Με επίκεντρο τον πανηγυρίζοντα μεγάλο ενοριακό Ναό του Αγίου Νεκταρίου Ν. Ιωνίας  Βόλου, γιορτάστηκε και φέτος στην Τοπική Εκκλησία η Μνήμη του Αγίου Νεκταρίου, προεξάρχοντος του Μητροπολίτου Δημητριάδος  Ιγνατίου, με τη συμμετοχή του ιερού kλήρου και του ευσεβούς Λαού της πόλης.

Στο κήρυγμά του, κατά τον Πανηγυρικό Εσπερινό, ο Σεβασμιώτατος μεταξύ άλλων ανέφερε: «Ο Άγιος Νεκτάριος αποτελεί ιδιαίτερα για τους επισκόπους παράδειγμα προς μίμηση». Θέλοντας να σκιαγραφήσει τη μορφή του Αγίου μας, στάθηκε σε τρία σημεία της ζωής του Αγίου, που σφράγισαν τη ζωή του και αποτελούν ηθικό δίδαγμα για μας.

Πρώτο είναι η απόλυτη αφοσίωση στην Εκκλησία, δεύτερο η ακλόνητη πίστη του στη ζωή της Εκκλησίας και ταυτόχρονα η υπομονή μέσα στον εκκλησιαστικό βίο, γιατί, ενώ αναδείχθηκε στο βαθμό του επισκόπου. τα τάλαντά του και οι φίλοι του έστρεψαν τα βέλη επάνω του. Γιατί αυτοί δεν μπορούσαν να αντέξουν την αλήθεια του. Γι' αυτό δυσφημίστηκε, συκοφαντήθηκε και εκδιώχθηκε. Και ενώ ανθρώπινα για να αποδείξει την αλήθεια έπρεπε να αντιδράσει, αυτός υπέμεινε σιωπώντας.

Συνέχισε λέγοντας : «Η διακονία του και η μεριμνά του ήταν πρωτίστως για τους ανθρώπους. Όταν ο Άγιός μας ήρθε  στην Ελλάδα, πάλι με απλότητα διακόνησε την Εκκλησία. Αρχικά ως ιεροκήρυκας  στην επαρχία, πιστεύοντας ότι το κατεξοχήν έργο του επισκόπου είναι η διακονία του λόγου. Ακόμη όταν η Εκκλησία τον κάλεσε να γίνει Διευθυντής στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή, εκείνος αποτέλεσε παράδειγμα προς μίμηση για όλους,  για τους μαθητές και τους καθηγητές, αναφερόμενος και σε κάποιες μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν στην εποχή του Αγίου.

Επίσης είπε ότι η ζωή του Αγίου σφραγίζεται  με  τη δημιουργία της μοναστικής αδελφότητας στην Αίγινα, καθώς εκείνη την εποχή ο μοναχισμός και ιδιαίτερα ο γυναικείος μοναχισμός, είχε υποχωρήσει εντελώς. Γνωρίζοντας ο Άγιος ότι δεν υπάρχει ζωντανή εκκλησία χωρίς μοναχισμό ανδρικό και γυναικείο ανέλαβε στην Αίγινα τη δημιουργία του μοναστηριού. Ακόμη και εκεί δέχθηκε συκοφαντίες, αλλά αυτός είχε επιλέξει να ζήσει και να αγιάσει αφήνοντας σε μας παρακαταθήκη  προς ευλογία τα ιερά λείψανα του τα οποία θαυματουργούν ακόμα και στις μέρες μας.

Τέλος, αναφέρθηκε στη διακονία που πρέπει να έχουν οι κληρικοί,  οι οποίοι καλούνται να διακονούν την Εκκλησία όπως ο Άγιος Νεκτάριος με την ίδια υπομονή, παρόλο που η εκκλησία πάντοτε διώκεται και θα πορεύεται πάντα σταυρωμένη, γιατί αυτόν έχει ως Κεφαλή της και Θεό της, τον Σταυρωμένο Θεό, την ταπεινή αγάπη αλλά πάντοτε θα υπάρχει η ανάσταση και οι ανθρώπινες ψυχές γνωρίζουν  την ανάσταση. Και αν ακόμη  περνάμε στο Γολγοθά, ξέρουμε ότι η ανάσταση είναι το γεγονός της ζωής μας ,για αυτό μπορούμε και υπομένουμε.

Έτσι πορεύεται και η Εκκλησία. Σταυρωμένη μεν, Αναστημένη δε. Γιατί η  Εκκλησία σήμερα έχει ανάγκη από κληρικούς, μοναχούς και μοναχές, καθώς η εποχή μας είναι στείρα  και πρέπει εμείς με το παράδειγμά μας να αναδείξουμε διαμάντια για να μας διακονήσουν και να μας διαδεχθούν και αυτό το έργο είναι ευθύνη όλων μας.» Κλείνωντας αναφέρθηκε και στη διακονία των κληρικών που προσφέρονται με ανιδιοτέλεια στην Εκκλησία, χωρίς το κράτος να τους εξασφαλίζει τα αναγκαία και κάλεσε όλο τον κόσμο να στηρίξει αυτή την προσπάθεια .

Στο τέλος του Εσπερινού  ο Σεβασμιώτατος  απέμεινε  στον εφημέριο του Ναού π. Θωμά Ζάχο με το οφφίκιο του οικονόμου,  θέλοντας να τον επιβραβεύσει με τον τρόπο αυτό για την μέχρι τώρα επιτυχή του διακονία.

Ανήμερα της εορτής τελέστηκε πανηγυρική Θεία Λειτουργία, ιερουργούντος του Σεβ. κ Ιγνατίου. Τον Θείο Λόγο κήρυξε ο ιεροκήρυκας Αρχιμ. Πάμφιλος Κοιλιάς.