Δεν υπάρχει φέτος ελαιοπαραγωγική σοδειά, πλην κάποιων εξαιρέσεων, στη Μαγνησία κι όλα συντείνουν στο ότι ο κόσμος θα ψάχνει φέτος για ντόπιο λάδι.

Αν και την περασμένη Άνοιξη τα ελαιόδεντρα ήταν γεμάτα ανθοφορία, εντούτοις οι βροχοπτώσεις που έπεσαν δεν επέτρεψαν τον ανθό να «δέσει» και να μετατραπεί σε καρπό, με αποτέλεσμα η χρονιά για τους περισσότερους ελαιοπαραγωγούς να πάει χαμένη.

Εξαίρεση κάποια ελαιοπερίβολα που είχαν παραγωγή, αλλά αυτά δεν είναι πολλά σε αριθμό.

Παραδοσιακά ελαιοπαραγωγικές περιοχές όπως το Πήλιο, ο Πτελεός και το Παλιούρι, είτε δεν είχαν φέτος καθόλου σοδειά ελιών , είτε σε κάποια ελαιοπερίβολα η παραγωγή είναι ελάχιστη , τόση που να βγάλουν οι παραγωγοί ίσα –ίσα το λάδι της χρονιάς, ενώ κάποιοι που τα κτήματά τους δεν είχαν καθόλου καρπό αναζητούν λάδι από συναδέλφους της περιοχής τους.

Άλλοι πάλι πήγαιναν στα κτήματά τους κι αντί να ασχοληθούν με τη συγκομιδή ελιών επιδίδονταν είτε σε κλάδεμα είτε σε κόψιμο ξύλων.

Βρεθήκαμε στο σύγχρονο ελαιοτριβείο Αυγέρη στο Παλιούρι Αισωνίας, όπου άλλες χρονιές γινόταν το αδιαχώρητο και τόνοι ελιές ήταν σε αναμονή για να πατηθούν και η όλη διαδικασία ήταν γιορτή, αλλά φέτος η εικόνα ήταν διαφορετική. Ελάχιστες κλούβες και η διαδικασία πατήματος πιο χαλαρή σε σχέση με πέρυσι και πρόπερσι και πλην κάποιων εξαιρέσεων, όλοι ίσα που έβγαλαν το λάδι της χρονιάς.

Η ίδια εικόνα και στα υπόλοιπα ελαιοτριβεία όπου οι παραγωγοί είναι ελάχιστοι και η σοδειά περιορισμένη έως ανύπαρκτη.

Η διαδικασία συγκομιδής είναι επίπονη αφού οι ελιές συλλέγονται με τα χέρια ή με τίναγμα του δένδρου με ραβδισμό ή με μηχανήματα. Μετά τη συλλογή ο καρπός μεταφέρεται το συντομότερο στο ελαιοτριβείο ώστε να αποφευχθεί η ζύμωση και η ανάπτυξη μούχλας που υποβαθμίζει την ποιότητα του ελαιολάδου.

Στα ελαιοτριβεία η επεξεργασία αρχίζει με το ζύγισμα, τον διαχωρισμό και το πλύσιμο των ελιών. Οι ελιές, που έχουν τοποθετηθεί σε κλούβες ή τσουβάλια, μεταφέρονται με αναβατόρια σε μια μεγάλη λεκάνη η οποία βρίσκεται σε ένα ύψωμα του ελαιουργείου. Από εκεί πέφτουν με χοανοειδείς αγωγούς σε θραυστήρες. Ακολουθεί η μάλαξη του πολτού της ελιάς, με ανάδευση επί μισή ή μία ώρα σε συσκευές που λέγονται “μαλακτήρες”.

Εκεί μπορεί να γίνεται και θέρμανση της ελαιόμαζας για να βελτιωθεί η απόδοση σε λάδι. Για καλής ποιότητας ελαιόλαδο η μάλαξη γίνεται “εν ψυχρώ”, δηλαδή σε θερμοκρασία δωματίου.

Μετά τη μάλαξη, στα σύγχρονα ελαιοτριβεία ο διαχωρισμός των υγρών από τα στερεά γίνεται με φυγοκέντρηση σε συσκευές που ονομάζονται “ντεκάντερ”. Το στερεό υποπροϊόν που μένει ονομάζεται “πυρήνας”. Τα υγρά που λαμβάνονται από το ντεκάντερ (βασικά μίγμα νερού και λαδιού) οδηγούνται σε έναν ή περισσότερους φυγοκεντρικούς διαχωριστήρες όπου το λάδι διαχωρίζεται από το υδαρές τμήμα λόγω διαφοράς στην πυκνότητα.