Με την ταινία “Αν η Οδός Μπιλ Μπορούσε να Μιλήσει”,  σε σκηνοθεσία Μπάρι Τζένκινς, συνεχίζονται οι προβολές της κινηματογραφικής κοινότητας του ΔΟΕΠΑΠ-ΔΗΠΕΘΕ του Δήμου Βόλου.  Η ταινία θα προβληθεί την Παρασκευή 31 Ιανουαρίου στο Μεταξουργείο στην Ν.Ιωνία και την Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου στο Αχίλλειο. Ώρα έναρξης 21:30.

Αν η Οδός Μπιλ Μπορούσε να Μιλήσει

If Beale Street Could Talk

ΗΠΑ, 2018

Σκηνοθεσία: Μπάρι Τζένκινς

Σενάριο: Μπάρι Τζένκινς

Φωτογραφία: Τζέιμς Λάξτον

Μοντάζ: Τζόι ΜακΜίλον, Νατ Σάντερς

Μουσική: Νίκολας Μπριτέλ

Πρωταγωνιστούν: Κίκι Λέιν, Στεφάν Τζέιμσ, Κόλμαν Ντομίνγκο, Τεγιονά Πάρις, Ρετζίνα Κινγκ

Διάρκεια: 117 λεπτά

Υποψήφια για τρία βραβεία Όσκαρ και βασισμένη σε βιβλίο ενός από τους κορυφαίους Αμερικανούς συγγραφείς του 20ού αιώνα, η καινούργια δημιουργία του σκηνοθέτη που θριάμβευσε πριν μερικά χρόνια με το «Moonlight» είναι ένα ευγενές κοινωνικό δράμα με γενναιόδωρο συναισθηματικό απόθεμα.

Χάρλεμ, αρχές δεκαετίας του '70. Η Τις Ρίβερς και ο Φόνι είναι πολύ ερωτευμένοι. Η ζωή τους ανατρέπεται όταν ο Φόνι φυλακίζεται για ένα έγκλημα που δεν έχει διαπράξει. Η Τις ανακαλύπτει ότι είναι έγκυος και αγωνίζεται με τη βοήθεια του δικηγόρου και της οικογένειας της για να αποδείξει την αθωότητά του.

Το ονειρικό ρομάντζο ενός νεαρού ζευγαριού στο Χάρλεμ των αρχών της δεκαετίας του ‘70 διακόπτεται απότομα όταν εκείνος φυλακίζεται για ένα έγκλημα που δεν έχει διαπράξει. Η κοπέλα, έγκυος με το παιδί τους, θα αγωνιστεί να τον βοηθήσει να αποφυλακιστεί, την ίδια στιγμή που προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τη θέση της σε έναν δύσκολο κόσμο.

Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του διάσημου συγγραφέα Τζέιμς Μπόλντουιν, γραμμένο το 1974, και το μόνο σίγουρο είναι πως δεν υπάρχει ιδανικότερος κινηματογραφικός δημιουργός να μεταφέρει τον λυρισμό, τη ρομαντική μελαγχολία και τον χαμηλότονο μα συνάμα και τόσο έντονο πολιτικο-κοινωνικό σχολιασμό από τον Μπάρι Τζένκινς, τον σκηνοθέτη / σεναριογράφο που μας χάρισε το πολυβραβευμένο «Moonlight» το 2016. Σε μια κινηματογραφική βιομηχανία (mainstream και ανεξάρτητη) όπου επικρατούν οι ηχηρές φωνές, οι μεγαλοστομίες και οι οπτικοακουστικές φανφάρες, λίγοι είναι οι εναπομείναντες «ποιητές» της μεγάλης οθόνης, και ο Τζένκινς αποδεικνύει πως είναι όντως ένας από αυτούς.

Η οδός Μπιλ (στον τίτλο του βιβλίου και της ταινίας) αναφέρεται σε έναν δρόμο στη Νέα Ορλεάνη «όπου γεννήθηκαν ο πατέρας μου, ο Λούι Άρμστρονγκ και η jazz. Καθένας από τους μαύρους ανθρώπους της Αμερικής γεννήθηκε στην οδό Μπιλ», όπως γράφει ο Μπόλντουιν και «κοπιάρει» ως επεξηγηματικό πρώτο κάδρο της ταινίας ο Τζένκινς. Καθώς η δράση διαδραματίζεται στο νεοϋορκέζικο Χάρλεμ, είναι προφανές πως η οδός Μπιλ είναι ένα νοητό σύμβολο, και ο Τζένκινς μάς έχει ήδη αποδείξει από το «Moonlight» πως είναι ειδικός στον κινηματογραφικό συμβολισμό. Καθώς το απόσπασμα από το έργο του Μπόλντουιν δίνει τη θέση του στο πρώτο κινηματογραφικό κάδρο, η κάμερα μας συστήνει τους δύο νεαρούς ήρωες, την Τις και τον Φόνι, οι οποίοι βολτάρουν ανέμελοι και αποπνέουν μια βαθιά συναισθηματική σύνδεση που υπερβαίνει τα στερεοτυπικά, ρηχά και συνήθως βραχύβια ρομάντζα, καθώς ο ένας κοιτά με ειλικρίνεια και απέραντη αγάπη τα μάτια του άλλου, με μια ενστικτώδη αίσθηση πως θυμίζουν μοντέρνους Ρωμαίο και Ιουλιέτα, ενώ η μουσική που τους συνοδεύει δεν είναι (όπως θα περίμενε κανείς) jazz, αλλά τα υπέροχα μελαγχολικά έγχορδα της σύνθεσης του Νίκολας Μπρίτελ, που εντείνουν τον συναισθηματικό αντίκτυπο αλλά και προοιωνίζονται τις δύσκολες συνθήκες που θα συναντήσει το ζευγάρι μετά το τέλος αυτής της εναρκτήριας σκηνής. Η μουσική τού Μπρίτελ θα συνεχίσει να «αγκαλιάζει» τους βασικούς χαρακτήρες σε όλο το δίωρο κινηματογραφικό τους ταξίδι, όπως έκανε με εξίσου μαγευτικά αποτελέσματα και στην προηγούμενη συνεργασία του με τον Τζένκινς, στο «Moonlight».

Αναμενόμενα, η ιστορία τους δεν έχει καλή εξέλιξη, καθώς ο Φόνι φυλακίζεται για μια υπόθεση βιασμού στην οποία δεν είχε καμία ανάμειξη, ενώ η Τις μαθαίνει πως είναι έγκυος. Κι ενώ η δική της οικογένεια αντιδρά στα νέα της εγκυμοσύνης με χαρά κι αισιοδοξία, οι snob «θεούσες» μητέρα και αδελφές του Φόνι αποτάσσονται την όλη κατάσταση κι εξαφανίζονται από την αφήγηση μετά από μια (αλλά επική) σκηνή στο σπίτι της οικογένειας της Τις. Η (μόλις) 19χρονη κοπέλα, με τη στήριξη της φαμίλιας της και κυρίως της «ήρεμης δύναμης» που είναι η μητέρα της, αναλαμβάνει με ψυχραιμία, στωικότητα μεγαλύτερη της ηλικίας της και ψυχική δύναμη την ευθύνη της επερχόμενης μητρότητας, τον ουσιαστικό αγώνα για την αποφυλάκιση του Φόνι αλλά και τα πλήγματα από τις αναπόφευκτες αντιξοότητες που συναντούν καθημερινά Αμερικανοί πολίτες με το «λάθος» χρώμα δέρματος μέσα στην ίδια τους τη χώρα.