Τον ρόλο που του ανατέθηκε να παίξει σαν γραμματέας της διοίκησης του ΕΚΒ εκπλήρωσε για άλλη μια φορά ο Δ. Βασιλείου.

Μιλώντας ως εκπρόσωπος του ΔΣ του Τοπικού Συνδέσμου Βιομηχάνων- κανονική θέση την οποία επάξια δικαιούται- πρόβαλλε θέσεις που καμία σχέση δεν έχουν με τις διεκδικήσεις των εργαζομένων, όπως «να δοθούν κίνητρα στους βιομήχανους, για να είναι οι επιχειρήσεις τους ανταγωνιστικές στο εξωτερικό», «να τους δοθεί φτηνό ρεύμα», «να τους μειωθούν οι εισφορές», σε μια περίοδο που οι εργαζόμενοι δίνουν μεγάλη μάχη ενάντια στον αντιασφαλιστικό νόμο της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Μάλιστα με περίσσιο θράσος παρουσίασε αυτές τις θέσεις που είναι πάγιες απαιτήσεις της μεγαλοεργοδοσίας, σαν θέσεις του ΔΣ του ΕΚΒ, όταν ποτέ δεν έχουν έρθει για συζήτηση στην ολομέλεια της διοίκησης τέτοιες προτάσεις. Εκτός βέβαια αν είναι θέσεις που έχουν συναποφασίσει στο προεδρείο της διοίκησης του ΕΚΒ.
Ταυτόχρονα βέβαια δεν έχασε την ευκαιρία να τα «ψάλλει» στους εργαζόμενους, κατηγορώντας τους για αδιαφορία και έλλειψη αγωνιστικότητας.

Πραγματικά χρειάζεται μεγάλο θράσος για να κουνά το δάχτυλο στους εργαζόμενους και να παριστάνει τον αγανακτισμένο από την στάση τους «συνδικαλιστής» σαν τον Δ. Βασιλείου, όταν αυτός και η παράταξή του, ΔΑΚΕ, όλα τα προηγούμενα χρόνια έχουν κάνει τα πάντα για την υποταγή του συνδικαλιστικού κινήματος και την παράδοση στο μεγάλο κεφάλαιο, όλων των εργατικών κατακτήσεων, με την συμμετοχή τους και την υπογραφή τους σε όλους τους κοινωνικούς διαλόγους.

Όταν σωματεία που τα έχουν στην επιρροή τους, είναι καραμπινάτοι υποστηρικτές της εργοδοσίας. Όταν ακόμη και ο ίδιος είναι πρόεδρος ενός σωματείου φάντασμα, το οποίο δραστηριοποιείται κάθε τρία χρόνια, μόνο και μόνο για να βγάλει αντιπροσώπους για το Συνέδριο του ΕΚΒ και με ψηφίσαντες που ούτε και οι ίδιοι δεν ξέρουν ότι ψήφισαν.

Αλήθεια ποιες είναι οι ενέργειες οι δικές του, της παράταξής του, αλλά και της πλειοψηφίας της διοίκησης του ΕΚΒ εξ' ονόματος του οποίου μιλάει για την αφύπνιση, την οργάνωση, την μαχητικοποίηση και την κινητοποίηση των εργαζομένων;
Ακόμα και αυτές οι δηλώσεις του με τις οποίες δήθεν αγωνιά για τους αγώνες των εργαζομένων, αποπνέουν γκρίνια, μοιρολατρία και απογοήτευση ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν διάθεση, δεν συμμετέχουν στους αγώνες, άρα αυτοί είναι υπεύθυνοι για όλα όσα τους συμβαίνουν.

Και βέβαια κουβέντα δεν λέει για τις δικές του ευθύνες αλλά και της πλειοψηφίας της διοίκησης του ΕΚΒ, στην οποία και αυτός ανήκει. Εξάλλου πριν από δύο μήνες μια χαρά τα βρήκαν μεταξύ τους και από κοινού αυτοπροτάθηκαν για τις θέσεις του προεδρείου, βγάζοντας εκτός προεδρείου τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, που στο πρόσφατο Συνέδριο του ΕΚΒ, οι αντιπρόσωποι τους ανέδειξαν σε δεύτερη δύναμη.

Εμείς από την μεριά μας, λέμε στους εργαζόμενους ότι έχουν άλλη μία ευκαιρία για να βγάλουν συμπεράσματα για τον βρώμικο και ύπουλο ρόλο των εργοδοτικών και κυβερνητικών συνδικαλιστών.

Ταυτόχρονα τους επισημαίνουμε την ανάγκη να οργανώσουν οι ίδιοι την πάλη τους ξεπερνώντας αυτές τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, όσο αυτές θα πλειοψηφούν στα ΔΣ των σωματείων. Παράλληλα και με κάθε ευκαιρία να ενισχύουν τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ πετώντας τους εντεταλμένους των εργοδοτών έξω από το εργατικό- συνδικαλιστικό κίνημα.

Να δώσουν με το ΠΑΜΕ τη μάχη για την επιτυχία της 48ωρης απεργίας ενάντια στο αντιασφαλιστικό έκτρωμα της κυβέρνησης.