Την περασμένη Τρίτη το πρωί, έσπασαν έξω από το κρατητήριο ένα ρόδι. Τους είχαν πει για το έθιμο της Πρωτοχρονιάς, αλλά εκείνοι προτίμησαν να το φυλάξουν για το πρωινό της πρώτης τους δίκης στον Αρειο Πάγο. «Σε αυτά τα δικαστήρια θα κριθούν οι ζωές μας, αλλά και των οικογενειών μας», λένε στην «Κ» oι οκτώ Τούρκοι αξιωματικοί που κατηγορούνται ως πραξικοπηματίες.

Τους τελευταίους έξι μήνες, η καθημερινότητά τους έχει μπει σε μια ασυνήθιστη ρουτίνα. Κρατούμενοι στο αστυνομικό τμήμα των Αχαρνών, ξυπνούν νωρίς το πρωί, προαυλίζονται για δύο ώρες, μετά πάλι πίσω στον χώρο κράτησης – δύο δωμάτια με οκτώ χτιστά κρεβάτια και παράθυρα σαν φεγγίτες που βλέπουν πίσω από τα κάγκελα το ερειπωμένο Ολυμπιακό Χωριό.

Για να περάσει η ώρα και να ξεχαστούν, διαβάζουν βιβλία, κάποιος έχει αναλάβει και κρατάει ένα ομαδικό ημερολόγιο, παίζουν σκάκι και μουσική με έναν μπαγλαμά – ένας άλλος έπαιζε βιολί, αλλά μόλις του ήρθε στο μυαλό η σκηνή του «Τιτανικού», όπου το πλοίο βυθίζεται και ο βιολιστής συνεχίζει να παίζει, αποφάσισε πως δεν θα το ξαναπιάσει μέχρι να βγει η απόφαση.

Το κακό, λένε εξομολογητικά, είναι πως τέσσερις ξανάρχισαν το κάπνισμα και βέβαια πως όσο και να προσπαθούν να το αποφύγουν, η συζήτηση αναπόφευκτα πάντα επιστρέφει στην κατάσταση στη χώρα τους και στη δικαστική τους υπόθεση.

Οι δικηγόροι

«Δεν υπάρχει τίποτα το ενοχοποιητικό για εμάς», επιμένουν, και οι δικηγόροι τους συμφωνούν. Πρόκειται για πιλότους έρευνας και διάσωσης και εκείνο το βράδυ βρίσκονταν εκτός υπηρεσίας. «Οταν μας ειδοποίησαν, κάποιοι τρώγαμε βραδινό με τις οικογένειές μας, άλλοι παίζαμε με τα παιδιά μας». Το επείγον δεν τους παραξένεψε. Λόγω των συχνών τρομοκρατικών επιθέσεων στην Κωνσταντινούπολη, συχνά τους καλούσαν να συνδράμουν εκτάκτως στη διάσωση τραυματιών. Ετσι, στις 9.35 το βράδυ επιβιβάστηκαν στα ελικόπτερα και ξεκίνησαν για το σημείο που τους είχαν υποδείξει. Εκεί όμως δέχτηκαν πυρά και έντρομοι αποχώρησαν. Προσγειώθηκαν σε μια στρατιωτική βάση και τότε κατάλαβαν πως γινόταν πραξικόπημα.

Η τουρκική πλευρά δεν αμφισβητεί πως το ελικόπτερο ήταν διασωστικό ούτε πως και οι ίδιοι ήταν άοπλοι. Το μοναδικό ενοχοποιητικό στοιχείο ήταν μια σειρά κλήσεων κατά τη διάρκεια της νύχτας, κάτι που από την πρώτη στιγμή είχαν πει και οι ίδιοι στις καταθέσεις τους:

«Καλέσαμε τους διοικητές μας, μας διέταξαν να μη μετακινηθούμε και έτσι κάναμε».

Η ώρα της απόφασης

Οταν, το χάραμα, αστυνομικοί και πολίτες άρχισαν να πυροβολούν προς το μέρος τους και να προσπαθούν να μπουν μέσα στη βάση, εκείνοι πανικοβλήθηκαν. Τηλεφώνησαν ξανά και ξανά στους διοικητές τους, αλλά πλέον ήταν αδύνατον να τους βρουν. Την απόφαση να έρθουν στην Ελλάδα την πήραν αφού είδαν στο Ιντερνετ εικόνες στρατιωτικών να έχουν περικυκλωθεί από εξαγριωμένους άνδρες, να τους μαστιγώνουν, να τους αποκεφαλίζουν και στη συνέχεια να τους πετούν από τη γέφυρα του Βοσπόρου.

Εκείνη τη στιγμή, οι οκτώ από τους εννέα αξιωματικούς ένιωσαν πως δεν θα μπορούσαν να πείσουν κανέναν για την αθωότητά τους. Ο ένατος ήταν αισιόδοξος. Θεωρούσε πως θα επιστρέψει στη βάση, θα εξηγήσει την κατάσταση και δεν θα έχει πρόβλημα (σήμερα βρίσκεται στη φυλακή). Ηταν 11 το πρωί όταν τελικά οι οκτώ επιβιβάστηκαν ξανά στο ελικόπτερο. Μία ώρα και ένα τέταρτο αργότερα, προσγειώθηκαν στην Αλεξανδρούπολη.

«Εκείνη την ημέρα άλλαξε μια για πάντα η ζωή μας. Υπάρχει πλέον το πριν και το μετά. Εάν κάνεις αναζήτηση με το όνομά μας στο Ιντερνετ, πριν από τις 15 Ιουλίου θα βρεις άρθρα στα οποία είμαστε “ήρωες” λόγω των νατοϊκών αποστολών διάσωσης στο Αφγανιστάν και στη Βοσνία. Μετά τις 15 Ιουλίου γίναμε οι προδότες που θέλαμε να δολοφονήσουμε τον Ερντογάν, να επιτεθούμε στο νησάκι Ιμραλί όπου κρατείται ο Οτσαλάν, να μεταφέρουμε Αμερικανό πράκτορα της CIA στην Ελλάδα και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς».

Πηγή: kathimerini.gr