Έκκληση στους μαθητές να αποβάλλουν τον ρατσισμό, αγκαλιάζοντας όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως φυλής, θρησκείας και χρώματος απηύθυναν σε μια συγκινητική εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε σήμερα στις 11 το πρωί στο χώρο του Πνευματικού Κέντρου της Μητρόπολης Δημητριάδος, δύο αδελφές εβραϊκής καταγωγής, στο πλαίσιο εκδήλωσης που διοργάνωσε η Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Μαγνησίας και το 8ο Λύκειο Βόλου, παρουσία του Μητροπολίτη Ιγνάτιου και δεκάδων μαθητών σχολείων του Βόλου.

Η Αιμιλία Μαϊση υπογράμμισε με συγκίνηση ότι πάντα στην καρδιά τους και στη μνήμη τους υπάρχουν τρεις λέξεις. Δεν συγχωρώ, δεν ξεχνώ, αλλά δεν μισώ. Πάντα με αγάπη και στους εχθρούς μας για να γίνουν καλύτεροι.

Γύρισε νοερά 75 περίπου χρόνια πίσω λέγοντας πως οι γονείς της πιαστήκαν αιχμάλωτοι στη Κέρκυρα, με τον μπαμπά της να οδηγείται στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπιρκενάου και τη μαμά της που ήταν 20 χρονών στο Άουσβιτς, μένοντας εκεί περίπου ένα χρόνο.

Όταν βρέθηκαν εκεί αποχωρίστηκαν από τα αδέλφια τους, μεταφέροντας αλλού τους άνδρες και αλλού τις γυναίκες.

Όσοι βγήκαν για εργασία κατάφεραν να γλιτώσουν, ενώ το μαρτύριο τους άρχισε με το κούρεμα των μαλλιών, ακολούθησαν διάφορα βασανιστήρια, ζούσαν μέσα σε ξύλινα παραπήγμα, περνώντας μεγάλες κακουχίες, ενώ οι ξυλοδαρμοί ήταν καθημερινό φαινόμενο.

Σημείωσε πως όταν το πρωί έβγαιναν για εργασία δεν ήξεραν αν θα επέστρεφαν πίσω.

Μάλιστα ανέφερε και ένα περιστατικό από τη μητέρα της λέγοντας πως την ώρα που κουβαλούσε ένα βαγόνι με τεύτλα, της έφυγε το τσόκαρο και προσπαθώντας να το βάλει στο πόδι της, ο Γερμανός φρουρός τη χτύπησε στο πρόσωπο, σπάζοντας της τη μύτη, ενώ τη χτύπησε και στο μπράτσο με αποτέλεσμα να σηκώσει αργότερα υψηλό πυρετό. Δεν τόλμησε να πάει στο νοσοκομείο, επειδή αυτό σήμαινε θάνατο.

Η κα. Μαϊση ζήτησε το σχολείο να παρέχει εκτός των άλλων και πραγματική παιδεία, τα παιδιά να ευαισθητοποιηθούν, να γίνουν δημοκράτες, να μην είναι ρατσιστές, αγαπώντας το συνάνθρωπο πέρα από φυλή, θρησκεία και χρώμα. 

Η αδελφή της Λίνα Λεβί Σαμπεθάϊ μιλώντας για τον πατέρα τους είπε ότι έχασε την οικογένειά του.

Τα παιδιά τα έκαψαν μαζί με τη μητέρα που ήταν έγκυος, ενώ ο πατέρας της επέζησε γιατί έκανε καταναγκαστικά έργα.

Τους έπιασαν στην Κέρκυρα και τους οδήγησαν έξω από το θάλαμο αερίων.

Όταν έφθασαν είχε τελειώσει το Zyklon και περίμεναν οι Γερμανοί να έλθει αέριο για να τελειώνουν.

Από μακριά ήλθε ένας με ένα ποδήλατο και ένα χαρτί που έγραφε να μην σκοτώσουν τους Κερκυραίους, αφού ήλθε μια μεγάλη φουρνιά με το τραίνο από την Ουγγαρία και θα πάρουν αυτούς.

Τους άλλους όταν έφθαναν τους έκαναν απολύμανση, οπότε θα τη γλίτωναν και έτσι σκότωσαν τους Ούγγρους, με την κα. Λεβί – Σαμπεθάϊ να αναφέρει ότι σώθηκαν από καθαρή συγκυρία.

“Πολλά συνέβησαν στον πατέρα μου. Μια φορά ένας Αυστριακός του είπε ότι θα σας σκοτώσουν όλους την άλλη μερα, εσύ θα πέσεις πρώτος κι εγώ θα έλθω να σε πάρω. Το χέρι του με τον αριθμό που του είχαν τυπώσει τελείωνε σε οκτώ, αλλά επειδή δεν είχε κλείσει η πληγή φαινόταν σαν πέντε και τον έβαλαν σε άλλα στρατόπεδο. Έχασε τα πάντα. Ευχή και ελπιδα να μην ξαναγίνει τέτοια γενοκτονία στις γενιές που έρχονται γιατί θα το ξαναζήσουμε. Ο πατέρας μας έλεγε να έχουμε αγάπη για όλο τον κόσμο. Δεν μας είπαν ποτέ να μισήσουμε στους Γερμανούς” σημείωσε χαρακτηριστικά.

Ο μαθητής της Γ' Λυκείου του 8ου Δημήτρης Καμμένος εξήγησε ότι στόχος της εκδήλωσης μνήμης με αφορμή το Ολοκαύτωμα των Εβραίων είναι να ενημερωθούν τα παιδιά των Γυμνασίων και των Λυκείων για το συγκεκριμένο γεγονός.

Τόνισε πως παρότι είναι τελειόφοιτοι με πολλές υποχρεώσεις προσπαθούν να ασχολούνται με τέτοια πράγματα, θέλoντας να ευαισθητοποιήσουν τους μαθητές και να αποκλείσουν το ρατσισμό από την κοινωνία μας.

Υπενθύμισε ότι ζούμε σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία και είναι αδύνατο πλέον να υπάρχει ρατσισμός στα σπίτια μας, στους φίλους, και παντού, εκφράζοντας παράλληλα τον προβληματισμό του ότι τα παιδιά δεν είναι απόλυτα ενημερωμένα για το Ολοκαύτωμα και τα γεγονότα εκείνη της περιόδου.

Η μαθήτρια του ίδιου σχολείου Ελίνα Στεργιοπούλου είπε πως εκείνη την εποχή γινόντουσαν φριχτά πράγματα σε ανθρώπους που δεν τους άξιζαν, δεν είχαν φταίξει σε κάτι.

Πρόσθεσε ότι συμμετείχαν στον πόλεμο γιατί κάποιος άλλος τους πολεμούσε, και με την εκδήλωση αυτή θέλουν να περάσουν το μήνυμα ότι κάτι τέτοιο δεν πρέπει να ξαναγίνει ποτέ, και όλοι οι άνθρωποι να ζουν ελεύθεροι.