σε διάφορες δουλειές αλλά όπως διαπιστώνει η γυναίκα του Catherine (Yolande Moreau) η οποία ασχολείται με αυτά τα ζητήματα, δεν έχει μαζέψει όλα τα απαραίτητα ένσημα για τη συνταξιοδότησή του. Όπως φαίνεται ορισμένοι εργοδότες παρέλειψαν να κάνουν τις απαραίτητες γραφειοκρατικές διατυπώσεις, με αποτέλεσμα ο Serge να πρέπει ή να εξαγοράσει τα ένσημα που λείπουν ή να τα μαζέψει. Μετά από παρότρυνση της Κατρίν, αποφασίζει να βγάλει από το γκαράζ την ‘αραχνιασμένη' αγαπημένη του μοτοσικλέτα, το Μαμούθ και να γυρίσει στα μέρη που έζησε και δούλεψε στο παρελθόν για να λύσει το πρόβλημα…

Όλοι ξεκινούν με όνειρα και την (ουτοπική) επιθυμία να αλλάξουν τον κόσμο. Και μετά αναλαμβάνουν δράση τα “τρία A”. Απασχόληση, αλλοτρίωση, αποκτήνωση. Με αυτή ακριβώς τη σειρά. Ο Serge έχει περάσει στο τρίτο στάδιο προ πολλού. Συναισθηματικά νεκρός, αδιάφορος για οτιδήποτε δεν σχετίζεται με τη δουλειά του, ο άνθρωπος που απλά είναι εκεί. Και τώρα βγαίνει στη σύνταξη. Και έχοντας βρεθεί μπροστά σε μια νέα καθημερινότητα, συνειδητοποιεί ότι αδυνατεί να λειτουργήσει έξω από το αυτοματοποιημένο πρόγραμμα, ότι έχει ξεχάσει πώς να επικοινωνεί.

Προτού όμως το ασφαλιστικό ταμείο εγκρίνει τη συνταξιοδότησή του, πρέπει να συγκεντρώσει πιστοποιητικά από πρώην εργοδότες του σε μια μακρά περίοδο, όταν τριγύριζε από δουλειά σε δουλειά, εργαζόμενος όχι πάντα υπό τις καλύτερες συνθήκες. Κι έτσι ξεκινά ένα ταξίδι καβάλα στη μηχανή του, ώστε να συγκεντρώσει τα απαραίτητα έγγραφα.

Δεν είναι τυχαίο ότι τα περισσότερα road movies είναι κατά βάθος ιστορίες εσωτερικής αναζήτησης. Προφανής η αντίστιξη. Έχουμε ταξίδι εξωτερικό και ταξίδι εσωτερικό. Ο ήρωας αναζητά να βρει κάποιο αντικείμενο ή πασχίζει να φτάσει κάπου και παράλληλα μεταβάλλεται εσωτερικά προς το καλύτερο(ή και προς το χειρότερο καμιά φορά) ή, όπως στην περίπτωσή μας, ξαναβρίσκει τη χαμένη του θέληση για ζωή. Το «Mammuth» δεν έχει να προσφέρει κάτι καινούργιο στη μακρά παράδοση του είδους, ωστόσο με ρεαλιστική κινηματογράφηση, μαύρο χιούμορ που συχνά αγγίζει πρωτοφανή επίπεδα τόλμης και μια εξαιρετική ‘υπόγεια' ερμηνεία από τον Depardieu, κερδίζει με το σπαθί του μια θέση ανάμεσα στους αξιόλογους εκπροσώπους του. Και μας φέρνει μπροστά σε μια σκληρή πραγματικότητα.

Αναζητώντας τα χαρτιά του ο Serge πέφτει σε τοίχο. Στις περισσότερες επιχειρήσεις όπου ‘απασχολήθηκε' περιστασιακά, δεν υπάρχουν έγγραφα που να πιστοποιούν την ‘απασχόλησή' του αυτή. Είναι σα να μην υπήρξε ποτέ! Θύμα κι αυτός μιας δυσάρεστης πραγματικής κατάστασης, που τις τρεις τελευταίες δεκαετίες εντείνεται ολοένα και περισσότερο. Τα ποσοστά των ανασφάλιστων εργαζομένων ανεβαίνουν κάθε χρόνο με αριθμητική πρόοδο. Στο όνομα της οικονομικής ευελιξίας καταστρατηγούνται κεκτημένα εργασιακά δικαιώματα, ενώ όλο και πιο συχνά η εργοδοτική πλευρά αναζητά τρόπους για να παρακάμψει το εργατικό δίκαιο και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτό. Αλλοτε αναγκασμένος από την μείωση του κύκλου εργασιών, που συνεπάγεται η γενικευμένη οικονομική κρίση κι άλλοτε χρησιμοποιώντας την τελευταία ως πρόσχημα, ο εργοδότης προτείνει εργασιακούς όρους που αγγίζουν τα όρια της καταχρηστικότητας. Κι ο εργαζόμενος υπό την δαμόκλειο σπάθη της ανεργίας συναινεί στο έγκλημα. Με τις ευλογίες της εκάστοτε κυβέρνησης, που φροντίζει σε κάθε ευκαιρία να μεταβάλλει τα κατώτατα όρια προστασίας. Πάντα προς τα κάτω…