Στο δίπολο «ανανέωση – συντήρηση», στη δυνατότητα ομάδων μέχρι πρότινος αντιτιθέμενων, όπως ενδεικτικά οι φιλελεύθεροι με τους σαμαρικούς και δεξιούς, να συνυπάρξουν υπό μία κοινή υποψηφιότητα, στη συμπεριφορά του 30% των ψηφοφόρων που επέλεξαν τους Απόστολο Τζιτζικώστα και Αδωνι Γεωργιάδη και, τελικά, στη στάση των «γαλάζιων» ψηφοφόρων υπέρ της διατήρησης ή μη του «καραμανλικού DNA» του κόμματος θα κριθεί η μονομαχία μεταξύ των κ. Ευάγγελου Μεϊμαράκη και Κυριάκου Μητσοτάκη για την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας.

Καθώς οι υποψήφιοι σχεδιάζουν εκ νέου τη στρατηγική και τις συμμαχίες τους για τις δύο εβδομάδες προεκλογικής κούρσας, τα διλήμματα που θα τεθούν είναι εξόχως μεν πολιτικά, αφορούν δε επί της ουσίας και τα πρόσωπα που συνιστούν σημεία αναφοράς για τη σύγχρονη ιστορία της κεντροδεξιάς.

Ανανέωση ή συντήρηση

Ο κ. Μητσοτάκης προσέρχεται στον δεύτερο γύρο έχοντας να καλύψει μία σημαντική διαφορά από τον κ. Μεϊμαράκη, αλλά και με το ισχυρό μήνυμα της ανανέωσης στη φαρέτρα του. Το αίτημα είναι ελκυστικό, με μόνο μειονέκτημα ότι δεν απευθύνεται πλέον σε ένα ευρύτερο ακροατήριο, αλλά σε ένα «κλειστό» εκλογικό σώμα, δηλαδή σε όσους ψήφισαν την περασμένη Κυριακή, καθώς μόνον αυτοί έχουν δικαίωμα να προσέλθουν στις κάλπες της 10ης Ιανουαρίου.

Είναι σαφές ότι η πλευρά Μεϊμαράκη θα επιδιώξει να βρει «επικοινωνιακό αντίδοτο», τόσο με προτάσεις για τον εκσυγχρονισμό του κόμματος και της Πολιτείας όσο και με σχόλια περί «νεοφιλελευθερισμού» (σ.σ. στο συνέδριο του 1994 ο Μιλτ. Εβερτ δήλωνε πως «Η Νέα Δημοκρατία δεν είναι νεοφιλελεύθερο κόμμα», οδηγώντας στην παραίτηση τον Ανδ. Ανδριανόπουλο).
Μητσοτακικοί – σαμαρικοί

Για τη δημιουργία συνθηκών ανατροπής, ο κ. Μητσοτάκης καλείται να προσεταιριστεί στελέχη και βουλευτές με τους οποίους παραδοσιακά δεν συμπορευόταν ούτε στο οικονομικό πεδίο ούτε βέβαια στον τομέα των κοινωνικών δικαιωμάτων. Επιπλέον, η σύγκρουση μητσοτακικών – σαμαρικών μετρά πλέον δεκαετίες, έστω κι αν ως υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε καλή συνεργασία με τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος σε συνομιλητές του δεν έχει κρύψει την ικανοποίησή του για τη στάση του κ. Μητσοτάκη έναντι των πεπραγμένων της κυβέρνησης.

Ο κ. Σαμαράς δεν έχει τοποθετηθεί επισήμως και ούτε θα το πράξει στον δεύτερο γύρο. Ωστόσο, στρατηγικά η επιλογή σιωπηρής στήριξης του κ. Μητσοτάκη μοιάζει να αποτελεί μονόδρομο, δεδομένης της δηλητηριασμένης σχέσης με τον Ευ. Μεϊμαράκη και της σαφούς διάθεσης του τελευταίου να αποστασιοποιηθεί από το σαμαρικό παρελθόν, αλλά και να βάλει «φρένο» στην υπερπροβολή στελεχών της δεξιάς πτέρυγας του κόμματος, που κυριάρχησαν τα τελευταία χρόνια.

Κέντρο ή Δεξιά

Αν κάτι φαίνεται να έκρινε η κάλπη της Κυριακής, αυτή είναι η κυρίαρχη άποψη, όσων ψήφισαν τουλάχιστον, για την ανάγκη στροφής της Νέας Δημοκρατίας μάλλον προς τον χώρο του Κέντρου. Ακόμη κι αν αθροιστούν αυθαίρετα οι υποψηφιότητες των κ. Τζιτζικώστα και Γεωργιάδη ως «δεξιές», όπως τις χαρακτήρισε ο Τ. Μπαλτάκος, δεν αθροίζουν παρά το ένα τρίτο του κόμματος. Σημαντικό μεν, επ' ουδενί όμως κυρίαρχο, και πλέον με αρκετούς να επιθυμούν να το εκπροσωπήσουν ηγετικά, όπως ο Αδ. Γεωργιάδης. Υπάρχει, όμως, και μία άλλη στάθμιση του αποτελέσματος που επιχειρεί να υπερβεί τις ιδεολογικές διαφορές και να επικεντρώσει στο αίτημα της ανανέωσης του κόμματος, το οποίο, κατά τους συνυποψηφίους του κ. Μεϊμαράκη, διατυπώνει θεωρητικώς το 60% των «γαλάζιων» που δεν τον επέλεξαν την Κυριακή.

Εδώ είναι, πλέον, που η αναμέτρηση για την ηγεσία φτάνει στον πυρήνα της συγκρότησης του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας. Και αυτό γιατί, με τον κ. Μεϊμαράκη να συνιστά τον υποψήφιο της καραμανλικής πτέρυγας στη μάχη για την ηγεσία, η συσπείρωση απέναντί του συνιστά –ή τουλάχιστον επιχειρείται να ερμηνευτεί ως τέτοια– κίνηση «αποκαραμανλοποίησης» του κόμματος.

Η καραμανλική πτέρυγα έστειλε μηνύματα από τη Βόρεια Ελλάδα, φροντίζοντας να ανακόψει την ορμή του περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας. Και θα επιμείνει. Αλλωστε, φιλοδοξεί ότι θα κερδίσει τουλάχιστον τους μισούς από τους ψηφοφόρους του κ. Τζιτζικώστα που θα ξαναπάνε στις κάλπες της Κυριακής, οι οποίοι, όπως λένε, είναι επί της ουσίας και αυτοί καραμανλικοί.