Ιστορική ήταν η χθεσινή ημέρα (18/9) για την Ιερά Μονή Παναγίας Λαμπηνούς Πηλίου, καθότι τελέστηκε από τον Ποιμενάρχη κ. Ιγνάτιο η Ρασοφορία της πρώτης Μοναχής, γεγονός που σηματοδοτεί την ουσιαστική ανασύσταση της Μονής, ύστερα από πολλές δεκαετίες εγκατάλειψης.

Η Ρασοφορία της Μοναχής Χρυσοστόμης έγινε σε κλίμα μεγάλης συγκίνησης, παρουσία αντιπροσωπειών άλλων Ιερών Μονών, πλήθους προσκυνητών και κατοίκων της γύρω περιοχής, για τους οποίους η επαναλειτουργία της Μονής συνιστά ιδιαίτερη ευλογία, σε μία, μάλιστα, εποχή που τα Μοναστήρια μας γίνονται πόλος έλξης και παρηγοριάς για πολλούς πονεμένους και δοκιμαζόμενους ανθρώπους.

Στην ομιλία του ο κ. Ιγνάτιος επεσήμανε ότι «σήμερα ευφραίνονται οι ψυχές πατέρων και αδελφών που σε ανύποπτο χρόνο συγκρότησαν αυτό το Μοναστήρι, που αγίασαν με τα δάκρυα και τους ασκητικούς κόπους τους τούτα τα χώματα, όσο και οι καρδιές όσων κράτησαν την ελπίδα ζωντανή και την προσευχή τους δυνατή να ξαναδούν την Μονή ανοικτή…».

Ο Σεβασμιώτατος τόνισε, επίσης, ότι «ο Μοναχισμός είναι η ραχοκοκαλιά της Εκκλησίας και οι μοναχοί τα διαμάντια κάθε τοπικής εκκλ/κής κοινότητας, που κρατούν την προσευχή ζωντανή και λειτουργούν ως ολοφώτεινοι φάροι για όλους τους πιστούς».

Ο κ. Ιγνάτιος εκθείασε την προσφορά στο ζωντάνεμα της Μονής του Ιεροκήρυκος της Ιεράς Μητροπόλεως Αρχιμ. Επιφανίου Δημητρίου, ο οποίος την τελευταία πενταετία ανέλαβε το πολύμοχθο έργο της επαναλειτουργίας της και της συντήρησης των κτιριακών εγκαταστάσεών της και μίλησε για την νέα σελίδα στην ιστορία της Μονής που πλέον ξεκινά, υπό τον πνευματική καθοδήγηση του π. Χρυσοστόμου Σταυρίδη, στο πρόσωπο της αδελφής της Χρυσοστόμης, της πρώτης από μια μικρή γυναικεία αδελφότητα, που πρόκειται σύντομα να συγκροτηθεί γύρω της.

Τέλος,χαρακτήρισε την ανασύσταση της Μονής «θαύμα, σε μια εποχή αρνήσεως, που πολλές αξίες καταρρέουν, αλλά οι άνθρωποι αναζητούν το αυθεντικό και το αληθινό, την πραγματική ελευθερία. Σε αυτή την εποχή ο Μοναχισμός είναι αγώνισμα ηρωικό, αλλά και μεγάλη χαρά…». Κάλεσε την αδελφή Χρυσοστόμη «να επιδείξει υπομονή στις θλίψεις και στους πειρασμούς και να γνωρίζει ότι, εφόσον κρατήσει ζωντανό τον Θείο έρωτα για τον Χριστό, δεν έχει τίποτα να φοβηθεί…».