Με κατάνυξη και ιεροπρέπεια, τελέστηκε το μεσημέρι της Μεγάλης Παρασκευής, η τελετή της Αποκαθήλωσης, στον λόφο της παλαιάς   Μονής Παναγίας Ξενιάς, από τον μητροπολίτη Δημητριάδος  Ιγνάτιο, τον πλαισίωσαν ιερείς της επαρχίας Αλμυρού, εκπρόσωποι των Αρχών και πλήθος πιστών.

Στην ομιλία του  επεσήμανε ότι τελετές σαν κι αυτή, που κατά το έθος πραγματοποιούνται στην Μητρόπολή μας, «βοηθούν να νιώσουμε το μέγεθος της θυσίας του Χριστού και να προετοιμαστούμε για να βιώσουμε το Πάσχα». Παρατήρησε ότι «ο Κύριος εκουσίως έφθασε στο έσχατο σημείο της ανθρώπινης ταπείνωσης, για να μας χαρίσει την Ανάσταση και την Ζωή». Αναφέρθηκε, επίσης, στον διάλογο του Κυρίου με τους δύο συσταυρωθέντες ληστές, «όπου διασώζεται η στάση του κάθε ανθρώπου στην επίγεια ζωή. Ο ένας κρατούσε μέσα του την φλόγα της ελπίδας και απευθύνεται με πίστη στον Χριστό. Ο λόγος του φανέρωσε την ειλικρινή του μετάνοια, την οποία δέχθηκε ο Κύριος, που αναμένει από τον κάθε άνθρωπο τον λόγο της μετανοίας και της επιστροφής. Ο άλλος εγκλωβίστηκε στην λογική του, δεν άνοιξε την καρδιά του στο έλεος του Θεού, δεν ένιωσε την ανάγκη της μετανοίας και παρέμεινε σκληρός. Ο πρώτος «λήστεψε» τον παράδεισο με την μετάνοιά του. Ενώ ο άλλος και όσοι παραμένουν εγκλωβισμένοι στον εγωισμό και στην αυτάρκειά τους, χάνουν την δυνατότητα της κοινωνίας με τον Χριστό και την σωτηρία».

Ο κ. Ιγνάτιος μίλησε και για τον πόνο που, ως άνθρωπος, βίωσε ο Χριστός επί του Σταυρού. «Ένιωσε την ανάγκη να στραφεί σ' εκείνους που αγαπά και Τον αγαπούν και μάλιστα, στην Μητέρα Του, γιατί μόνο μια μάνα μπορεί να φθάσει μέχρι τον Γολγοθά. Εκεί και ο αγαπημένος μαθητής, ο Ιωάννης, στον οποίο εμπιστεύεται την μητέρα του».

Μάλιστα αναρωτήθηκε, «εμείς πού ανήκουμε; Ανάμεσα στους δύο ληστές, ποια είναι η στάση μας; Μακάρι να είμαστε με αυτόν που μετανοημένος γεύθηκε την χαρά του Παραδείσου. Μακάρι να είμαστε οι αγαπημένοι του Χριστού, για να πάρουμε την Παναγία μαζί μας, καθώς βρισκόμαστε στο δικό Της σπίτι».

Τέλος  εξέφρασε την χαρά του για την πορεία της αναστήλωσης της παλαιάς Μονής και την βεβαιότητα ότι θα φθάσουμε μέχρι το τέλος, χάρη στην προσφορά των απλών προσκυνητών.