Με την ταινία “Η Μητέρα μου”, σε σκηνοθεσία Νάνι Μορέτι συνεχίζονται οι προβολές της κινηματογραφικής κοινότητας του ΔΟΕΠΑΠ-ΔΗΠΕΘΕ του Δήμου Βόλου.

Η ταινία θα προβληθεί την Παρασκευή 27 Οκτωβρίου στο Μεταξουργείο στην Ν.Ιωνία (έναρξη 21:30) και την Δευτέρα 30 Οκτωβρίου στο Αχίλλειο στις 21:15 (έναρξη 21:30).

Η Μητέρα μου
Mia Madre

Ιταλία, 2015, Έγχρωμο
Παραγωγή: Νάνι Μορέτι, Ντομένικο Προκάτσι, Ολιβιέ Περ
Σκηνοθεσία: Νάνι Μορέτι
Σενάριο: Νάνι Μορέτι, Βάλια Σαντέλα, Γκάια Μανζίνι, Τσιάρα Βαλέρο, Φραντσέσκο Πίκολο, Βάλια Σαντέλα
Φωτογραφία: Αρνάλτο Κατινάρι
Μοντάζ: Κλέλιο Μπενεβέτο
Πρωταγωνιστούν: Μαγκαρίτα Μπούι, Τζον τροστούρο, Τζούλια Λατζαρίνι, Νάνι Μορετι, Μπεατρίς Λαζαρίνι
Γλώσσα: Ιταλικά
Διάρκεια: 100 λεπτά

Με highlight της ταινίας έναν καρικατουρίστικα ξεκαρδιστικό Τζον Τορτούρο, ο Μορέτι ξαναγίνεται αυτοβιογραφικός και ξαναβρίσκει όχι μόνο τη χαμένη φόρμα του, αλλά και την ισορροπία ανάμεσα στο κωμικό και στο δραματικό, στην πραγματικότητα και στην (καλλιτεχνική) φαντασία, στη γλυκιά και στην πικρή όψη της ζωής.

Εκ πρώτης όψεως η νέα ταινία του Nanni Moretti (τέσσερα χρόνια μετά το “Habemus Papam”), δεν μοιάζει με τίποτα περισσότερο πέρα από μια δραματουργική επιστροφή αυτοαναφορικών πινελιών, με την οποία ο εξαιρετικός Ιταλός δημιουργός επιχειρεί να κατασκευάσει ένα φιλμικό αποτέλεσμα απλό και λιτό, βασισμένος στην αποδοχή μιας κλασικής αφηγηματικής ανάγνωσης και ενός περιεχομένου οδυνηρά καθημερινού και βαθιά ανθρώπινου.

Ίσως για ορισμένους η βράβευση της ταινίας στο φεστιβάλ των Καννών από την Οικουμενική Επιτροπή Κινηματογραφιστών να μην λέει πολλά, όπως επίσης πολλά μπορεί να μη λέει και η ανάδειξη του “Mia Madre” ως η καλύτερη ταινία της χρονιάς από το θρυλικό και πάντα ριζοσπαστικό Cahiers du Cinema, εντούτοις ο Moretti μοιάζει εν προκειμένω να αρνείται τα βαρετά, ξεπερασμένα στερεότυπα των βαρύγδουπων δραμάτων που θέλουν να εκμαιεύσουν πάση θυσία την συγκίνηση του θεατή, υφαίνοντας ένα γαϊτανάκι παράλληλων ιστοριών που στήνονται γύρω από το πρόσωπο του τίτλου. Αυτό αποτελεί την ίδια στιγμή την μεγάλη δύναμη, αλλά και αδυναμία του Mia Madre.

Η Margherita (Margherita Buy) είναι σκηνοθέτης, μητέρα, κόρη κι αδελφή. Εν μέσω πολλών και ξεστρατισμένων προσωπικών υποθέσεων, θα προσπαθήσει να γυρίσει την καινούργια της ταινία, ένα φιλμ με πολιτικίζουσα χροιά που θέλει μια ομάδα εργαζομένων να επαναστατούν, όταν το αφεντικό αποφασίσει να προβεί σε απολύσεις.

Πασχίζοντας να βρει τις ισορροπίες μεταξύ προσωπικής και επαγγελματικής ζωής, άλλοτε παλεύοντας με τα καπρίτσια του εξ Αμερικής πρωταγωνιστή της και άλλοτε με τα πρώτα σκιρτήματα της ερωτοχτυπημένης, έφηβης κόρης της, η Margherita θα συνειδητοποιήσει ότι τα περιρρέοντα προβλήματα της τωρινής της κατάστασης μικρή σημασία έχουν μπροστά στον αναπόφευκτο θάνατο της μητέρας της.

Με τα μέτωπα να χάσκουν ανοιχτά από διαφορετικές κατευθύνσεις, το σενάριο του Moretti και των τριών ακόμη (!) συν-σεναριογράφων του διανθίζει απολύτως συνειδητά την ιστορία με επιμέρους υπό-πλοκές που δεν έχουν ακριβώς στόχο να αποπροσανατολίσουν, όσο να διοχετεύσουν την προδιαγεγραμμένη, δραματική κλιμάκωση σε περισσότερα υποθεσιακά «κανάλια», γνωρίζοντας καλά πως η ακαδημαϊζουσα αναπαράσταση ενός ακόμη καλλιεργημένου θανάτου (αυτού της μητέρας της πρωταγωνίστριας, πάλαι ποτέ δασκάλας κλασικής λογοτεχνίας) αποτελεί το λιγότερο παρωχημένη ιδέα.

Κρατώντας για τον εαυτό του τον ρόλο του αδελφού, o Moretti εκφράζει εμφανώς – τόσο ως ηθοποιός, όσο και ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος – τις προσωπικές του εμπειρίες από τον θάνατο της μητέρας του κατά την διάρκεια των γυρισμάτων του Habemus Papam, χρησιμοποιώντας εδώ την μεστή ερμηνεία της Buy προκειμένου να διηγηθεί σε μεγάλο βαθμό την δική του ιστορία. Αυτή ακριβώς η ιστορία μοιάζει εντούτοις ανά στιγμές βεβιασμένη, ακόμη και χαοτική – πολλοί θα πουν αδικαιολόγητα μίζερη και «μαύρη» – αν και το πρόβλημα δεν εντοπίζεται εκεί, αλλά στην πληθώρα ιστοριών που διακλαδώνονται της κεντρικής, μερικές φορές δίχως κανέναν λόγο.

Για παράδειγμα, ενώ ο John Torturro ως υπερφίαλος και γραφικός Αμερικανός (υποδύεται τον μάλλον ατάλαντο πρωταγωνιστή της ταινίας της ηρωίδας) ξετυλίγει απλόχερα το καρικατουρίστικο ταλέντο του στην καλύτερη ίσως ερμηνεία του εδώ και καιρό, η παρουσία του δεν πείθει με τον ρόλο του να μοιάζει περισσότερο σχηματικός από ότι χρειαζόταν.

Εν κατακλείδι, το “Mia Madre” είναι μια ταινία που τοποθετεί και πάλι τον Moretti στον χάρτη των σκηνοθετών το έργο των οποίων θέλουμε να βλέπουμε συχνότερα, κατασκευάζοντας μια γλυκόπικρη, αυτοαναφορική ταινία για τον αγώνα του δημιουργού, τις δυσκολίες, αλλά και τις μικρές, καθημερινές του νίκες.