Παραγεγραμμένα είναι τα αδικήματα που περιλαμβάνονται στις πάσης φύσεως «φορολίστες» –Λαγκάρντ, Μπόργιανς, κ.λπ.– με μεγαλοκαταθέτες σε τράπεζες του εξωτερικού για χρήσεις πριν από το 2006, σύμφωνα με απόφαση του Διοικητικού Εφετείου της Αθήνας.

Η νέα αυτή δικαστική απόφαση έρχεται να προσθέσει έναν ακόμη «πονοκέφαλο» στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης που προσέβλεπε σε έσοδα τουλάχιστον ενός δισεκατομμυρίου ευρώ από φορολογικούς ελέγχους και πρόστιμα σε μεγαλοκαταθέτες, τα ονόματα των οποίων περιλαμβάνονται στις επίμαχες «λίστες».

Η απόφαση του Διοικητικού Εφετείου της Αθήνας, με την οποία τον περασμένο Ιούνιο δικαιώθηκε συγγενής προσώπου που περιλαμβάνεται στη «λίστα Λαγκάρντ», ανατρέπει τον βασικό ισχυρισμό του Δημοσίου ότι τα συγκεκριμένα αδικήματα υποπίπτουν σε δεκαετή ή και εικοσαετή παραγραφή, και μπορεί να λειτουργήσει ως «δεδικασμένο» ακυρώνοντας επί της ουσίας όλους τους ελέγχους και τα πρόστιμα για χρήσεις πριν από το 2006. Νομικοί κύκλοι εκτιμούν ότι το προσεχές διάστημα, έπειτα από αυτή την απόφαση, αναμένεται να υπάρξει «μπαράζ» προσφυγών στα διοικητικά δικαστήρια, τα οποία θα δικαιώνουν τους φορολογούμενους, ακυρώνοντας πρόστιμα και ελέγχους – τουλάχιστον για χρήσεις προ του 2006.

Σύμφωνα με το σκεπτικό της απόφασης του Διοικητικού Εφετείου της Αθήνας, τα πρόσωπα που βρίσκονται σε «λίστες» δεν εξαιρούνται από τη γενική αρχή της πενταετούς παραγραφής. Ο μοναδικός τρόπος, σύμφωνα με τους δικαστές, να γίνει αναδρομικός έλεγχος έως και για μία δεκαετία είναι να έχει κοινοποιηθεί συμπληρωματικό φύλλο ελέγχου εντός της δεκαετίας, με βάση νέα συμπληρωματικά στοιχεία που επικαλείται η φορολογική διοίκηση. Η αρχική εντολή ελέγχου ωστόσο θα πρέπει να έχει εκδοθεί εντός πενταετίας. Με αυτό το σκεπτικό και με δεδομένο ότι η «λίστα Λαγκάρντ» περιήλθε στο Δημόσιο μετά την παραγραφή, ενώ εκδόθηκαν μαζικές εντολές ελέγχου το 2012 και το 2013, οι χρήσεις μέχρι το 2006 έχουν παραγραφεί.

Ως προς τα νέα στοιχεία, βάσει των οποίων μπορεί να διενεργηθεί συμπληρωματικός έλεγχος, οι διοικητικοί δικαστές κάνουν εκτενή αναφορά στη νομολογία και διευκρινίζουν ότι τα στοιχεία τραπεζικών λογαριασμών από ελληνικές τράπεζες δεν συνιστούν νέα «συμπληρωματικά στοιχεία», καθώς η φορολογική αρχή είχε όλα αυτά τα χρόνια τη δυνατότητα να άρει το τραπεζικό απόρρητο και να τα πληροφορηθεί εντός της πενταετίας, ώστε να διενεργήσει και τον σχετικό έλεγχο εγκαίρως.

Ως προς τη χρήση του 2007, οι δικαστές έκριναν ότι μπορεί να διενεργηθεί συμπληρωματικός έλεγχος εφόσον η διοίκηση αποδείξει ότι δεν μπορούσε να έχει πρόσβαση στα απαραίτητα στοιχεία κατά τη διενέργεια του αρχικού ελέγχου και πριν από τη συμπλήρωση του χρονικού ορίου της παραγραφής. Ως προς τον νόμο του 2013 που θεσπίζει εικοσαετή παραγραφή για τα επίμαχα αδικήματα, το Διοικητικό Εφετείο επικαλείται απόφαση του ΣτE που έκρινε ότι οι παρατάσεις στην παραγραφή φορολογικών υποθέσεων είναι αντισυνταγματικές καθώς παραβιάζεται η αρχή του κράτους δικαίου. Επιπλέον, κατά τους δικαστές, ο επίμαχος νόμος του 2013 για την 20ετή παραγραφή δεν μπορεί να έχει αναδρομική ισχύ και συνεπώς καλύπτει τις υποθέσεις από το 2014 και εντεύθεν.