Να ονομαστεί σε ψευτονταηλίκι πρότεινε ο καθηγητής του ΕΜΠ, ψυχίατρος, ψυχαναλυτής και συγγραφέας Νίκος Σιδέρης, σε εσπερίδα που πραγματοποιήθηκε σήμερα το απόγευμα στο αμφιθέατρο “Κορδάτος” του Π.Θ. στο Βόλο.

Ο ψυχίατρος και συγγραφέας μίλησε σε φοιτητές στο αμφιθέταρο του κτιρίου Παπαστράτος του Π.Θ. και εκτίμησε ότι δεν υπάρχει βεβαιότητα σε σχέση με τους αριθμούς διότι, πιθανότατα η πλειοψηφία των περιστατικών bullying δεν αναφέρονται ή αποσιωπούνται από τα σχολεία και οικογένειες για λόγους στιγματισμού και αποφυγής στιγματισμού.

Ο ίδιος πρότεινε επίσης την απομυθοποίηση και γελοιοποίηση του bullying, εκτιμώντας ότι υπό το φόβο της γελοιοποίησης, θα μπορούσε το φαινόμενο να χτυπηθεί ριζικά. Όπως ανέφερε, επειδή κάτι που τρέμουν όλα τα παιδιά, είναι ο τρόμος της γελοιοποίησης «αν καταφέρουμε να αναδείξουμε τη γελοιότητα ως κύριο γνώρισμα του ψευτονταηλικιού, τότε η μαγεία στα μάτια των άλλων καταστρέφεται και μέσα στην ψυχή όσων θα είναι στον πειρασμό ή ήδη το κάνουν θ' αρχίσει να τα κυνηγάει η αμφιβολία και η αγωνία μήπως φαίνονται γελοία στα μάτια των άλλων παιδιών».

Όπως ανέφερε, η Ελλάδα βρίσκεται, σε σχέση με άλλες δυτικές χώρες, σε πολύ καλύτερη θέση. Υπάρχει το φαινόμενο του bullying, υπάρχει επέκτασή του και σε νεαρότερες σχολικές βαθμίδες (ακόμη και στο Νηπιαγωγείο έχουν αρχίσει να αναφέρονται περιστατικά ψυχολογικού πολέμου εναντίον κάποιου παιδιού), παρόλα αυτά δεν φαίνεται να έχει τις διαστάσεις που φαίνεται καμία φορά λόγω της δραματικότητας ορισμένων συμβάντων, όπως του Βαγγέλη στα ΤΕΙ Ιωαννίνων, που βρέθηκε νεκρός.

Σύμφωνα με τον κ. Σιδέρη, κοινωνικά το θέμα είναι υπαρκτό, μοιάζει να διογκώνεται και στην Ελλάδα και αυτό σημαίνει ότι δείχνει κάτι για την κοινωνία μας και για την ψυχολογική κατάσταση των Ελλήνων και κρούει κώδωνα κινδύνου ότι αν δεν αντιμετωπιστεί, θα επιστρέψουν με χειρότερη μορφή. Ο ίδιος πρόσθεσε: “Ήδη αυτό που γίνεται είναι αρκετά ανησυχητικό, ώστε να απαιτεί άμεσες παρεμβάσεις. Έχουν γίνει αρκετές ενέργειες παγκοσμίως, αλλά δεν αντιμετωπίστηκε το πρόβλημα στη ρίζα του. Στην Ελλάδα με πολύ αποσπασματικό τρόπο έγιναν παρεμβάσεις, αλλά τα αποτελέσματα δεν μπορούν να συστηματοποιηθούν. Παρόλα αυτά είναι σαφές ότι υπάρχει χώρος και ανάγκη να γίνουν ακόμη πάρα πολλά”.

Ο ομιλητής τόνισε ότι έρχεται η δική του συμβολή με τους συνεργάτες του, τον εκπαιδευτικό Παύλο Χαραμή και την ψυχολόγο Δήμητρα Γιαννακοπούλου, αλλά και με την ξεχωριστή συμβολή της δασκάλας από το Βόλο Λίας Τσαλαβρέτα, που διδάσκει στο 13ο Δ.Σ. Βόλου και ζήτησε από παιδιά της Γ' και της Ε' τάξης και έστειλαν ζωγραφιές και σχέδια μα θέμα το bullying. Πολλά απ' αυτά βρίσκονται στο βιβλίο ως μέρος της εικονογράφησής του.

Όπως αναφέρεται στο βιβλίο τίτλος του οποίου είναι «Βullying: Κι όμως νικιέται!», η αφετηρία της καταπολέμησης του bullying πρέπει, στην πραγματικότητα τα είναι η πρώτη μέρα ζωής ενός παιδιού και σίγουρα τα πρώτα σχολικά χρόνια, διότι εκεί παίζεται και κερδίζεται το παιχνίδι.

Σύμφωνα με τον κ. Σιδέρη το bullying είναι η απόλαυση του κακού που προξενεί κάποιος επιτιθέμενος σε στόχο που είναι πιο αδύναμος και ανίκανος να υπερασπίσει τον εαυτό του. Αυτή η ασύμμετρη βία και η απόλαυσή της είναι που ξεχωρίζει το bullying απ' όλες τις άλλες μορφές της σχολικής βίας. Το bullying έχει συστηματικότητα, διάρκεια και ορισμένα σκηνικά χαρακτηριστικά, γιατί πάντα το bullying σκηνοθετείται.

Μέσω του βιβλίου του ο κ. Σιδέρης προτείνει ο όρος σχολικός εκφοβισμός να ονομαστεί με τον όρο ψευτονταηλίκι και για να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο, προτείνει μια στρατηγική που χτυπάει το κακό στη ρίζα του και διαλύει και αποδομεί την αίσθηση κυριαρχίας και ναρκισσιστικής παντοδυναμίας που καλλιεργεί η εμπειρία του bullying στον επιτιθέμενο, για να μην υπάρχει εσωτερικό κίνητρο στα παιδιά ή αν υπάρχει αυτός ο πειρασμός να υπάρχει μια αντίθετη δύναμη που τα συγκρατεί.