Μια δυσμενή διάκριση για τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ επιφυλάσσει απόφαση του Αρείου Πάγου , η οποία αφού κάνει γραμματολογική ερμηνεία της διαφοράς μεταξύ έντυπης και ηλεκτρονικής δημοσιογραφίας αποφαίνεται ότι η συκοφαντική δυσφήμιση όταν διαπράττεται από site, blog και τηλεόραση δεν παραγράφεται ως αδίκημα στα τρία χρόνια όπως ισχύει για τα ΜΜΕ της έντυπης δημοσιογραφίας (εφημερίδες, περιοδικά κ.λπ.) αλλά στα πέντε.

Το δικαστήριο έκανε γραμματολογική ανάλυση της διάταξης περί “συκοφαντικής δυσφήμισης δια του Τύπου” συμπεραίνοντας ότι οι διατάξεις περί Τύπου (α.ν. 1098/1938, ν. 10/1975 και ν. 2243/1994) καθορίζουν ότι “τύπος και έντυπον, επί των οποίων εφαρμόζονται οι διατάξεις του νόμου τούτου είναι πάν ότι εκ τυπογραφίας ή οιουδήποτε άλλου μηχανικού ή χημικού μέσου παράγεται εις όμοια αντίτυπα και χρησιμεύει εις πολλαπλασιασμόν ή διάδοσιν χειρογράφων, εικόνων, παραστάσεων, μετά ή άνευ σημειώσεων ή μουσικών έργων, μετά κειμένου ή επεξηγήσεων ή φωνογραφικών πλακών” και ότι “ως δημοσίευσις εντύπου θεωρείται η διανομή, πώλησις, καθώς και η εις δημόσιον μέρος ή εν δημοσία συναθροίσει ή εις μέρος προσιτόν εις το κοινόν τοιχοκόλλησις ή έκθεσις παντός εντύπου…αδίκημα του Τύπου υπάρχει όταν λάβει χώρα ή κατά την προηγούμενην παράγραφον δημοσίευσις”.

Συνεπώς η “καταχώριση στο διαδίκτυο (ιντερνέτ) κειμένου με δυσφημιστικά γεγονότα και ανακοίνωση από τηλεοράσεως δυσφημιστικών γεγονότων, αφού το διαδίκτυο και η τηλεόραση δεν αποτελούν τυπογραφία, ούτε θεωρούνται μηχανικά μέσα πολλαπλασιασμού χειρογράφων και δεν θεωρούνται “τύπος” ή “έντυπο” δεν στοιχειοθετούν αδίκημα τελούμενο δια του Τύπου”.