Γράφει ο Αλέξανδρος Μεϊκόπουλος

Η κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, η μοναδική αριστερή κυβέρνηση στην Ευρώπη, για 7 μήνες διαπραγματεύτηκε σκληρά με το πιστόλι στον κρόταφο, έχοντας απέναντί της συνομιλητές, οι οποίοι στέκονταν αρνητικά σε οποιαδήποτε εναλλακτική πολιτική εστιάζει στην δίκαιη κατανομή των κοινωνικών βαρών και διαταράσσει τα ύδατα της κυρίαρχης νεοφιλελεύθερης λογικής.

Επίσης, δεν μπορεί κανείς να πιστεύει ότι μια κυβέρνηση που πρεσβεύει ένα διαφορετικό μείγμα πολιτικής θα ήταν δυνατόν να προλάβει να αλλάξει μέσα σε 7 μήνες τα 40 χρόνια παλαιοκομματισμού που μας έφεραν στη σημερινή κατάσταση, πολύ περισσότερο τη στιγμή που δεν της δόθηκε εκ των πραγμάτων η δυνατότητα να οργανώσει το κυβερνητικό της έργο εγκλωβισμένη μέσα στο άγχος να πληρώσει τους μισθούς και τις συντάξεις.

Ναι, έγιναν αστοχίες, λάθη για τα οποία η κυβέρνηση αναλαμβάνει το μερίδιο της ευθύνης που της αναλογεί. Και μόνο η σκληρή αυτοκριτική στην οποία προέβη ο Πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, είναι κάτι πρωτόγνωρο για την σύγχρονη πολιτική κουλτούρα της Ελλάδας, που καλλιεργήθηκε από ανθρώπους που θα περάσουν στην ιστορία για το μικρό πολιτικό τους βάρος και την υπαρξιακή τους σχέση με την διαφθορά.

Οι εκλογές αυτές έχουν μεγάλο πολιτικό βάρος, επειδή ακριβώς με τη συμφωνία ξεπεράστηκαν τα όρια της λαϊκής εντολής του Γενάρη και ο λαός είναι ο μόνος αρμόδιος να αποφανθεί για το ποιος είναι ο καταλληλότερος να αντισταθμίσει τα βάρη της συμφωνίας με μέτρα που θα ελαφρύνουν τις επιπτώσεις τους στην κοινωνία. Ποιος είναι ο καταλληλότερος να επαναδιαπραγματευτεί την ελάφρυνση του χρέους, δρόμο που ανοίξαμε με τη συμφωνία σε αντίθεση με την προηγούμενη κυβέρνηση που επέμεινε μέχρι τέλους να χαρακτηρίζει το χρέος βιώσιμο.

Ποιος μπορεί να δώσει πραγματικά την μάχη κατά της διαφθοράς. Πώς στεκόμαστε εμείς απέναντι στα μνημόνια και πως οι άλλοι. Πρέπει όμως, στο σημείο αυτό, να ξεκαθαριστεί ότι το δίλημμα, στο οποίο μας οδήγησαν εκβιαστικά οι ευρωπαϊκοί θεσμοί – λίγο μετά την εκκωφαντική απόρριψη της εναλλακτικής πορείας που τους προτείναμε και η οποία εκφράστηκε και με το κλείσιμο των τραπεζών και την επιβολή capital controls για να τρομάξει ο κόσμος – ήταν μνημόνιο με ευρώ… ή μνημόνιο με δραχμή!

Οι πολίτες πρέπει να αναλογιστούν το τι κάναμε εμείς στο ελάχιστο διάστημα που κυβερνήσαμε και τι οι άλλοι. Ενδεικτικά αναφέρω ότι μέσα στους πρώτους 6 μήνες προγραμματίσαμε και εντάξαμε 93.693 ανέργους σε επιδοτούμενα προγράμματα, ενώ μέχρι τον Φεβρουάριο του 2016 (δηλαδή ένα έτος) οι θέσεις αυτές θα ανέλθουν σε 208.293 χιλιάδες.

Βάλαμε φραγμό στην κατασπατάληση πόρων στα προγράμματα κατάρτισης και πρακτικής άσκησης και ο επανασχεδιασμός μας αύξησε σημαντικά τα ποσά που εισπράττουν οι άνεργοι από 25-40% σε 60-75%. Ακόμη πληρώσαμε 45.000 από τους 75.000 απλήρωτους ανέργους που βρήκαμε σε διάφορα προγράμματα, ενώ στηρίζουμε με 13 εκ. ευρώ εγχειρήματα της κοινωνικής οικονομίας που θα δημιουργήσουν άμεσα νέες θέσεις εργασίας. Παράλληλα, δια μέσου του ΟΑΕΔ, είχαν δρομολογηθεί και εκτελούνται προγράμματα τα οποία αφορούν 25.600 ανέργους.

Ακόμη, φέραμε το νομοσχέδιο για την ανθρωπιστική κρίση από το οποίο επωφελούνται 650.000 άνθρωποι, το νομοσχέδιο για τις 100 δόσεις. Καταργήσαμε το 5ευρο στα νοσοκομεία. Προχωρήσαμε την έρευνα στην λίστα Λαγκάρντ και τις υπόλοιπες λίστες μαύρου χρήματος.

Συγκρουστήκαμε με τους καναλάρχες. Φέραμε την διαγραφή για πρώτη φορά των οφειλών προς το Δημόσιο έως 20.000 ευρώ, με συγκεκριμένα κριτήρια, την εφαρμογή μέχρι τον Νοέμβριο του 2015 του Περιουσιολογίου το οποίο θα αποδειχτεί πολύτιμο ελεγκτικό εργαλείο για τον αδικαιολόγητο πλουτισμό, καθώς και υπολογιστική βάση για ένα δίκαιο φόρο πλούτου, την αναπροσαρμογή των αντικειμενικών αξιών, που έπρεπε να γίνει από το 2007, ώστε να πλησιάσουν τις πραγματικές για να γίνει δικαιότερος ο Φόρος Ακίνητης Περιουσίας, την επιβολή φόρου 30% στα φρουτάκια, την αύξηση του φόρου στις τηλεοπτικές διαφημίσεις ή ακόμη την αύξηση του φόρου χωρητικότητας στη ναυτιλία ώστε να αυξηθεί η συμμετοχή των εφοπλιστών στα φορολογικά έσοδα.

Παράλληλα, η κυβέρνηση σχεδίαζε το πλέγμα των πρωτοβουλιών που θα απαιτηθούν το αμέσως επόμενο διάστημα, προκειμένου να σταθεροποιηθεί η οικονομία, να αποκατασταθεί το αίσθημα ηρεμίας στην κοινωνία και να προωθηθούν επιτέλους οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στο πολιτικό σύστημα και την λειτουργία τους κράτους.

Σε όσους λοιπόν με ευκολία σπεύδουν να αφορίσουν το κυβερνητικό έργο και να ισχυριστούν ότι εκείνοι θα πετύχαιναν καλύτερη συμφωνία, παραθέτω διαφωτιστικά συγκριτικά στοιχεία. Το πρώτο Μνημόνιο περιελάμβανε μέτρα 40 δις, ή 17 δις ετησίως. Το δεύτερο Μνημόνιο περιελάμβανε 25 δις μέτρα, ή 10 δις ετησίως. Η πρόταση Γιούνκερ, προέβλεπε 8 δις μέτρα ή 5,3 δις ετησίως, ενώ αυτό το μνημόνιο περιλαμβάνει 10 δις μέτρα, ή 2,9 δις ετησίως. Τα μέτρα είναι δηλαδή μειωμένα κατά 20 δις, λόγω της αναθεώρησης των πλεονασμάτων προς τα κάτω που πετύχαμε στην διαπραγμάτευση. Τι σημαίνει αυτό;

Σημαίνει ότι δίνουν την δυνατότητα στη χώρα να εφαρμόσει σαφώς μια πιο ήπια δημοσιονομική προσαρμογή, αφήνοντας χώρο στην ανάπτυξη. Φυσικά η ΝΔ αποσιωπά πόσο επώδυνα θα ήταν τα μέτρα με τα θηριώδη πλεονάσματα που είχε αποδεχτεί…

Ας μην βλέπουμε λοιπόν το δέντρο, την τακτική υποχώρηση, αλλά το δάσος, δηλαδή τον στόχο, που δεν είναι άλλος από αυτόν της αλλαγής του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος και της εφαρμογής ενός μοντέλου ανάπτυξης, που θα λαμβάνει υπόψη του την ανάγκη της κοινωνικής συνοχής. Και μόνο μια ισχυρή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, με καθαρή λαϊκή εντολή, μπορεί να το διασφαλίσει.

Μια Κυβέρνηση που οδηγήθηκε σε μια ιδιότυπη συνθηκολόγηση για να αποφύγει τις καταστροφικές συνέπειες για την χώρα, μπροστά στην πιθανότητα μιας ακόμα μεγαλύτερης και βίαιης φτωχοποίησης του λαού μας, και που σήμερα είναι έτοιμη να διδαχθεί από την οδυνηρή εμπειρία και να αξιοποιήσει την γνώση που αποκόμισε προς όφελος της κοινωνίας.

Για να σταθεροποιηθεί η οικονομία, να αποκατασταθεί το αίσθημα ηρεμίας στην κοινωνία και να προωθηθούν επιτέλους οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στο πολιτικό σύστημα και την λειτουργία τους κράτους.