«Η πολιτική δεν είναι αυτοσκοπός, φασαρία κατανομής υπουργείων, «αρμοδιοτήτων» και συμφερόντων, αλλά μέσον προς ένα σκοπό: την ηθική δόμηση των κοινωνιών και του ανθρώπου. Και ηθική δόμηση δεν υπάρχει όταν ο υπόκοσμος της πολιτικής γίνεται η επίσημη έκφρασή της.»

(Γεράσιμος Κακλαμάνης «Η πολιτική του σκότους»)

Ο Χίτλερ, για να ενισχύσει την εξουσία του και το λαϊκισμό του, πραγματοποιούσε περιοδικά πομπώδεις, θεαματικές εκδηλώσεις και ενέργειες, εξαίροντας το εθνικό μεγαλείο των Γερμανών. Στους λόγους που εκφωνούσε προς τις παραληρούσες μάζες, κυριαρχούσαν τυποποιημένα σχήματα σε γλώσσα απλουστευτική και ευκολότατα αφομοιώσιμη, τραυλίζοντας πολλές φορές ανολοκλήρωτες και άναρθρες φράσεις, περίπου όπως η ομιλία των μικρών παιδιών.

Ο χουνταίος Παπαδόπουλος ακολουθούσε σχεδόν την ίδια πρακτική (ακριβώς όπως κάνει σήμερα και ο αρχιφασίστας Μιχαλολιάκος του «χρυσαυγίτικου»  φασιστικού συρφετού). Στους λόγους του χρησιμοποιούσε ακραία καθαρευουσιάνικη διατύπωση, στερούμενη γραμματικής λογικής, δηλαδή καθαρές ασυναρτησίες εν γένει, χωρίς ειρμό, απευθυνόμενος σε κοινό που ήταν της δημοτικής! (Φαίνεται πως η σχιζοφρένεια είναι εγγενής κατάσταση στην ελληνική κοινωνία  καλλιεργημένη από το 1821, κληρονομείται από γενιά σε γενιά και συντηρείται από τη δημόσια εκπαίδευση).

Σύνολη η χουντική ηγεσία, δεν έχανε ευκαιρία να στήνει «πανηγύρια» σε δημόσιους χώρους και σε στρατώνες ανά την επικράτεια, και με μόνιμο ηλίθιο μειδίαμα έσερναν καλαματιανά και τσάμικα. Το σκηνικό συμπληρωνόταν με την απαραίτητη διακόσμηση από σημαιάκια ξηράς-θαλάσσης δεμένα σε σχοινιά, απλωμένα σε όλο το χώρο του «πανηγυριού», καθώς και ό,τι άλλο εξέπεμπε ένα θάμπος εντυπωσιασμού (λάμπες απλές και έγχρωμες, φωτογραφίες των χουνταίων ηγετών, σερμπαντίνες και άλλα καραγκιοζιλίκια).

Ο αυθαιρέτως δημαρχεύων στον Καλλικρατικό Δήμο Βόλου (εφεξής «αυθαίρετος»), άξιος σπουδαστής του μιμητισμού, εφαρμόζει κι αυτός ανάλογη πρακτική. Ευνοημένος από τη δεδομένη  συγκυρία της ιδεολογικής παρακμής, της απαξίωσης πολιτικών και κομμάτων, της κρίσης αξιών και ηθών και της γενικής κοινωνικής παθητικότητας, έχει καταφέρει και σέρνει την τοπική κοινωνία στην έσχατη και πιο αισχρή διάσταση του λαϊκισμού, της κοινωνικής ιζηματοποίησης και της πολιτιστικής ξηρότητας.

Μια απίστευτη αποκρουστική χυδαιότητα σε ημερήσια διάταξη, σε γλώσσα του ποδοσφαίρου και της «νύχτας», η οποία συντελεί σε ένα πρωτόγνωρο υποβιβασμό του τοπικού δημόσιου πολιτικού λόγου. Μια αλαζονεία πατριαρχικής και φαλλοκρατικής νοοτροπίας που εκδηλώνεται εν παντί τόπω και χρόνω, με φρασεολογία και ύφος μοναδικής ιταμότητας και πρωτοφανούς δημόσιου εκχυδαϊσμού κάθε έννοιας της αξιοπρέπειας του ανθρώπου.

Η λεκτική πενία και η απουσία αφηρημένων εννοιών, δηλαδή ιδεών, σε κάνει να καταφεύγεις «σε λόγο που είναι συνήθως υπεραπλουστευστικός και μάλιστα υποτυπώδης, με τις παραφθορές, την «αργκό» και τα στερεότυπα που αποτελούν την εκάστοτε λεκτική μόδα των κατωτέρων στρωμάτων, ώστε να είναι και εύκολα αφομοιώσιμος και αρεστός». (Ευάγγ. Λεμπέση: Η κοινωνιολογία του τύπου – πρόλογος Κωνστ. Καλλιγά)

 

Ενόμιζε ο «αυθαίρετος» μέσα στη ζάλη του μιμητισμού του , πως με καφεδρόμια, «παραστάσεις», εκδηλώσεις και «πανηγύρια», θα εξασφάλιζε κάποια οργανική λειτουργικότητα της πόλης και μια κάποια προαγωγή της ποιότητας της ζωής των κατοίκων της. Αλλά τι άλλο να ενόμιζε δηλαδή; «Η λεκτική πενία υποδηλώνει και συνεπάγεται ταυτόχρονα νοητική πενία. Η γλώσσα είναι θεμελιακό στοιχείο και καθρέφτης μαζί της αυτοσυνειδησίας, της ταυτότητας, της ιδιοσυγκρασίας και της πολιτισμικής «ετερότητας» μιας ανθρώπινης κοινωνίας.» (Ευάγγ. Λεμπέση: ο.π.)

Μια ολόκληρη πόλη και οι κάτοικοί της δεν είναι «μπουζουκομάγαζο» μεγάλης κλίμακας, ούτε και γίνεται να μετατρέψεις ολόκληρη την πόλη σε «μπουζουκομάγαζο» για να την διοικήσεις επειδή μόνο αυτό ξέρεις να κάνεις. Αργά ή γρήγορα στην πρώτη δύσκολη κατάσταση, όπου παίζουν σημαντικό ρόλο οι λειτουργίες των υποδομών μιας πόλης και η ετοιμότητα των υπηρεσιών, η ανικανότητα και η ακαταλληλότητα θα γίνουν ολοφάνερες και η τοπική κοινωνία θα σε «ξεράσει».

Τα προβλήματα του νερού που αναδείχτηκαν στο πρόσφατο χιονιά, κατέδειξαν την πλήρη ανεπάρκεια του «αυθαίρετου» και των συν αυτώ για μια στοιχειώδη μέριμνα που θα εξασφάλιζε την ομαλή υδροδότηση του πολεοδομικού συγκροτήματος, πράγμα που σημαίνει και την ομαλή κοινωνική δραστηριότητα και διαβίωση των κατοίκων της.

Άλλωστε το «Μονακό» δε γίνεται με ελιές «μπονζάι» και κυκλάμινα που ραντίζονται με καυσαέριο, ούτε με λωρίδες καουτσούκ και συντριβάνια «στολίδια» των καφέ μπαρ. Το μοναδικού κάλους φυσικό τοπίο της Μαγνησίας  μπορεί να συνδυάσει διαφορετικές εποχικές απολαύσεις και εκδηλώσεις ψυχαγωγίας. Μπορεί επίσης να συνδυάσει καλλιέργεια φυσικής αισθητικής και πολιτισμικής δημιουργίας, διότι διαθέτει αγνάντεμα και επαφή με το Αιγαίο, την κοιτίδα των πολιτισμών.

Το αιγαιοπελαγίτικο φως αποτελεί ψυχική προϋπόθεση ζωής και «η φύση την άνοιξη στήνει χορό με τον έρωτα» καθώς έλεγε ο Δ. Σολωμός. Τα αναβοσβήνοντα φωτάκια και άλλα παρόμοια «πανηγυριώτικα» για να γίνει η πόλη μας «ερωτεύσιμη», είναι ηχηρές αηδίες και ευτελισμός . Η συνεχιζόμενη «αυθαιρεσία» προσβάλει βάναυσα την τοπική κοινωνία και βεβηλώνει την ιστορία της περιοχής.

Χωρίς όμως τη συμπαράσταση και την υποστήριξη μερίδας των τοπικών ΜΜΕ (έντυπα και οπτικοακουστικά), ισως να μην μπορούσε ο «αυθαίρετος» την προσπάθεια της μετατροπής της πόλης σε απέραντο «μπουζουκομάγαζο» με ιαχές ποδοσφαιρικής «αρένας». Από κοντά λοιπόν και η «δημοσιογραφία» της συμφοράς και του ελέους, που απευθύνεται στα κατώτερα ένστικτα των χασμώμενων στη θέαση της πρωινής και μεσημεριανής συσσωρευμένης τηλεοπτικής βλακείας.

Δια των μέσων αυτών εκπέμπεται μια οργανωμένη επιχείρηση αλλοτρίωσης συνειδήσεων, σε πλήρη ταύτιση με την λαϊκίζουσα «αυθαίρετη» δημοτική πρακτική, χρησιμοποιώντας πανομοιότυπο ύφος και φρασεολογία σε καθημερινή βάση . Ο λαϊκισμός αυτών των μέσων διαμορφώνει «μία μάζα γνωστική χωρίς ουσιαστική ενημέρωση, χωρίς ωριμότητα και κριτική ικανότητα, χωρίς ήθος και ύφος. Καταρρίπτοντας την ωριμότητα, τη νόηση, το ήθος και το ύφος μιας κοινωνίας, ο λαϊκισμός υποβιβάζει την όλη ποιοτική στάθμη της δημόσιας και κοινωνικής ζωής.

Είναι φαινόμενο εκφυλιστικό. Συντείνει, μαζί με άλλα στοιχεία, στον εκμαυλισμό και στην αποβλάκωση της κοινωνίας, στην πνευματική, ηθική και ψυχική στείρωσή της, στην μετατροπή της σε μία μάζα εσωτερικά σβησμένων, ολιγοφρενών και αγνωστικών επιγόνων και θρασύδειλων απελεύθερων, που δεν είναι σε θέση να κρίνουν και να διακρίνουν, τελικά δε και κατά συνέπεια να αυτοπροσδιοριστούν». (Ευάγγ. Λεμπέση: ο.π.)

Τα πολιτικά πρόσωπα της περιοχής και τα κόμματα έχουν τεράστιες ευθύνες με την ανοχή και την αδιαφορία που συνεχίζουν να δείχνουν. Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ φέρει μεγάλο μερίδιο εθύνης στο ότι ο «αυθαίρετος» διαφεντεύει την πόλη. Προκειμένου να κερδηθεί η περιφέρεια της Αττικής θυσίασαν την έδρα της Δούρου (προ πάντων το αθηνοκεντρικό κράτος).

Εδώ δε θα μπορούσαν να κάνουν το ίδιο π.χ. με τον Μεϊκόπουλο;

Ο τοπικός βουλευτής της Ν.Δ. αποφεύγει να πει οτιδήποτε και να πάρει θέση για τα τεκταινόμενα στην πόλη, προφανώς διότι αντλεί ψήφους για την βουλευτική του έδρα από την ίδια δεξαμενή ψήφων που αντλεί και ο «αυθαίρετος».

Το ΚΚΕ, μπερδεμένο στον ιστό της οξύμωρης κεντρικής πολιτικής του (που έχει και τοπικές προεκτάσεις), από τη μια οργανώνει ξεχωριστές συγκεντρώσεις, πορείες και πολιτικές εκδηλώσεις και από την άλλη καλεί σε «παλλαϊκό αγώνα», «πανεργατικό μέτωπο», «ενωτική πάλη»… (!!!) Τι θέση θα μπορούσε να πάρει άραγε σε τοπικό επίπεδο;

Φαίνεται τελικά πως η μόνη λύση για την πόλη είναι να πάρει η τοπική κοινωνία τις τύχες της στα χέρια της,  διότι ούτε οι «καρέκλες» προάγουν ένα κάτι, ούτε βέβαια, πολύ περισσότερο, οι «αυθαιρεσίες». Αυτό που αποτελεί σήμερα αναγκαιότητα περισσότερο από ποτέ, είναι η δημιουργία ενός αυτόνομου τοπικού πολιτικού φορέα από πολίτες που θα το θεωρήσυν ως το μόνο και αποκλειστικό βήμα πολιτικής τους έκφρασης και δράσης.

Η αυτοοργάνωση στο επίπεδο της πολιτικής βάσης, η αυτοδιαχείρηση των προβλημάτων και της επίλυσής τους και η αυτοθέσμιση των κοινωνικών δομών, οφείλουν να είναι τα κύρια στοιχεία προς την κοινωνική χειραφέτηση,  τον κοινοτισμό και την άμεση δημοκρατία. Επειδή το κείμενο όμως έχει ηδη μακρυγορήσει σύντομα θα επανέλθουμε επ' αυτών πιο αναλυτικά.

ΥΓ. Έχουμε και μια πρόταση για τον «αυθαίρετο» προς επίρρωση του λαϊκισμού του . Να βοηθήσει τη μεταφορά του Επιταφίου το ερχόμενο Πάσχα, φέρων βλακικήν περικεφαλαίαν ίνα εκπληρωθή τοιουτοτρόπως το ρητόν του Κυρίου:  «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι διότι θέλουσιν κληρονομήσει την βασιλεία των ουρανών…» . Δι' αυτής της δόξης ίσως παραιτηθή της ποθουμένης βασιλείας επί της γης και δη της Μαγνησιακής .