H μετάβαση της εθνικής ομάδας μπάσκετ στη νέα εποχή της αναγκαστικής ανανέωσης του βασικού «κορμού», μπορεί να άρχισε με την αποτυχημένη απόπειρα πρόκρισης στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν προκαλεί απαισιοδοξία για το μέλλον τής συγκεκριμένης ομάδας, παρά την έλλειψη επιτυχημένου παρόντος, καθώς και της ύπαρξης αντικειμενικών δυσκολιών.

Η εθνική ομάδα στην παρούσα χρονική φάση και ύστερα από έξι «πέτρινα» χρόνια σε τρία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, δύο παγκόσμια και δύο προολυμπιακά τουρνουά, έχει σημαντικά συγκριτικά στοιχεία με τη χρονική περίοδο «ξηρασίας» διακρίσεων που διένυσε ξανά για πέντε χρόνια (1999-2004). Αναζητώντας νέο αγωνιστικό προσανατολισμό, μετά την αποχώρηση και των τριών τελευταίων «σωματοφυλάκων» της «χρυσής» ομάδας του '87 (Γιαννάκης το 1996, Χριστοδούλου το 1997, Φασούλας το 1998), η μεταβατική σύνθεση εκείνων των εθνικών ομάδων είχε αποκλεισθεί πρόωρα και άδοξα στα Ευρωμπάσκετ του '99 και του 2001, η πέμπτη θέση στην ίδια διοργάνωση του 2003 είχε… παρηγορητικό χαρακτήρα, ενώ ήταν απούσα από το Παγκόσμιο του 2001. Tώρα, όπως και τότε, υπάρχει πληθώρα παικτών που ήταν ταλαντούχοι ως έφηβοι και κάνουν βήματα καταξίωσης ως άνδρες, αλλά στην εθνική ομάδα δεν έχουν καταφέρει να πετύχουν μια μεγάλη διάκριση που θα τους βάλει στον μεγάλο «κάδρο» του ευρωπαϊκού μπάσκετ, πέραν των επιτυχιών με τις ομάδες τους. Γιατί σε εποχές που η εικόνα της Γαλλίας (Πάρκερ), της Αργεντινής (Σκόλα, Τζινόμπιλι) και της Ισπανίας (Πάου Γκασόλ, Ναβάρο, Ρέγες) προκαλεί… ζήλια για την ομοψυχία των ακούραστων διεθνών παικτών, το ελληνικό μπάσκετ αδυνατεί να βρει απάντηση στο ερώτημα «γιατί οι παίκτες που μεγαλούργησαν με την Εθνική, την προηγούμενη δεκαετία, είχαν “κόφτη” στην εθνική εκπροσώπησή τους, σε ηλικία 33 ετών;». Ασφαλώς, πρόσφεραν τα μέγιστα και μπορούσαν να προσφέρουν περισσότερα, αν η δεδομένη σωματική κούρασή τους επισκιαζόταν από την ψυχολογική… ανάπαυσή τους, η οποία θα προερχόταν, πρωτίστως, από την απουσία οπαδικής αντιμετώπισης και κριτικής, κάθε φορά που φορούσαν τη φανέλα με το εθνόσημο…

«Χρειάζεται δυνατή εσωτερική διαχείριση κάθε παίκτη για να μένει ανεπηρέαστος σε ό,τι ακούγεται και απ' όπου κι αν προέρχεται για την εθνική ομάδα», έλεγε ο Βασίλης Σπανούλης, μετά την περυσινή αποχώρησή του, επιστρέφοντας από το Ευρωμπάσκετ της Γαλλίας.

Η Εθνική διαθέτει το υλικό και το ταλέντο από τρεις διαφορετικές «φουρνιές» παικτών (γεννηθέντες το 1990, το 1994 και το 1997), ενώ μπορεί να υπολογίζει και στη βοήθεια από τις ΗΠΑ (Κουφός, Ντόρσεϊ, Ογκαστ). Στην επόμενη τετραετία (Ευρωμπάσκετ 2017, προκριματικά Παγκοσμίου 2019 και Ολυμπιακοί 2020), η Εθνική ομάδα θα κάνει, ουσιαστικά, επανεκκίνηση σε όλα τα επίπεδα και θα έχει την… «πολυτέλεια» να μην πιέζεται ψυχολογικά από απαιτήσεις υψηλών στόχων. Ο μέγας προβληματισμός που «γεννάται» όμως και θα είναι το πρώτο μέλημα του επόμενου προπονητή για να τον επιλύσει, αφορά τη διαπίστωση ότι η Εθνική ομάδα πρέπει να εμπνεύσει ξανά κάθε παίκτη που καλείται να την υπηρετήσει. Ο νέος προπονητής θα πρέπει, αρχικά να στηριχτεί –όπως συνέβη με τον Κατσικάρη στο σεβαστό διάστημα τριών χρόνων συνεργασίας– και να δημιουργήσει τη μέγιστη ψυχολογική «χημεία» των παικτών που θα βάζουν σε δεύτερη μοίρα την οικονομική άνεση που έχουν κατακτήσει, θα περιορίζουν τις οικογενειακές διακοπές και θα δηλώνουν «στρατιώτες» της Εθνικής. Οι Ελληνες προπονητές διευρύνουν συνεχώς το «γαϊτανάκι» της ευρωπαϊκής καταξίωσής τους σε συλλογικό επίπεδο, αλλά η Εθνική ήταν και παραμένει… δύσκολη ομάδα στη διαχείρισή της και στον περιορισμένο χρόνο προετοιμασίας της. Η ομοψυχία της Εθνικής και το κοινό «όραμα» για την επανακατάκτηση επιτυχιών, θα είναι οι βασικές προτεραιότητές της. Οι δεύτερες σκέψεις θα αφορούν την αναγκαία διατήρηση σταθερού «κορμού» και το αγωνιστικό στυλ που θα επιλεγεί από τον νέο προπονητή. Εξάλλου, οι διαφορές προπονητικών φιλοσοφιών είναι ελάχιστες στο σύγχρονο μπάσκετ…

Η μπάλα στους νέους

H επιστροφή στην πρώτη κατηγορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ για τις ηλικίες κάτω των 20 ετών, από την οποία υποβιβάστηκε πέρυσι, είναι ο στόχος της εθνικής νέων στο Ευρωμπάσκετ που φιλοξενείται στη Χαλκίδα (15-24/7). Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά και ξεπερνώντας τη δύσκολη οικονομική συγκυρία, η Χαλκίδα γίνεται, μετά το Ηράκλειο και τον Βόλο, η τρίτη πόλη που «αγκαλιάζει» το μπάσκετ και φιλοξενεί διοργάνωση για την κατηγορία των εθνικών ομάδων που αποτελούν τον «προθάλαμο» των ανδρικών συγκροτημάτων. Οι τρεις πρώτες θέσεις του Ευρωμπάσκετ δεύτερης κατηγορίας, στο οποίο συμμετέχουν 22 ομάδες, θα δώσουν την προαγωγή στην πρώτη από την οποία, πέρυσι, υποβιβάστηκαν επτά χώρες.

Η σύνθεση της εθνικής νέων που έχει προπονητή τον Ηλία Παπαθεοδώρου για τρίτη συνεχόμενη χρονιά και φιλοδοξεί να κερδίσει την άνοδο στην πρώτη κατηγορία, κατακτώντας την πρώτη θέση του Ευρωμπάσκετ της Χαλκίδας, έχει πολλές ομοιότητες και τρεις σημαντικές απουσίες (Παπαγιάννης, Μήτογλου, Ντόρσεϊ) με την ομάδα που κατετάγη στην 4η θέση του περυσινού Παγκόσμιου πρωταθλήματος του Ηρακλείου. Από τους τέσσερις ομίλους προκρίνονται οι δύο πρώτες ομάδες και στον 3ο όμιλο, η εθνική νέων που αντιμετώπισε χθες την Ιρλανδία, θα παίξει με την Ολλανδία (16/7), την Αλβανία (17/7), το Κόσοβο (19/7) και τη Μ. Βρετανία (20/7). Στα προημιτελικά (22-24/7), οι Ελληνες διεθνείς θα έχουν αντιπάλους τις ομάδες που θα καταταγούν στην πρώτη ή τη δεύτερη θέση του 4ου ομίλου (Βοσνία, Κροατία, Βουλγαρία, Σλοβακία, Ρουμανία), ενώ ανάλογη διασταύρωση (Α1-Β2, Β1-Α2) θα γίνει για τις ομάδες του 1ου ομίλου (Πορτογαλία, Μαυροβούνιο, ΠΓΔΜ, Αρμενία, Γεωργία) και του 2ου ομίλου (Πολωνία, Ρωσία, Ισλανδία, Λευκορωσία, Εσθονία).