ΙΩΑΝΝΑ ΜΑΝΔΡΟΥ

To σύνολο της νοσοκομειακής δαπάνης υποχρεούται να καταβάλει ο ΕΦΚΑ σε ασφαλισμένους, όταν σε περιπτώσεις επείγοντος και όλως αναγκαίου περιστατικού, προσφεύγουν σε ιδιωτικά νοσοκομεία, διότι δεν υπάρχει διαθεσιμότητα στο Εθνικό Σύστημα Υγείας.

Η απόφαση εκδόθηκε από το Συμβούλιο της Επικρατείας και αφορά σε δαπάνες που πληρώθηκαν σε ιδιωτική κλινική, που δεν ήταν συμβεβλημένη με τον ασφαλιστικό φορές για επείγον περιστατικό, όταν  στα δημόσια νοσοκομεία δεν βρέθηκε  κρεβάτι ή δεν υπήρχαν οι απαραίτητες σύγχρονες μέθοδοι διάγνωσης και θεραπείας ή δεν λειτουργούσαν τα ιατρικά μηχανήματα για την περίθαλψη  ασθενών.

Η υπόθεση που έφθασε να κριθεί στο ΣτΕ χρονολογείται από το 2004.

Ειδικότερα,  σύζυγος ασφαλισμένου η οποία ήταν στον 6 μήνα της εγκυμοσύνης της, εισήλθε εκτάκτως σε μαιευτήριο. Δύο μέρες μετά γέννησε ένα αγοράκι, το οποίο εισήχθη σε μονάδα εντατικής παρακολούθησης νεογνών, λόγω προωρότητας σε ιδιωτικό μαιευτήριο. Το μωρό, δύο μήνες περίπου μετά, εξήλθε από την εν λόγω ιδιωτική  μονάδα, όταν βρέθηκε κενή θερμοκοιτίδα  στο γενικό νοσοκομείο παίδων η «Αγία Σοφία», όπου και τότε διεκομίσθη.

Το σύνολο των  νοσηλειών του μωρού στην ιδιωτική μονάδα ανήλθαν σε 24.370 ευρώ, καθώς αντιμετώπιζε προωρότητα, αναπνευστική ανεπάρκεια και μετεωρισμό κοιλίας.

Ο ασφαλιστικός φορέας, δέχθηκε μεν ότι επρόκειτο για επείγον περιστατικό, αλλά  αρνήθηκε να καταβάλλει το σύνολο  των 24.370 ευρώ. Επικαλούμενος το τιμολόγιο της ισχύουσας κρατικής διατίμησης για τα νοσηλεία σε ιδιωτικά θεραπευτήρια του εσωτερικού ενέκρινε στον ασφαλισμένο μόνο το ποσό των 8.599 ευρώ για την δαπάνη νοσηλείας.

Ο πατέρας άσκησε ένσταση και ζητούσε το υπόλοιπο ποσό που είχε καταβάλλει για τα νοσήλια του παιδιού. Ο ασφαλιστικός φορέας του έδωσε επιπλέον 5.500 ευρώ, αλλά ο ασφαλισμένος άσκησε νέα προσφυγή ζητώντας τα υπόλοιπα 10.278 ευρώ που είχε καταβάλλει, χωρίς αυτή να ευδοκιμήσει.

Κατόπιν αυτού, ο ασφαλισμένος προσέφυγε στην Δικαιοσύνη και  το Συμβούλιο της Επικρατείας τον δικαίωσε, κρίνοντας ότι ο ασφαλιστικός φορέας «υποχρεούται να παρέχει στους ασφαλισμένους του νοσοκομειακή περίθαλψη και όταν αδυνατεί αντικειμενικά προς τούτο, οφείλει να καταβάλει το σύνολο των δαπανών, στις οποίες αυτοί (σ.σ.: ασφαλισμένοι) υποβλήθηκαν εξαιτίας αυτής της αδυναμίας του και όχι να καταβάλει μόνο το ποσό της κρατικής διατίμησης».