Του Γιώργου Μουλά, προέδρου Δημοτικού Συμβουλίου Δήμου Βόλου

Έχει πολύ ενδιαφέρον να ιδεί κανείς κάποιες παράλληλες ομοιότητες του σεναρίου και της πλοκής της κινηματογραφικής αινίας «Κυνόδοντας» του Γιώργου Λάνθιμου και της πονεμένης ιστορίας του «δοντιού» στις Νέες Παγασές, όπου τις τελευταίες ημέρες λαμβάνει χώρα η εξαγωγή και μεταφορά του σε παρακείμενο χώρο.

Πάντως, ο αγαπητός συνάδελφος οδοντίατρος Τάσος Μπατζιάκας δεν προσδιόρισε το είδος του δοντιού σε χιουμοριστικό ερώτημα μου στη τελευταία συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου.      Συγκεκριμένα χαρακτηριστικά της ιστορίας της μεταφοράς του αρχαιολογικού «δοντιού» μάλλον φαίνεται, ότι ομοιάζουν με την ιστορία του «Κυνόδοντα» του Γιώργου Λάνθιμου. Έτσι θα μου επιτραπεί μεταφορικά να το ονοματίσω σαν «Κυνόδοντα του Βόλου» αφού στη συνέχεια με αυτά, που θα σας εκθέσω πιστεύω, ότι θα βρείτε και εσείς ανάλογες ομοιότητες.

Το σενάριο της ταινίας περιστρέφεται γύρω από μία οικογένεια με  τρία ενήλικα παιδιά, τα οποία έχουν μεγαλώσει από τους γονείς τους, από την παιδική τους ηλικία, απομονωμένα στο σπίτι της οικογένειας, χωρίς καμία επαφή με τον έξω αληθινό κόσμο.

Με αυτόν τον τρόπο έλαβαν όλη τους την μόρφωση, με κατευθυνόμενο και στρεβλό τρόπο ώστε ακόμη και οι έννοιες καθημερινών λέξεων να έχουν για τα παιδιά αυτά διαφορετικά σημασία. Για παράδειγμα, το τηλέφωνο είναι η αλατιέρα, η θάλασσα είναι μια δερμάτινη πολυθρόνα, ενώ για κακές λέξεις όπως το μου…,  ότι είναι μία μεγάλη λάμπα.

Οι γονείς φοβερίζουν τα παιδιά, ότι αν φύγουν από το σπίτι θα τα κατασπαράξει το πιο επικίνδυνο όν, που είναι η γάτα. Μάθανε ότι τα αεροπλάνα που βλέπανε στον ουρανό είναι παιχνίδια και ότι ο Φράνκ Σινάτρα ήτανε ο παππούς τους.

Σύμφωνα με τον πατέρα τους, ένα παιδί μπορεί να φύγει από το σπίτι αυτό αν πέσει ο κυνόδοντάς του, αν μάλιστα φυτρώσει καινούργιος τότε μπορεί να οδηγήσει και αυτοκίνητο.

Στο τέλος της ταινίας η μεγάλη κόρη σπάζει μόνη της τον κυνόδοντά της και δραπετεύει από το σπίτι, που ήταν φυλακισμένη, κρυμμένη στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου του πατέρα της. Εκεί είναι και το τέλος της ταινίας δίχως να γνωρίζει κανείς την παραπέρα τύχη της.

Αυτά τα χαρακτηριστικά στοιχεία της κινηματογραφικής ταινίας «Κυνόδοντας», έχουν αλληγορική σημασία, ανάλογα από ποια πλευρά τα ιδεί κανείς, δηλαδή, την θρησκευτική, την πολιτική, την οικογενειακή και άλλες. Θα προσπαθήσω να προσαρμόσω αυτό το story – σενάριο στη τοπική αυτοδιοικητική και πολιτική πραγματικότητα της περιοχής μας και ιδιαίτερα της πόλης μας.

Από την μεταπολίτευση του 1974 και μετά, διαμορφώθηκε στην πόλη αυτή μία κατάσταση στο πολιτικο-δημοσιογραφικό χώρο, όπου οι ίδιοι και οι ίδιοι, πρόσωπα και ομάδες, ποδηγετούσαν την τύχη της. Αυτό, το εν πολλοίς, διεφθαρμένο και αυταρχικό σύστημα, καθόριζε τις εξελίξεις, στέκοντας αμείλικτο σε όποιον και όποιους προσπαθούσαν να φέρουν κάτι καινούργιο, κάτι διαφορετικό. Σαν τον πατέρα δυνάστη της ταινίας είχαν περικυκλώσει και εξουδετερώσει όλους, έχοντας τον λαό καθηλωμένο σε μία αυτιστική κατάσταση. Ο λαός θα μπορούσε να συγκριθεί με τα παιδιά της οικογένειας της ταινίας.

Τα χρόνια περνούσαν η διαπαιδαγώγηση – προπαγάνδα καλά κρατούσε ενώ η νομή της εξουσίας δεν ξέφευγε σε καμία περίπτωση από αυτό το σύστημα των 50-100 ανθρώπων, παρ' όλο, που φαινόταν, ότι άλλαζε χέρια λόγω διαφορετικών κομματικών προελεύσεων των εκάστοτε διοικούντων. Στην ουσία η υπόθεση δεν άλλαζε αφού όλοι τους ήταν μεταξύ τους  «τάτσι – μίτσι – κότσι».  Αρκούσε, να κατόρθωνε κανείς να ενταχθεί σε τούτο το ωραίο σύστημα των «δήθεν» για να προκόψει.

Έτσι ωραία, περνούσαν τα χρόνια, αυτοί οι περιώνυμοι κύριοι περνάγανε ακόμη πιο καλά, τελειώνανε τις «δουλειές» τους και προς εκτόνωση ο λαός στις εκλογές τιμωρούσε τους μεν, για να βγάλει τους δε, που στην πραγματικότητα ήταν ένα και το αυτό. Στην ταινία η εκτόνωση του γιού γίνεται με «στημένες» ερωτικές υπηρεσίες της υπαλλήλου του πατέρα προς τον γιό. Μα μήπως και εδώ δεν έχομε ζήσει στημένες εκλογικές αναμετρήσεις, προκειμένου να βγεί ο επιθυμητός του τοπικού πολιτικοδημοσιογραφικού κατεστημένου, όπως κάποιοι επιθυμούσαν τον Μάϊο του 2014;

Υποστηρίζουν κάποιοι, ότι έχουν γίνει έργα στο Βόλο όλα τα προηγούμενα χρόνια και επομένως είναι άδικες οι κατηγορίες. Δεν αναφέρουν όμως, τι θα έπρεπε να είχε γίνει σ΄ αυτή την πόλη από τα μικρότερα μέχρι τα μεγαλύτερα έργα κατά το παρελθόν. Πως θα έπρεπε να λειτουργεί αυτή η αυτή πόλη και σε ποιο επίπεδο θα έπρεπε να βρισκόταν.   Ο μιθριδατισμός, τον οποίο έχομε υποστεί όλοι μας, μας κάνει να έχομε αποδεχτεί καταστάσεις και εικόνες απαράδεκτες, που επικρατούν σήμερα.

Ο έλεγχος στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης στην πόλη για πρόσωπα και κάθε είδους καταστάσεις μπόρεσε και δημιούργησε μία στρεβλή εικόνα στους πολίτες. Όποιος  τολμούσε να αντιπαρατεθεί, είχε να υποστεί κυρώσεις, που θα του δημιουργούσαν πρόβλημα στην προσωπική του ζωή. Στο φιλμ λέγανε, ότι αν βγείς έξω από το σπίτι θα σε φάει η γάτα ενώ εδώ λέγανε ότι «όποιος βγεί έξω από το μαντρί θα τον φάει ο λύκος».

Λίγοι ελπίζανε, μέχρι πριν δύο χρόνια, ότι θα τολμούσε ο βολιώτικος λαός να σπάσει τον «κυνόδοντά» του για να ξεφύγει από αυτή τη νοσηρή κατάσταση. Ο λαός όμως δεν φοβήθηκε την «γάτα», που θα τον κατασπάραζε, η οποία υποτίθεται, ότι ήταν η παράταξη με επικεφαλής τον κ. Μπέο.

Σήμερα, μέρα με την μέρα, οι βολιώτες διαπιστώνουν την ανικανότητα πολλών από αυτούς, που βρεθήκανε σε καίριες θέσεις εξουσίας, όπως επίσης και την ανεντιμότητά τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η υπόθεση του «δοντιού» στις Νέες Παγασές. Ανθρώπινες ζωές χαθήκανε και πολλοί συμπολίτες μας τραυματιστήκανε σοβαρά από τα επαναλαμβανόμενα τροχαία ατυχήματα. Όλοι αυτοί, οι τοπικοί ταγοί της πόλης μας, αφού έχυναν ποτάμια από κροκοδείλια δάκρυα, όλοι τους υποσχόντουσαν, ότι θα λύσουν το πρόβλημα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, λίαν συντόμως. Μάλιστα ένας, όνομα και μη χωριό, πολιτικός αστέρας, είπε ότι θα γκρεμίσει το «δόντι» με μπουλντόζα. Τέτοιο δούλεμα έριχναν στον λαό και οι ζωές εξακολουθούσαν να χάνονται.

Η σημερινή Δημοτική Αρχή με αποφασιστικότητα και εμμονή κατάφερε να υπερπηδήσει όλες τις γραφειοκρατικές διαδικασίες, σε σύντομο χρονικό διάστημα, και να ξεκινήσει την μεταφορά του «δοντιού». Απέδειξε σε όλο τον κόσμο, για άλλη μία φορά, πόσο άχρηστοι ήταν όλοι αυτοί, που προαναφέραμε αλλά και πόσο ψεύτες αφού ποτέ δεν συγκινήθηκαν με τους θανάτους των συμπολιτών μας.

Μπορεί το έργο να είναι μικρό τόσο τεχνικά όσο και στο κόστος, η σημασία του όμως είναι μεγάλη. Συνειδητοποιεί κανείς, πόσο πίσω έμεινε ο Βόλος όλα αυτά τα χρόνια με διοικούντες να μην τρέχουν, να μην εργάζονται και να μην διεκδικούν ακόμη και για τα πιο απλά και μικρά θέματα.

Κάνοντας τους παραλληλισμούς μου με την κινηματογραφική ταινία, ο λαός του Βόλου δραπέτευσε από τα αόρατα δεσμά του. Τόλμησε και έσπασε τον «κυνόδοντά» του.

Στην ταινία εδώ είναι το τέλος ενώ πάρα πολλοί κινηματογραφόφιλοι περιμένουν την συνέχεια, τον «Κυνόδοντα Νο 2», όπως αφήνει αυτό το ενδεχόμενο ο σκηνοθέτης, δηλαδή αν η κόρη θα ξεφύγει ελεύθερη από το πορτμπαγκαζ,  ή αν θα την επαναφέρουν πίσω.

Στην πόλη μας σίγουρα θα έχομε συνέχεια του σπασίματος του «βολιώτικου κυνόδοντα». Ποια θα είναι η έκβαση; Θα το δούμε στις δημοτικές εκλογές του 2019. Θα βρούνε οι βολιώτες με την σημερινή Δημοτική Αρχή αυτό που χάσανε τόσα χρόνια ή θα προτιμήσουν να ξαναμαντρωθούν στο σύστημα;

Το ενδιαφέρον είναι τεράστιο τόσο για εμάς στο Βόλο, όσο και για όλη τη Ελλάδα, που παρακολουθεί την περίπτωση μας με ενδιαφέρον επειδή ανάλογες καταστάσεις είναι δυνατόν να δούμε και σε άλλους μεγάλους Δήμους ή ακόμα και στην Κεντρική Πολιτική Σκηνή.