Μεγάλος νικητής ή μήπως ηττημένος; Για τον Ταγίπ Ερντογάν δεν ήταν το ιδεατό αποτέλεσμα. Δεν ήταν ο θρίαμβος που προσδοκούσε.

Ο Τούρκος πρόεδρος, που ελέγχει τα μέσα ενημέρωσης και την κρατική γραφειοκρατία, και κατ' επέκταση τον εκλογικό μηχανισμό, κέρδισε οριακά, μετά από μια προκλητικά μονόπλευρη προεκλογική εκστρατεία, με ακραία χαρακτηριστικά προπαγάνδας, και σε συνθήκες περιορισμού ελευθεριών, καθώς εξακολουθεί να ισχύει ο νόμος έκτακτης ανάγκης.

Η αντιπολίτευση καταγγέλει ατασθαλίες, ακόμη και νοθεία, και ζητεί επανακαταμέτρηση, ενώ ακόμη και κορυφαία στελέχη του κυβερνώντος κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης αναγνωρίζουν ότι το ποσοστό που έλαβε το «ναι» είναι χαμηλότερο του επιδιωκόμενου.

Υπό αυτές τις συνθήκες το 51,3% που έλαβε ο Τουρκος πρόεδρος δεν μπορεί να ερμηνευθεί ως επιτυχία. Αφήνει μεγάλα περιθώρια αμφισβήτησης της διαδικασίας αναθεώρησης του Συντάγματος από την οποία θα αντλεί την ακόμη μεγαλύτερη εξουσία του. Αλλά στη μονοκρατορία Ερντογάν δεν θα εισακουσθούν οι ενστάσεις της αντιπολίτευσης. Η χώρα θα εισέλθει σε μια περιοδο ακόμη μεγαλύτερης αβεβαιότητας και αποσταθεροποίησης που θα έχει αντίκτυπο και στην οικονομία.

Παρά τις ενθουσιώδεις δημόσιες δηλώσεις του, ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς πέτυχε μεν τον στόχο του να αναδειχθεί και θεσμικά σε απόλυτο άρχοντα, να γίνει ο ανεξέλεγκτος ηγεμόνας, αλλά δεν είναι ικανοποιημένος. Η εθνοτική συνοχή καταρρέει, η πολιτική συνύπαρξη πλήττεται ανεπανόρθωτα, στην πορεία θα αμφισβητηθεί και η εδαφική ακεραιότητα της χώρας.

Το πως θα αντιδράσει ο Ερντογάν έναντι των εσωτερικών αντιπάλων και αμφισβητιών, αλλά και των εξωτερικών επικριτών ή μάλλον «εχθρών», μένει να φανεί.

Πάντως, από την πλευρά τους, οι δυτικοί βλέπουν τα σύννεφα να πυκνώνουν και ανησυχούν για την ανεξέλεγκτη πορεία μιας βαθιά διχασμένης Τουρκίας υπό την ηγεσία ενός αυταρχικού προέδρου – που μπορεί να δηλώνει νικητής, αλλά είναι μάλλον ηττημένος – τον οποίο δεν θεωρούν πλέον αξιόπιστο εταίρο και σύμμαχο.