του

Χατζηχαραλάμπους Αλέξανδρου

Πρωτοβουλία πολιτών Βόλου ενάντια στην καύση σκουπιδιών NO BURN

 

Την Τετάρτη 1η Ιουλίου στην Πλατεία των Σταγιατών πραγματοποιήθηκε  μια ακόμα πολιτιστική εκδήλωση, με βαθύ πολιτικό χαρακτήρα,  δίνοντας το νόημα ότι ο αγώνας για το νερό και την αυτοδιαχείριση των πηγών περνά …και από τον πολιτισμό.

Στήθηκε λοιπόν μέσα στο φυσικό σκηνικό της Πλατείας μια εξαίσια θεατρική παράσταση. Ένα πιάνο ,τα πλατάνια ,η υπέροχη βραδιά και δύο εξαιρετικοί, αεικίνητοι δρώντες επί αυτού του σκηνικού και ένα πλήθος κόσμου φίλοι του όμορφου, αλληλέγγυοι στον αγώνα δεινοί …πότες του ΚΑΘΑΡΟΥ ΝΕΡΟΥ ΤΗΣ ΚΡΥΑΣ ΒΡΥΣΗΣ.

Την άλλη μέρα το πρωί όμως στον ίδιο χώρο της πλατείας… αλίμονο … μια δεύτερη παράσταση διαδραματίστηκε.

Ένστολοι που σου δίνουν την εντύπωση πως εκτελούν ρόλους παράταιρους,  αγκομαχούν να πείσουν ότι καλώς συμμετέχουν στην διανομή.

Ευμεγέθεις χορωδοί που στην θέση της φαιάς ουσίας έχουν …κοθόρνους.

Υπάλληλοι του Δήμου ως κομπάρσοι χειρίστου είδους.

Δημοσιογράφοι –λέει- φέροντες μαρκούτσια εκλιπαρούν για μια του λέξη.

Και η παράσταση κυρίες και κύριοι …αρχίζει.

Ο Άνακτας ως κορυφαίος του χορού καταφέρετε επί των πάντων.

Διατυμπανίζει την μοναδικότητα της αξίας του και του δικαιώματος να αποφασίζει και να διατάζει.

Όμως δυστυχώς για αυτόν η παράσταση έχει διαδραστικό χαρακτήρα.

Απαιτούν να αποχωρήσει ο θίασος γιατί είναι πολύ κακόγουστος , προσβάλει την αισθητική τους ,την πολιτική και πολιτιστική τους κουλτούρα.

Ξάφνου προβάλουν οι γυναίκες του χωριού ως σύγχρονες Εκκλησιάζουσες ως Λυσιστράτες και απαιτούν να αποχωρίσει όλος ο θίασος  ως ανεπιθύμητοι.

Ο Άναξ λοιπόν, έκπληκτος βλέπει ότι οι γυναίκες εδώ έχουν φωνή, στέκονται μπροστά του αγέρωχες υπερασπίζονται και προστατεύουν τα νερά,  την αξιοπρέπειά τους ,την συμμετοχή τους στις συλλογικές δράσεις.

Πρωτόγνωρες εμπειρίες για αυτόν. Θεωρεί ότι οι γυναίκες είναι ικανές μόνο για να χειροκροτούν όταν ανεκδοτολογώντας τις θεωρεί πόρνες ή να δίνουν την συγκατάθεσή τους -ως εκλεγμένες υπό αυτού – στις χυδαιότητες και τα σεξιστικά υπονοούμενά του.

Ο Άναξ οϊμέ τρέπεται σε φυγή, ακολουθούμενος εντός ολίγο από τον υπόλοιπο θίασο.

Σε λίγο το τραπέζι είναι στρωμένο στο κέντρο της Πλατείας κάτω από τα πλατάνια.

Τα ποτήρια με το τσίπουρο –αραιωμένο με το νερό της Κρύας Βρύσης -σηκώνονται ψηλά.

Όλοι πίνουν για ακόμα μία μάχη που κερδήθηκε .  Όχι όμως η πρώτη αλλά ούτε και η τελευταία.