Λίγο πριν τις εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη, αλλά και λίγο μετά από γεγονότα που έκαναν «το ποτήρι μας να ξεχειλίσει», όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο παραιτούμαστε από τους Οικολόγους Πράσινους, το κόμμα που στηρίξαμε σε βάθος χρόνου με όλες μας τις δυνάμεις, με τόσους τρόπους και από διάφορες θέσεις εσωκομματικές ή στην κοινωνία. Θεωρούμε έτσι ότι το κάνουμε την κατάλληλη στιγμή, όχι εν θερμώ για όσα ξεχείλισαν το ποτήρι μας αλλά και πριν την προεκλογική περίοδο κατά την οποία θα έπρεπε να ενεργοποιηθούμε αν παραμέναμε μέλη.

Η κοινή μας πεποίθηση είναι ότι, δυστυχώς, οι Οικολόγοι Πράσινοι δεν έχουν πια καμία ελπίδα να ξαναγίνουν αξιόπιστος φορέας πολιτικής οικολογίας. Τόσο γιατί η εσωκομματική λειτουργία έχει φτάσει στο χειρότερο βαθμό αποδιοργάνωσής της, μεθοδευμένη σκόπιμα από μια μικρή ομάδα μελών που επένδυσαν στη διάλυση της σχέσης των οργάνων με τα μέλη και πέτυχαν την υπερσυγκέντρωση εξουσιών και την πλήρη αδιαφάνεια στη λήψη αποφάσεων και στην οικονομική διαχείριση, όσο και γιατί έχουν επικρατήσει χυδαίες συμπεριφορές απέναντι σε ενεργότατα και ιστορικά μέλη που οδηγούνται ακόμα και με χλεύη στην παραίτηση ή την εισπράττουν μετά.

Αυτή η απόσταση από τις αρχές και τις αξίες της οικολογίας, που πρακτικά απαντάται σε πλήθος ενεργειών στην καθημερινότητα του κόμματος, σε συνδυασμό με την απουσία πολιτικού λόγου, τη συνειδητή αποφυγή κριτικής της πολιτικής συγκυρίας και τη σπουδή για βόλεμα ανίκανων μεν χρήσιμων δε μελών σε ένα ιδιότυπο και ιδιωτικό τελικά πελατειακό σύστημα γύρω από τον αναπληρωτή υπουργό και όχι μόνο, αποτελούν ικανά χαρακτηριστικά για την κοινή μας πεποίθηση περί αναξιοπιστίας του φορέα ως πολιτικό φορέα και δη οικολογικό.

Εκτός, όμως, από το εσωκομματικό ζήτημα, την αξιοπιστία του φορέα έχει πλήξει η αποτυχημένη τελικά συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ και η αναποτελεσματική στη συνδιαμόρφωση πολιτικής συμμετοχή των Δημαρά – Τσιρώνη. Έτσι κατέρρευσε και ο τελευταίος λόγος για να παραμείνουμε στους Οικολόγους Πράσινους.

Συγκεκριμένα, αποδείχτηκε στην πράξη ότι η προεκλογική συνεργασία των ΟΠ με τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν προσχηματική, τα 22 προγραμματικά σημεία συμφωνίας δεν μπήκαν ποτέ στις προτεραιότητες της κυβέρνησης (και η δυσκολία της επίτευξης συμφωνίας δεν αποτελεί δικαιολογία για αυτό), ενώ ακόμα και το κάλεσμα του Αλέξη Τσίπρα για να σχεδιάσουμε μαζί την περιβαλλοντική πολιτική ήταν κενού περιεχομένου, αφού ο αναπληρωτής υπουργός μας δεν έχει τον πρώτο λόγο ή δέχεται πιέσεις στη χάραξη και άσκηση πολιτικής. Και το πιο απογοητευτικό είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν κατάλαβε ποτέ ότι οι προτάσεις μας δεν αφορούν μόνο στο περιβάλλον αλλά στην οικονομία, ότι η παραγωγική ανασυγκρότηση που επικαλείται δεν θα γίνει ποτέ χωρίς την υλοποίηση των προτάσεών μας και ότι η αναπόφευκτη τελικά υπογραφή του νέου μνημονίου υποσκάπτει την περιβαλλοντική βιωσιμότητα όσο και την οικονομία. Επομένως, η ενεργειακή πολιτική Λαφαζάνη, ο δισταγμός στην επίλυση της υπόθεσης των μεταλλείων χρυσού στη Χαλκιδική και οι διαφαινόμενοι κίνδυνοι αποχαρακτηρισμού δασικών εκτάσεων με το νομοσχέδιο για τα βοσκοτόπια δεν είναι τυχαία δείγματα και φοβόμαστε ότι θα περάσουν στην ιστορία ως πολιτικές κυβέρνησης που συνεργάστηκε με οικολόγους.

Παρόλα αυτά, οι ΟΠ εξακολουθούν να στηρίζουν τις επιλογές της κυβέρνησης και στέκονται φειδωλοί στην κριτική απέναντί της καλώς μερικές φορές (μιας και στους 7 δυσκολότατους μήνες διακυβέρνησης έγιναν και θετικά πράγματα που οφείλουμε να αναγνωρίσουμε, όπως στον τομέα των μεταναστών, η επαναλειτουργία της ΕΡΤ, κ.ά.) και πολύ κακώς μερικές άλλες. Κακώς γιατί με την απουσία κριτικής απέναντι στο κόμμα που μέχρι στιγμής δεν έχει τηρήσει καμία από τις θέσεις στις οποίες συμφωνήσαμε, οι ΟΠ έχασαν προς τα έξω το αυτόνομο πρόσωπό τους και την ανεξάρτητη φωνή τους. Κεντρικά δεν κουνιέται φύλλο πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που μετά από πολλές πιέσεις γράφεται κάποια ανακοίνωση που ασκεί κριτική. Φιλότιμες προσπάθειες να ακουστεί μια διακριτή φωνή κάνει ο εκλεγμένος με το ΣΥΡΙΖΑ Οικολόγος Πράσινος Γ.Δημαράς, όμως η επιλογή του ή η δέσμευσή του να ψηφίζει πάντα εντός της γραμμής της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ δεν αφήνει στην πραγματικότητα πολλά περιθώρια. Έτσι σε κρίσιμα ζητήματα, όπως η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας ή της επικύρωσης της συμφωνίας με τους δανειστές, η διαβούλευση με το κόμμα θεωρούμε ότι έπρεπε να έχει προηγηθεί και να απασχολήσει σοβαρά τα όργανα.

Όσο για τον Γ.Τσιρώνη, που στη συνείδηση του κόσμου αποτελεί τη συμμετοχή των οικολόγων και των ΟΠ στην κυβέρνηση, η απογοήτευση είναι τεράστια. Επτά μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, δεν έχει αποκαταστήσει την επικοινωνία με το κόμμα και τη Θεματική Ομάδα Περιβάλλοντος, ενώ φαίνεται ότι δεν επέλεξε τυχαία την αποστασιοποίηση από αυτό.

Για τις περισσότερες ενέργειές του μαθαίνουμε από τα ΜΜΕ, στα περισσότερα θέματα που είχε θέσει σε προτεραιότητα στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης διαπιστώνουμε κωλυσιεργία που δεν ξέρουμε πού οφείλεται και τελικά παραδέχεται ότι υποχωρεί σε πιέσεις από το χώρο ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ή και λόμπυ, όπως των κυνηγών. Προφανώς, το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του για τη συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΟΠ εξαντλήθηκε με την υπουργοποίησή του, αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος που μεταβίβασε στους ΟΠ και στην πολιτική οικολογία η ανεπάρκειά του και η απορρόφησή του από το κυβερνών κόμμα, που σφραγίζει το τέλος της ελπίδας μας για ουσιαστική παρέμβαση των Οικολόγων Πράσινων στην περιβαλλοντική πολιτική της χώρας.

Να σημειώσουμε, τέλος, ότι και σε τοπικό επίπεδο τη σχέση μας με το ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήρισε η έλλειψη ουσιαστικής συνεργασίας και σε κομματικό επίπεδο και σε αυτοδιοικητικό. Ιδιαίτερα στο τελευταίο, είχαμε διαμαρτυρηθεί ως και εγγράφως πια από το Φεβρουάριο στους Δρόμους Συνεργασίας, Ανατροπής και Αλληλεγγύης για την απαξίωση της προγραμματικής μας συμφωνίας, χωρίς η διαμαρτυρία μας να αλλάξει τα πράγματα.

Aρνούμαστε, λοιπόν, να ακολουθήσουμε τη φθορά και το συμβιβασμό που η τωρινή ηγεσία του κόμματος με τον αναπληρωτή υπουργό μας επιβάλλουν σε συνεργασία με το κυβερνών κόμμα. Θα παραμείνουμε στις επάλξεις του οικολογικού κινήματος και στις θέσεις του, όπως αυτές έχουν διαμορφωθεί μέχρι σήμερα και θα συμβάλλουμε στη διαμόρφωση νέων εναλλακτικών διεξόδων σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας σε έναν αδιάκοπο αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη.