Βρίσκεστε εδώ: ΚΕΝΤΡΙΚΗ » ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ » ΣΙΝΕΜΑ » Νέες ταινίες: Ο θρίαμβος του Τζέσε Οουενς και ο διαχρονικός μύθος του Μόγλη
Νέες ταινίες: Ο θρίαμβος του Τζέσε Οουενς και ο διαχρονικός μύθος του Μόγλη

Νέες ταινίες: Ο θρίαμβος του Τζέσε Οουενς και ο διαχρονικός μύθος του Μόγλη

 14 νέες ταινίες, συν μία επανέκδοση, συνωστίζονται στην έξοδο προς τις αίθουσες. Σημάδι πανικού, και όχι ευφορίας, αφού το box office των τελευταίων εβδομάδων θυμίζει Τιτανικό. Πoλλά «πιάτα», αλλά διαίτης, αποτελούν το κινηματογραφικό μενού.

Εξαιρούνται της διαίτης το «Βιβλίο της ζούγκλας», που θα αρέσει σε και ενηλίκους, αλλά και το ελληνικό «Short Fuse» (** 1/2), που το συστήνουμε ανεπιφύλακτα σε όσους αρέσει καλογυρισμένη δράση. Είναι ταχύτατο και πυκνό, αλλά και αφελές σεναριακά. Κατά τ' άλλα, θεματικά υπερισχύουν ο ναζισμός και ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Έρχονται στην επικαιρότητα με τρεις ταινίες.

Ο «Άνθρωπος που ταπείνωσε τον Χίτλερ» (**), έτσι αποδόθηκε το πρωτότυπο «Race», είναι μια βιογραφία του θρυλικού Αμερικανού αθλητή στίβου Τζέσε Οουενς, ο οποίος κέρδισε 4 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 στο . Ο Οουενς, απόγονος Αφρικανών σκλάβων στην Αλαμπάμα, έγινε σύμβολο του ανθρώπου που σηκώνει το ανάστημά του και γελοιοποιεί τον τύραννό του. Ο θρίαμβός του στους Ολυμπιακούς του 1936 φαντάζει ως η πρώτη επιτυχημένη απόβαση των Αμερικανών (που με μισή ξέχασαν για λίγο των ρατσισμό) στην . Χάλασε τη φιέστα του Χίτλερ και του κέμπελς, που ήθελαν να προπαγανδίσουν το ναζιστικό ιδεώδες. Μόνον η Λένι Ρίφενσταλ, που κινηματογραφούσε τους αγώνες, σεβάστηκε τον έγχρωμο «ημίθεο» του στίβου.

Το «Race», όμως, κόβεται στους προκριματικούς εξαιτίας του φλύαρου σεναρίου και της αδιάφορης σκηνοθεσίας του Στίβεν Χόπκινς.

Στην αληθινή του υπαρκτού κέοργκ Ελζερ αναφέρεται το γερμανικό ιστορικό δράμα«Τα 13 λεπτά που δεν άλλαξαν την Ιστορία» (**), γυρισμένο από τον Ολιβερ Χιρσμπίγκελ («Η πτώση»). Στυλιζαρισμένο φωτογραφικά και άνευρο σκηνοθετικά φιλμ γύρω από τον άνθρωπο που απέτυχε να δολοφονήσει τον Χίτλερ στο Μόναχο στις 8 Νοεμβρίου του 1939.

Ο Νικίτα Μιχάλκοφ (ο αγαπημένος σκηνοθέτης του Κρεμλίνου από την εποχή του Μπρέζνιεφ έως σήμερα) επιστρέφει με το «Ψεύτης ήλιος 2: η έξοδος» (**). Καλογυρισμένο, πλην όμως δημαγωγικό, πολεμικό έπος. Αφοπλίζει συνοπτικά τον κόκκινο στρατό ενώ επιδιώκει την ανύψωση του πατριωτικού φρονήματος των Ρώσων (έτσι όπως το εννοεί ο Πούτιν). Επεται και συνέχεια μετά το Πάσχα.

Στο «Βιβλίο της ζούγκλας» του Τζον Φαβρό, ο μύθος του Μόγλη παραμένει διαχρονικός.

Ο «Βασιλιάς μου» (** 1/2) της Μαϊουέν Λε Μπεσκό είναι ένα χαμηλότονο ερωτικό δράμα με καλές ερμηνείες από την Εμανουέλ Μπερκό και τον Βενσάν Κασέλ.

Στο «Ερωτας δίχως αύριο» (**) του Ολε Κρίστιαν Μάντσεν, ένας έρωτας πνίγεται στην ψυχεδέλεια και στις ψευδαισθήσεις της δεκαετίας του '60.

Στον «Εκλεκτό της νύχτας» (* 1/2) του Τζεφ Νίκολς, η επιστημονική φαντασία (τύπου «Στάρμαν») και η κοινωνική αλληγορία έγιναν κουβάρι.

Ο «Ροβινσώνας Κρούσος» είναι ένα εμπνευσμένο από το κλασικό του Ντάνιελ Ντεφόε.

 

 

πηγή:kathimerini.gr

PagasitikosNews logo

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

    Dark Mode

    "Αλιεύοντας" την είδηση