Με αφορμή δηλώσεις του διευθύνοντος συμβούλου του ΟΛΒ για τη δημιουργία «car terminal» στον προβλήτα 3 του λιμανιού του Βόλου, η παράταξη, «Επιλογή Ευθύνης-Πάμε Μπροστά», εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση:«Σύμφωνα με δηλώσεις του διευθύνοντος συμβούλου του ΟΛΒ, κ.Τοζίδη, στη «Θεσσαλία της Κυριακής» (03.03.2019), ο Οργανισμός σκοπεύει να προχωρήσει άμεσα στις αναγκαίες επενδύσεις, προκειμένου να δημιουργηθεί «car terminal» στον προβλήτα 3 του λιμανιού του Βόλου.

Ο κ.Τοζίδης, επικαλούμενος συζητήσεις που ήδη έχουν γίνει,  αναφέρει ότι ο χώρος στον τρίτο προβλήτα θα μπορεί να φιλοξενεί 2.000 αυτοκίνητα και το λιμάνι του Βόλου μπορεί να εδραιωθεί ως κεντρικό λιμάνι για τις μεγάλες αυτοκινητοβιομηχανίες,  αφού αποτελεί για την αγορά τον συνδετικό κρίκο μεταξύ Ασίας και Ευρώπης.

Πολύ ενδιαφέρουσα, αναμφισβήτητα, για το λιμάνι του Βόλου η προοπτική να δημιουργηθεί «car terminal» στον προβλήτα 3.

Τι σημαίνει, όμως, αυτή η προοπτική; Ότι εγκαταλείπεται η άμεση μεταφορά  των θέσεων φορτοεκφόρτωσης του σκραπ και των χύδην φορτίων από τον προβλήτα 1 (σιλό) στον προβλήτα 3;

Η μεταφορά, ωστόσο, αυτή δεν είναι δυνητική, αλλά αποτελεί νομική υποχρέωση, που απορρέει, τόσο από το  εγκεκριμένο master plan του λιμανιού, όσο και από τους εγκεκριμένους περιβαλλοντικούς όρους. Και δεν αποτελεί μόνο νομική υποχρέωση, αλλά και επιθυμητή εξέλιξη, προκειμένου το λιμάνι και  η πόλη να αποκομίσουν τα πολλαπλά, εξαιρετικά σημαντικά οφέλη, στα οποία επανειλημμένως έχουμε αναφερθεί.

Θυμίζουμε ότι, πριν από έναν χρόνο, είχε ανακοινωθεί ότι βρίσκεται σε καλό δρόμο η διαπραγμάτευση μεταξύ ΟΛΒ και Χαλυβουργίας για τη μεταφορά της φορτοεκφόρτωσης του σκραπ από τον προβλήτα 1 σε τμήμα του προβλήτα 3.

Τι απέγινε αυτή η διαπραγμάτευση;

Για τον προβλήτα 3, εξάλλου,  είχε γίνει λόγος και για παραχώρηση, προκειμένου να δημιουργηθεί Σταθμός  Εμπορευματοκιβωτίων.

Τι ισχύει τελικά και ποιος είναι ο σχεδιασμός για τον προβλήτα 3;

Δυστυχώς, για όλα αυτά, όπως και για όλα τα μείζονα θέματα της πόλης, η απερχόμενη δημοτική αρχή «δεν υπάρχει». Θα το πούμε για μια ακόμη φορά. Η πόλη, πέντε χρόνια τώρα, δεν συζητά, δεν σχεδιάζει, δεν επικοινωνεί με τον μεταβαλλόμενο κόσμο, βαδίζει σαν ακυβέρνητο σκάφος, χωρίς πυξίδα, απομονωμένη από τα κέντρα εξουσίας. Το ζήσαμε τις μέρες αυτές με το ΓΠΣ, με το στρατόπεδο Γεωργούλα, με το λιμάνι.

Ευτυχώς, η κλεψύδρα του χρόνου πλέον αδειάζει.»