Λίγες μόλις ημέρες μετά την «Ημέρα της Γυναίκας» και αυτό που αυτή η ημέρα πρεσβεύει, η αναπάντεχη απόφαση της Τουρκίας να αποχωρήσει από τη συμφωνία για την προστασία των γυναικών από τη βία, γνωστή και ως Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, μας πήγε πολλά χρόνια πίσω στο παρελθόν.

Η Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την πρόληψη και την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας άνοιξε για υπογραφή το Μάιο του 2011 στην Κωνσταντινούπολη. Έκτοτε έχει υπογραφεί από 45 χώρες. Με την υπογραφή τους τα κράτη δεσμεύονταν να χαρακτηρίσουν τη βία κατά των γυναικών-κοριτσιών, καθώς και όλες τις μορφές ενδοοικογενειακής βίας, ως έγκλημα και να το τιμωρήσουν αναλόγως.

Η σύμβαση αυτή αποτέλεσε ένα μεγάλο βήμα προόδου έναντι της βίας κατά των γυναικών, καθώς και της ενδοοικογενειακής βίας, τα οποία ουσιαστικά δεν μπορούν πλέον να θεωρούνται ιδιωτική υπόθεση.

Με ολοκληρωμένες και στοχευμένες πολιτικές έχουμε την υποχρέωση να προλαμβάνουμε τη βία, να προστατεύουμε τα θύματα και να τιμωρούμε τους δράστες.

Οφείλουμε να επιδεικνύουμε  μηδενική ανοχή.

Σύμφωνα με την Σύμβαση, η πρόληψη και η καταπολέμηση αυτού του είδους βίας δεν αποτελεί, πλέον, ζήτημα που έγκειται στην καλή θέληση, αλλά νομικά δεσμευτική υποχρέωση.

Η απόφαση της Τουρκίας να αποχωρήσει από την εν λόγω Σύμβαση, ούσα η πρώτη χώρα που αποχωρεί, προκαλεί τεράστια ανησυχία και φόβο για τη θέση της γυναίκας στη γείτονα χώρα, όπως και για τη βία που εμφιλοχωρεί στους κύκλους της οικογένειας.

Η ανησυχία εντείνεται μετά και από τις καταγγελίες και πληροφορίες που έχουν κατακλύσει τα μέσα ενημέρωσης περί τακτικών φαινομένων βίας.

Η οπισθοδρομική αυτή απόφαση έρχεται σε μία στιγμή, που οι αποκαλύψεις των κινημάτων «#MeToo» σε ολόκληρη την Ευρώπη ρίχνουν φως στις διαστάσεις της σεξουαλικής κακοποίησης των γυναικών και στη δυσκολία που αυτές αντιμετωπίζουν να την καταγγείλουν.

Ακόμη και σήμερα, δέκα σχεδόν χρόνια μετά την υπογραφή της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης, πολλές γυναίκες φοβούνται υπερβολικά ή ντρέπονται να ζητήσουν βοήθεια, πληρώνοντας ενίοτε τη σιωπή τους ακόμη και με την ίδια τους τη ζωή.

Οφείλουμε να σταθούμε υποστηρικτές και αρωγοί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και να είμαστε αμείλικτοι σε οποιαδήποτε παραβίαση αυτών που βασίζεται στη διάκριση, στον αποκλεισμό ή στον περιορισμό.

Η εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όμως, δεν εξελίσσεται ομαλά σε όλες τις χώρες και αυτό δεν πρέπει να το παραβλέπουμε.

Πλην όμως, ο άνθρωπος παραμένει άνθρωπος με ίδια δικαιώματα και αξίες, σε οποιαδήποτε χώρα, με οποιοδήποτε πολίτευμα, ανεξαρτήτως φύλου, χρώματος ή χαρακτηριστικών.

Ο πολιτισμός μας και οι αρχές μας, μας επιβάλλουν να αναδεικνύουμε την ισότητα, τις ίσες αξίες και την προστασία των θεμελιωδών ελευθεριών σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Είναι μία οικουμενική  προσπάθεια, ένας διαρκής αγώνας και αποτελεί υποχρέωση όλων μας.