Ο τρόπος με τον οποίο εξελίσσεται η δημόσια και η διεθνής συζήτηση για το βρετανικό δημοψήφισμα είναι αρκετά σουρεαλιστική. Για να χρησιμοποιήσω την περίφημη φράση του Κρίστοφερ Κλαρκ (για τα αίτια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου), θυμίζει «υπνοβάτες» οι οποίοι ασυνείδητα οδεύουν προς την καταστροφή.

Λίγοι εκτός Βρετανίας αντιλαμβάνονται τι ακριβώς θέλει η Βρετανία (αυτό δεν είναι τυχαίο, αφού ελάχιστοι το αντιλαμβάνονται και εντός της Βρετανίας). Για την ακρίβεια, μέχρι πρόσφατα, λίγοι εκτός Βρετανίας γνώριζαν ότι πραγματοποιείται οποιουδήποτε είδους διαπραγμάτευση. Είναι χαρακτηριστικό ότι την ημέρα της συνάντησης Κάμερον-Τουσκ, στα τέλη Ιανουαρίου, τα βρετανικά μέσα την παρουσίαζαν ως μια «κρίσιμη ημέρα» για τη σχέση Βρετανίας – Ε.Ε. Στα ευρωπαϊκά μέσα, πρώτη είδηση από τη Βρετανία ήταν ο θάνατος του θρυλικού παρουσιαστή της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου Terry Wogan, ενώ η είδηση της συνάντησης -όταν υπήρχε- ήταν κρυμμένη στις πίσω σελίδες των εφημερίδων και των ιστοσελίδων.

Το θέμα του δημοψηφίσματος τέθηκε από τον πρωθυπουργό Ντέιβιντ Κάμερον ως μέρος μιας όχι ιδιαίτερα επιτυχημένης κίνησης υποτιθέμενης πολιτικής μαεστρίας (statesmanship), αλλά στην πραγματικότητα υψηλού ρίσκου και εγγυημένα χαμηλού κέρδους. Ο Κάμερον υποσχέθηκε δημοψήφισμα για να εξευμενίσει τα ευρωσκεπτιστικά τμήματα του κόμματός του και της κοινωνίας, χωρίς όμως να έχει υπάρξει κανένας σοβαρός σχεδιασμός στρατηγικής, οικονομικής ή άλλης δημόσιας πολιτικής για τις επιλογές που έχει η Βρετανία – το τι θέλει ακριβώς να πετύχει, το πού θέλει ή δεν θέλει να πάει. Επρόκειτο και εξακολουθεί να είναι ένα ντιμπέιτ που διεξάγεται με καθαρά ψυχολογικούς, συναισθηματικούς, όρους.

Δεν είναι τυχαίο ότι, καθ' όλο το διάστημα πριν από την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος, οι δημοσκοπήσεις επικεντρώνονταν συνεχώς στην ερώτηση εάν ο Ντέιβιντ Κάμερον μπορεί να εξασφαλίσει «μια καλή συμφωνία» («a good deal») χωρίς κανείς -ούτε από τη μία πλευρά, ούτε από την άλλη- να έχει ξεκαθαρίσει γιατί πρέπει να υπάρξει επαναδιαπραγμάτευση, πόσω μάλλον το τι θα αποτελούσε «καλή συμφωνία». Επομένως είναι πολύ πιθανό το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος να μην κριθεί από την ουσία -το γράμμα- της συμφωνίας, αλλά από το ποιος θα καταφέρει να «πακετάρει» το περιεχόμενό της με τον τρόπο που θα συμφέρει την πλευρά του Ναι ή του Οχι.

Πηγή: kathimerini.gr