Οι αιτιάσεις του κ. Πρωθυπουργού για τη στάση των συνδικάτων και ιδίως τα περί «συμπαράταξης της ΓΣΕΕ στο στρατόπεδο του ΝΑΙ  κατά την περίοδο του δημοψηφίσματος», ξεπερνούν κατά πολύ τα όρια του πολιτικού θράσους και αγγίζουν εκείνα της γελοιότητας!

Και ναι, μεν, ο κ. Τσίπρας μπορεί να μην θέλει να θυμάται το αλλοιωμένο από τον ίδιον αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και την λαϊκή εντολή που δεν κόμισε προς τους Δανειστές, ούτε να θέλει να προσδιορίσει ακόμη τον …ακριβή αύξοντα αριθμό του Μνημονίου που θα έσκιζε, ευθύς ως εκλεγόταν Πρωθυπουργός! Αυτό όμως δεν του επιτρέπει να θρασύνεται τόσο και να αναζητεί συνεργούς, για να επιμερίσει τις τραγικές συνέπειες της πολιτικής του αμετροέπειας και αναξιοπιστίας.

Το Συνδικαλιστικό Κίνημα δεν θα του κάνει την χάρη. Εάν, μολοταύτα, θέλει ο κ. Τσίπρας να του αναγνωρισθεί κάτι καλό, ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν: Ας επαναφέρει το εργατικό Νομοθετικό πλαίσιο και τους μισθούς στην προ των μνημονίων κατάσταση, δείχνοντας την πολιτική «μαγκιά» του στους Βελκουλέσκου και Τόμσεν και όχι στους καταληστεμένους εργαζόμενους και συνταξιούχους!

Όσο δεν το κάνει, ματαίως αναζητεί συνεργούς!